Nog een ruime drie of een krappe vier weken en dan is het zover; ik ga mijn oude stiel weer oppakken. Gedurende drie maanden ga ik ontwikkelingswerk doen voor Artsen zonder Grenzen (MSF) in Zuid Sudan. Ik ga als anesthesioloog aan de slag in een ziekenhuis in een vluchtelingenkamp bij Bentiu.
Na een pauze van bijna 10 jaar ga ik weer doen waarom ik ooit dokter geworden ben; om mensen in Afrika te helpen. Zo simpel werd het door mij als achtjarig meisje geformuleerd en zo eenvoudig voelt het eigenlijk nog steeds. Ik ben dokter geworden om mensen te helpen; c’est ça.
Misschien moet ik niet zeggen ‘zo eenvoudig voelt het nog steeds’, maar ‘zo eenvoudig voelt het weer’. Want daar zitten een wereld tussen. Een wereld van een meisje met een te groot ego dat gevoed moest worden met heroïek en adrenaline kicks en dat dacht daarmee de wereld te kunnen redden. En dat meisje is daarbij keihard op haar snufferd gegaan.
‘La médecine c’est guérir parfois, soulager souvent et consoler toujours’, zei de Franse chirurg Ambroise Paré al in de 16e eeuw. (Voor de niet-francofielen onder ons: ‘Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten en altijd troosten.’)
Perfectionisme, keihard werken, alles moet op mijn manier want dat is de beste manier (There’s only one way, the Beckers’ way) en ontzettend oplossingsgericht denken en doen.. om maar eens een paar character defects te noemen. Ben ik daar, inmiddels ruim vijf jaar in herstel en de 12 Stappen volledig doorlopen met sponsor, volledig van verlost?
Spannend, zeggen mensen in mijn omgeving. Ja inderdaad, reuze spannend. Vroeger zou ik de coole girl uithangen als mensen dat tegen me zouden zeggen: ‘Mwah, valt wel mee hoor, I did it before’, maar nu niet meer. Nu deel ik eerlijk op meetings dat ik oprecht niet weet hoe het me zal vergaan, onverdoofd en wel. Onverdoofd heb ik dit werk nog nooit gedaan. Onverdoofd en zonder mijn lieve lief. Onverdoofd en zonder mijn prachtige meiden. Onverdoofd en zonder meetings en matties om naar toe te rennen als ik het even niet meer weet. Kei- en keispannend, dat is het inderdaad!
Waarom doe je het dan? Mensen vragen het niet altijd, maar ik voel die vraag altijd wel. En anders stel ik hem mezelf wel meerdere malen per dag (eenmaal in Zuid Sudan waarschijnlijk honderden keren per dag). Om maar te zwijgen van het schuldgevoel dat ik mijn vier dametjes drie maanden in de steek laat.. Welke moeder dóet zoiets???
Bezieling. ‘Bezieling gaat over wat iemand ten diepste verlangt en waar iemand ten diepste in gelooft’, zegt de Googelaar.
Het is een roeping. ‘Roeping wordt doorgaans omschreven als een van binnenuit gedreven voelen om een bepaalde levensopdracht of taak op zich te nemen.’ Ook weer met dank aan de Googelaar.
Nou, dat dus..
Of ik er zin in heb vind ik moeilijk te zeggen; natuurlijk heb ik er zin in en is het dus iets dat ik heel graag wil doen, iets dat ik heel belangrijk vind. Maar ik heb in herstel ook geleerd dat keuzes consequenties hebben.
Ik ben niet over één nacht ijs gegaan, sterker nog, ik ben hier al meer dan een jaar naartoe aan het werken. Maar anderhalf jaar geleden kon ik niet bevroeden dat mijn twee jongste dames aan het tobben zouden slaan tot aan professionele hulp toe.
De meeste dingen zijn een kwestie van perceptie; dus als mijn dochters het voelen als ‘mama laat ons in de steek’ in plaats van ‘mama is er altijd voor ons en zal er altijd voor ons zijn, daar zit alleen fysiek een intermezzo van drie maanden tussen’, dat is dat zo. Dat de maatschappij ook verwachtingen (lees: oordeel) heeft over vrouwen/moeders, in dit geval geholpen door de damespsychologen en de vader van de meisjes, is iets wat ik moet accepteren.
Stap 10 t/m 12 worden de ‘maintenance steps’ genoemd. Ik word geacht inmiddels voldoende ver in mijn herstel te zijn om op dagelijkse basis goed voor mezelf te zorgen, gezonde keuzes te maken en ‘clean and calm’ te leven.
Ik weet dat ik enorm gegroeid ben de afgelopen vijf jaar, dat ik een innerlijke wijsheid heb verkregen die niet te vergelijken is met alle kennis die ik de jaren daarvoor middels studeren (en nog meer studeren en weer een opleiding en nog een cursus) heb opgedaan, maar..
Is het voldoende? Heb ik voldoende geleerd, mezelf genoeg gezonde copingstrategieën aangeleerd, om op dagelijkse basis onverdoofd met onmetelijk (vrouwen-)leed en onrecht (mijn grootste triggers) om te gaan? Te accepteren dat ik niets of niemand kan redden, alleen een bescheiden aandeel kan en mag hebben in hun herstel van een somatische aandoening?
Ik was twee weken geleden op een nieuwe meeting op een plek waar ik eigenlijk nooit kom. Ze lazen daar een NA-folder naar keuze voor. Een fellow had de folder ‘The loner – Staying clean in isolatation’ uitgekozen om te bespreken. In de folder worden herstelsuggesties voor de ‘geographically isolated addict’ besproken. De folder besprak herstel in ‘remote areas’. Ik wist niet wat me overkwam, ik wist niet eens dat die folder bestond.. een ‘Hogere Macht-dingetje’? Er was er maar één van maar ik mocht hem hebben. 🙂
Wederom een ‘cadeautje van herstel’, zoals het in het programma heet. En die heb ik de afgelopen vijf jaar zóveel mogen ontvangen. Zo lang ik op dagelijkse basis blijf leven met geloof, hoop en vertrouwen, komt het goed.