Geduld is een schone zaak, I know that’s a F* cliché. Maar mijn geduld, dat kleine beetje, dat flinterdun fliebertje, dat ik moeizaam verkregen heb sinds ik in herstel ben, wordt momenteel wel erg zwaar op de proef gesteld. En die beproeving duurt inmiddels al bijna drie weken. Best wel lang voor een addict.. 😉
Ik houd me krampachtig vast aan het ‘KMW’, want eigenlijk is mijn geduld gewoon hartstikke op. Ik ben er klaar mee! Met alle chaos, onwil, onkunde, gebrek aan motivatie, bureaucratie, bureaucratie (!!?) en chaos (ja, ook dit woord expres twee keer, en eigenlijk schreeuwend) waar ik afgelopen tweeëneenhalve week mee te maken heb gehad. Nee schat, zeg ik voor de 1287e keer tegen mezelf, ‘kalmte, moed en wijsheid’, het komt goed. Uhuh..
Mijn eerste indruk van mijn nieuwe werkplek, al mijn bereidwilligheid en mijn open blik ten spijt, is helaas niet positief. Chaos, totale chaos.
En schokkend. De patiënten zijn kwetsbaar want langdurig verslaafd en daardoor mentaal en fysiek beschadigd en/of hebben nog andere psychiatrische diagnoses. Toch moet er continu -te midden van de chaos- gewerkt worden vanuit een kraptemodel. Tekorten. Een tekort aan verpleegkundigen, dus verzorgenden. Niet genoeg verzorgenden, dus flexwerkers. En zelfs daarvan nog te weinig. Mensen die boven hun macht werken of anders geschoold zijn, patiënten die niet op de juiste plek verblijven maar er is (nog) geen plek voor hen in het verpleeghuis of ‘de BW’. ‘BW’ staat voor begeleid wonen; dat zijn diverse huizen/instellingen waar langdurig verslaafden terecht kunnen na opname bij ons, of liever gezegd waarvoor ze op de wachtlijst staan dus. Ambulante behandelaars die onzichtbaar zijn en/of ook geen ijzer met handen kunnen breken (hetzelfde kraptemodel beperkt ook hun mogelijkheden).
Een groep patiënten die veel aandacht en zorg (ook vaak ADL) vraagt en te weinig mensen om dat te bieden. De verpleging doet wat ze kan en kijkt vervolgens voor hulp omhoog (nou ja omhoog, bij wijze van spreken dan) naar artsen die er ook niet zijn (te weinig, te druk, andere locatie, dienst, op vakantie, weet ik veel) en het management dat? Ja, dát weet ik ook niet. Sowieso doe ik over managers beter geen uitspraken. 🙂
Nu is er een nieuwe dokter, dus iedereen blij. Nou ja, met een dooie mus. En die dooie mus ben ik.. Want met nul ervaring in de verslavingszorg, geen inwerkperiode, niet eens supervisie, maar bovenal geen toegang tot de computer, kan ik de hooggespannen verwachtingen geenszins waarmaken. Ik kan nog altijd niet in een PC inloggen, laat staan dat ik toegang heb tot de systemen waarmee gewerkt wordt; om patiënteninformatie in te zien, recepten uit te schrijven of patiëntencontacten te rapporteren. Dus als ik al iets kán doen -de somatiek is voor mij gelukkig wel ‘appeltje, eitje’-, moet ik bij mijn overbelaste collega’s leuren om alles in de computer te zetten. Iedere paracetamol en iedere tensiecontrôle.
Dit alles gezegd hebbende, kan ik toch niet anders dan respect hebben voor de verpleegkundigen/verzorgenden (agogen zijn het veelal, geloof ik). Hun liefdevolle inzet ondanks alle hindernissen is bewonderenswaardig. Maar waar ik vooral van onder de indruk ben is hun empathische, ’oordeelloze’ houding. Wij oefenen tijdens de meetings het ‘oordeelloze’ luisteren (voor mij en vele matties met mij nog altijd een uitdaging), maar het personeel op mijn afdelingen lijkt dat gewoon te beheersen. Dat heb ik in alle ziekenhuizen op alle afdelingen waar ik de afgelopen 23 jaar vertoefd heb nog nooit meegemaakt. Ziekenhuizen hangen aan elkaar van meningen, oordelen, aannames en roddels. Maar hier in de kliniek heb ik nog niemand, maar dan ook niemand, op vooringenomenheid, een ‘eigen schuld, dikke bult’ houding kunnen betrappen. Mooi, echt heel mooi, hoe er ‘oordeelloze’ zorg wordt verleend aan deze kwetsbare mensen. Ik neem hier graag een voorbeeld aan.
De secretaresse die zich als een Franse bulldog terriër in ‘mijn zaak’ had vastgebeten -zo’n secretaresse van het goeie soort; gedegen, hardwerkend en door en door betrouwbaar- mailt me net; ik heb inlogcodes!!?! 🙂 🙂
P.S. Bovenstaande zat me zo hoog dat een verslag van mijn TED talk er helemaal bij ingeschoten is. Maar voor de geïnteresseerde lezers van de afgelopen weken: Mijn TED talk ging prima. Veel positieve reacties gehad. En het was nog leuk om te doen ook.