Meestal wordt het door anderen gezegd, maar soms realiseer ik het me zelf: ik ben een stuk aardiger geworden sinds ik in herstel ben. Nou vond ik aardig altijd iets beneden mijn stand. ‘Aardige mensen, daar kun je de gracht mee dempen.” Aardig is niet stoer en lief is te kwetsbaar. Daar deed ik niet aan.
Bovendien was het, zeker tijdens mijn actieve verslaving in een gevorderd stadium, ook zo dat ik verworden was tot een drammerige, veeleisende manipulant.
Neem afgelopen zaterdagavond. Mijn lief (of ex-lief, maar daar wil ik voor nu even vanaf wezen) en ik gingen in Düsseldorf naar een concert van Melissa Etheridge (echt één van mijn heldinnen en ik had haar maar één keer live gezien, ergens 20 jaar geleden). In de Mitsubishi Electric Musik Halle, in Düsseldorf dus. Ik haat (hand-)tassen en travel bij voorkeur light. Dus mijn vriend had zijn portemonnee meegenomen en ik had de mijne thuisgelaten. Net als mijn telefoon etc. Jeans en hemdje, cowboylaarzen; dat was het wel zo’n beetje.
Bij binnenkomst ging ik even naar de WC en hij ging wat te drinken halen. Daarna wilde we wat te eten halen. Broodje curryworst leek ons wel toepasselijk, zo im Deutschland. Maar wat bleek? Je kon nergens met pin betalen en er was ook geen pinautomaat im Gebäude. En onze cash dus zeer beperkt..
Navraag bij een van de suppoosten leverde een adres van een pinautomaat op; 20 minuten lopen verderop. Enkele reis..
Toen ik nog dronk zou dit een heftige ruzie, nou ja, woedeaanval mijnerzijds, opleveren. Kwaad op hem omdat hij niet voldoende cash bij zich had, kwaad op de suppoosten omdat je niet met pin kon betalen en geen geld (en dus geen drank) zou gewoon geen optie zijn. No F* way. Waarschijnlijk zou ik het -flirtend en wel- met een of andere gast of griet op een akkoordje hebben gegooid en een voorschot hebben geregeld, mijn (ex-)lief op pad hebben gestuurd om geld te pinnen (dreigen, drammen) en het zelf alvast op een zuipen hebben gezet.
Nu uitten we beiden ons ongeloof over het gebrek aan mogelijkheden om te pinnen (even serieus; 2019 en gewoon in een grote stad in Duitsland, het ís ook belachelijk, toch?), maakten we lachend foute ‘Duitsergrappen’ (is dat een woord?), deden ‘steen, papier, schaar’ om curryworst of samen een alcoholvrij biertje delen en besloten dat we voor geen goud iets van het concert wilden missen.
Uitgelaten en opgewonden voor het concert gingen we richting zaal. En we hadden een topavond. Melissa was geweldig!