Dat mijn hoofd en mijn hart het regelmatig oneens zijn, ben ik wel gewend. Ook heb ik afgelopen week de ACT-training afgerond en, behoudens dat ik mijn patiënten nóg weer een beetje beter kan helpen, heb ik ook meer inzicht gekregen in wat ik mezelf allemaal opleg (mijn regels) en de manier waarop ik leven wil (mijn waarden).
ACT staat trouwens voor ‘Acceptance and Commitment Therapy’ en is een vorm van gedragstherapie die eind jaren ’80 in de VS. is ontwikkeld. De focus ligt niet zozeer op het veranderen van het denken en voelen, maar om er op een meer werkbare manier mee om te gaan. Daarbij ga je werken aan het vergroten van je veerkracht zodat er ruimte ontstaat om te investeren in je eigen (kwaliteit van) leven.
Het was leerzaam, het was leuk, het had mijns inziens een behoorlijke overlap met het Twaalfstappenprogramma (ACT begint namelijk met Stap 1) en vooral; ik merkte hoe ik zelf gegroeid ben de afgelopen jaren in herstel. Leven, mijn leven inrichten volgens mijn waarden, het loslaten (van controle), het uitgaan van vertrouwen.. het heeft me veel opgeleverd. En nog steeds.
Maar momenteel woeden er niet tussen, maar zowel in hoofd als hart stormen waarbij er geen consensus bereikt lijkt te kunnen worden. In ieder geval niet langer dan een uurtje of wat om daarna weer tot een tegenovergesteld oordeel te komen. Ik vind het lastig, heel lastig.
Aristoteles zei ongeveer 2300 jaar geleden al dat je pathos niet met logos kunt bestrijden; maar als zowel pathos en logos intern al ontzettend verdeeld zijn, wat dan?
Mijn hoofd maakt overuren (what’s new?) en mijn gevoelsleven gaat alle kanten op. Ik moet het aan mijn ‘Hogere Macht’ overlaten volgens het (Twaalfstappen-)programma.. Nou, ook die/dat heeft no F* clue volgens mij.
Op die momenten helpt het me soms om haiku’s te maken. Het is een vorm van Japanse dichtkunst geschreven in drie regels waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel wel 5 lettergrepen telt. De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblikervaring uit. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen (bron: Wikipedia).
Ik wil een compilatie van ‘vingerhoedjes vol emotie’ door mij gemaakt met jullie delen:
‘Bestaan in leegte
Diepzinning teveel gevraagd
En ik te moeilijk’
‘Tussen lucht en licht
Donkere wolken in hoofd
Jouw liefde en lach’
‘Zee en wij samen
Wind waait in wilde haren
Hart waaide tot rust’
‘Vleugels in spreidstand
Vrije val of fladderen
Vlieg er open in’
‘Jij verwarmt mijn hart
Verlicht gedachten donker
Alles draaglijker’
‘Hollandse hemel
Wolkenlucht effen of grijs
Betrokken of blauw’
‘Veilige haven
In jouw armen hier en nu
Jij bent het voor mij’
‘Onbeschrijflijk warm
Jouw armen wild kloppend hart
Rust in hoofd en buik’
‘Die blijheid dat het
kan; vrijheid, verbondenheid
De goede kant op’
‘Hier en nu armen
De wereld even verstomd
Mijn hoofd op jouw hart’
‘Ik loop vrij aardig
Zelfs de zon schijnt vaak, en toch..
Kapot van binnen’
‘Je bent weergaloos
Prachtig slim bijzonder maar
Weergaloos alleen’
‘F* lichtgeraakt
Aanval en verdediging
Leer ik het dan nooit?’
‘The perfect addict
Ideal in recovery
Am I? F* you all!’
‘A tormented soul
Overgrown by laugh and light
It still hurts inside’
‘Soul divers we are
Reaching high and going low
As long as it’s real’
‘Sky high I will fly
Find me where the wild things are
Deceptive freedom’
‘Am I going to
Be safe and sound in your arms
And give peace to you’
Ik wens iedereen alvast een liefdevolle kerst in verbinding toe. Blijf dicht bij jezelf deze laatste maand van het jaar, die donker is, maar vaak en veel wordt verlicht; als je maar om je heen blijft kijken. Liefst omhoog. 🙂