De laatste week, nee, inmiddels de laatste dag van het jaar! 🙂
We hobbelen van het ene jaaroverzicht via ‘het beste van 2021’ en de vele terugblikken en jaarverslagen op ieder denkbaar gebied naar de volgende synopsis en ranglijst van 2021. En uiteraard altijd weer die vermaledijde Top 2000 (zie ook: Vrolijk Kerstfeest).
Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat afgelopen maart één van mijn heldinnen, Nawal el Saadawi, op 89-jarige leeftijd gestorven is.
Nawal el Saadawi (Arabisch: نوال السعداوى ) was een Egyptische gynaecologe, feministe en schrijfster. Zij was politiek actief voor vrouwen- en mensenrechten, wat haar in de gevangenis deed belanden. Ze streed tegen vrouwenonderdrukking op elk gebied; meer onderwijs voor meisjes en afschaffing van de religieuze plichten voor vrouwen. Ze streed tegen geweld tegen vrouwen en tegen vrouwenbesnijdenis; wat zij als ‘een genitale en psychische verminking, die de eerbaarheid van vrouwen vermindert en in strijd is met de islamitische leer’ zag.
In de jaren negentig verhuisde ze enige tijd naar de VS; Egypte was te gevaarlijk geworden. Ze ontving vele doodsbedreigingen en was niet meer veilig in haar moederland. Ze zei daarover: ‘Gevaar is een deel van mijn leven geworden sinds ik de pen heb gepakt en ben gaan schrijven. Niets is gevaarlijker dan de waarheid in een wereld die liegt.’
De grap die ze maakte over de sekse van God (die zij altijd aanduidde met ‘ghie’, het Arabische woord voor ‘het’), dat deze volgens haar geslachtsloos is; want hoe kan een lichaamloze godheid nu een piemel en ballen hebben, kwam wereldwijd in de kranten terecht en maakte het er niet beter op, hihi.
Haar boeken ‘Vrouwengevangenis’, ‘Women and sex’ en ‘De gesluierde Eva: vrouwen in de Arabische wereld’ heb ik verslonden. Ze waren scherp, moedig en vooruitstrevend. Net zoals Nawal zelf. Een voorbeeldvrouw en dokter.
Resumeren, recupereren, het woord Corona is in ieder geval wat resoneert als het over 2021 gaat.. en dientengevolge het woord vrijheidsbeperking. 🙁
Maar ik weiger het jaar met een negatief geluid af te sluiten! 🙂
Want er zijn weer genoeg mooie dingen gebeurd dit jaar. Dat ik wederom geheel nuchter en clean heb beleefd. En dat lukt me steeds beter, dat onverdoofd door het leven gaan. Dit is dan ook een dankbare blog, omdat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn.
Het schijnt dat ons brein de neiging heeft meer nadruk te leggen op het negatieve dan op het positieve (nou ja, bij de ene mens is die neiging duidelijker merkbaar dan bij de andere..).
Hmmmm, jammer dus, zou je zeggen. Maar aangezien onze hersenen leerbaar zijn (dankzij de plasticiteit van onze brein), kun je het ‘positiever trainen’. In het programma wordt daar gebruik van gemaakt doordat je sponsor je vraagt ‘dankbaarheidslijstjes’ te maken; iedere avond een drietal dingen opschrijven waar je dankbaar voor bent. Niet dat dat nieuw of origineel is; mijn moeder, geïnspireerd door haar katholieke geloof, zei vroeger altijd al: ‘Tel je zegeningen’.
Nou, dat zijn er in mijn geval vele. Ook als ik de balans van 2021 opmaak.
Zo zijn mijn ouders, mijn kinderen, een aantal (vele) vrienden en ikzelf, weliswaar ‘Corona-slachtoffers’, maar ook ‘Corona-survivors’. En dat zonder ten prooi te vallen aan ‘long Covid’; als dát geen zegening is. 😉
Ik mag hier natuurlijk geen grappen over maken, de vrijheid van meningsuiting is in ons land niet meer zo universeel en eenduidig. Het is volgens sommigen een tweesnijdend zwaard geworden.
Terug naar mijn zegeningen dus..
Sommige zegeningen zijn vanuit eerdere jaren gelukkig gecontinueerd: mijn herstel, mijn lief, mijn prachtige kids waar ik met de dag trotser op word en die nu heerlijk op ski’s of snowboard de Oostenrijkse bergen afroetsjen.
Ik heb de opleiding tot verslavingsarts met goed gevolg afgerond en heb een baan vol uitdagingen ;). Ik twijfel zelden over deze carrière switch. Ik kan wel, maar wil niet, terug naar de anesthesie. Niet in dit overgeprotocolleerde land van regels en richtlijnen.
Hoewel ik soms wel heimwee heb naar de minimaal vereiste communicatie binnen mijn oude baan in vergelijking met de overload aan communicatie en overlegorganen in mijn nieuwe vak. Want des te groter de kans op miscommunicatie (en onbegrip).
Maar ik ben dankbaar en blij met de kansen die ik, zowel privé als professioneel, gekregen heb om mijn kennis en kunde te delen en mensen daadwerkelijk een stukje verder te helpen. Daarbij heb ik een aantal patiënten in gedachten, maar ook een sponsee die inmiddels daadwerkelijk in herstel is en mijn ouders die -middels de Al-Anon- ook de vruchten van het Twaalf Stappenprogramma beginnen te plukken.
En zoals ik al zei, dat ‘leven in het volle licht’ zoals schrijver (en alcoholist in herstel) Ralf Mohren het in zijn boek ‘Droogte’ noemt, gaat me steeds beter af.
Dat ik het programma heb, stemt me namelijk ook oneindig dankbaar. Niet alleen vanwege alle prachtige momenten in verbinding weer in 2021; mijlpaal in juni, Europese Conventie in juli, Dag van Herstel in september, Kerstavond vorige week en eigenlijk iedere meeting. Maar ook vanwege alle handvatten die het me geeft om de wereld en de mensheid onbevreesd tegemoet te treden; uitgaande van vertrouwen in plaats van angst. Geen boosheid en wrok, maar eerlijk naar mijn eigen aandeel kijkend, mensen de ruimte gevend voor hun verhaal, waar zij vandaan komen. Open van geest en bereidwillig, bereidwillig om te leren. Want fouten maken mag, ik mág aan mezelf werken en groeien.
Want ik kan de wereld niet veranderen, alleen hoe ik zelf in die wereld sta. Ook zo’n mooie die ontzettend helpt om te leven en vooral te láten leven.
Je zult maar niet verslaafd zijn en toch met het leven, de wereld én (last but not least) zijn bewoners moeten ‘dealen’, hihi..
Rest mij iedereen een hele goeie roetsj en een vrij en vrolijk 2022 te wensen. In ieder geval in je hoofd!