Gisteren hoorde ik het weer iemand zeggen: ‘Ja, hij heeft er toch GVD zélf voor gekozen om cocaïne te gaan gebruiken.’
Jazeker, waarschijnlijk, hopelijk.
Maar hij heeft er niet voor gekozen daaraan verslaafd te raken. En hij heeft er zéker niet voor gekozen door deze voortwoekerende ziekte vrouw, kind, huis en baan kwijt te raken. Laat staan opgezadeld te zitten met een schuld van € 70.000.
Zomaar een klein stukje verhaal van een ‘terugkomer’ (was op een week na drie jaar clean voordat hij dacht dat het wel weer kon voor een keertje..).
Niemand dacht als kind: ‘Later als ik groot ben dan word ik verslaafd’, staat in de inleidende tekst van de klapper die iedere patiënt krijgt uitgereikt bij opname in de kliniek waar ik momenteel werk.
Een warm welkom met onder andere ‘brief aan een verslaafde’ erin opgenomen waarvan de auteur nog altijd onbekend is. Deze brief ontroerde mij (ik kende hem nog niet) en wil ik graag met jullie delen.
“Lieve verslaafde,
Je bent veel meer dan een verslaafde, waar je ook aan verslingerd bent -aan kopen, roken, drugs, seks, aandacht, alcohol, games, medicijnen of je telefoon. Dat weet ik heus wel. Toch spreek ik je even zo aan, omdat ik het met je zou willen hebben over dit aspect van je leven.
En omdat de term ‘verslaafde’ gewoon het feit zoals het is op tafel legt: je bent op dit moment ergens van afhankelijk, er is iets in je leven wat ongewild een grote rol speelt en op sommige momenten sterker lijkt dan je wilskracht om ermee op te houden.
Je ‘drug of choice’ trekt aan je, sart en plaagt je, lijkt ervan te genieten dat je hem nodig hebt, vraagt je aandacht, wil je in verwarring brengen, verleidt je. Hij vindt het heerlijk als je hem niet serieus neemt. Hij geeft je een korte bevrediging van je behoeften, vervullend genoeg om naar terug te verlangen en de nadelen van zijn komst te vergeten. Hij houdt niet van jouw zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Hij is opgetogen als je zo verdoofd bent dat je geen pijn meer kunt voelen, kunt huilen of denken. Hij is pas tevreden als je helemaal niets meer kunt voelen.
Mocht je willen weten wat mijn persoonlijke connectie is met verslaving: ik blijf zo ver mogelijk weg van verslavende middelen als mogelijk omdat ik al vroeg in mijn leven de effecten ervan van dichtbij heb gezien. Je zou kunnen zeggen dat ik verslaafd ben aan evenwicht, aan een enkel grensje overschrijden en dan op een holletje weer terug.
Wat ik je zou willen zeggen, lief verslaafd mens, is dit: je bent niet je verslaving. Je hebt ermee te maken. Het is de regen waar je doorheen loopt. Soms is die regenbui zo hard dat je even moet schuilen, andere keren moet je hem maar gewoon trotseren, met de kraag van je jas omhoog en je hoofd gebogen. En dan ineens houdt het even op met regenen en breekt de zon door. Het is een vergissing te denken dat het nooit meer zal regenen als de zon schijnt, maar ook dat de zon nooit meer zal schijnen als het regent.
Als de eerste wolken aan de hemel verschijnen en het zachtjes begint te regenen, en het middel van je keuze zijn macht bijna onmerkbaar uitoefent, wees er dan op tijd bij om je evenwicht te bewaren. Reik naar al die dingen en mensen die jou energie en vreugde geven, vraag ze om even met je te schuilen. Voel je gedragen door een kracht die van je houdt, precies zoals je bent, inclusief je zwakheden en afhankelijkheden, je een goed gevoel geeft en er niets voor terug verwacht. Met liefde, respect en bewondering voor de manier waarop jij je verslaving het hoofd probeert te bieden.”
Verder staan er allerlei bemoedigende teksten in zoals: ‘Je hebt de eerste belangrijke stap gezet, je had de moed om de situatie onder ogen te zien en hulp te zoeken, daar mag je trots op zijn!’ Of ‘Een nieuw leven vol bezieling en plezier, écht, het kan!’ En ‘Wij vertrouwen erop dat het herstelproces, dat je zojuist bij ons hebt ingezet, je weer vrij en blij kan maken.’
Dapper, wordt er gezegd, je bent dapper, je hebt een dappere stap gezet.
Het brengt me weer terug naar mijn eigen prille herstel; dat onbeschrijflijke gevoel dat je welkom bent, dat je oké bent, dat het allemaal goed gaat komen. Die warmte, dat vertrouwen; dingen waar je nog helemaal niet in durft te geloven. Je zit tenslotte nog boordevol zelfhaat, barstensvol schuld en schaamte.
Dat ik ooit, nou ja ooit, ruim drie jaar geleden pas, zelf aan die reis begon en werkelijk geen idee had wat herstel inhield, behalve ‘stoppen met shit’. Dat ik nu zelf iets mag betekenen in de -nog prille- herstelreis van anderen ‘for a living’..
Ik heb mijn eerste afspraak met André (zie vorige blog ‘Overgave; selfcare ain’t no joke’) achter de rug en probeer meer, opener en eerlijker te delen.
Wat kan het leven toch mooi zijn, soms. Nee vaak, heel vaak. 🙂