Ik wandelde vanmiddag nietsvermoedend het huis waar de vader van mijn kids mét de kids woont binnen om een bos bloemen voor de oppas af te geven en natuurlijk de meisjes even te knuffelen.
Ik kwam terecht in een soort ‘drugshol’, waar mijn dochter van 18 aan de eettafel joints zat te rollen voor mijn dochter van 16 en haar vrienden, die met z’n zessen gretig toe zaten te kijken. Het was donderdag, het was een gewone schooldag!!?!
De sfeer was lacherig en mijn dochter van 18 grapte: ‘Ik moet ze voor ze draaien, mam. Ze kunnen het niet eens zelf.’
Mijn dochter van 13 zat op haar kamer huiswerk te maken en mijn dochter van 11 was -Godzijdank- nog niet thuis.
Ik wist niet wat ik voelde, ik wist niet wat ik ervan vond en ik wist al helemaal niet hoe ik moest reageren.. maar het voelde zó niet oké.
Ik zette bloemen plus kaart op tafel, vroeg ze deze aan de oppas te geven en ging nog even naar boven om mijn dochter van 13 te knuffelen. Daarna maakte ik dat ik wegkwam.
Ik kwam thuis (ik woon ongeveer aan de overkant) met een steen in mijn buik en gierende emoties in mijn borst. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik was overstuur, zoveel was me wel duidelijk, maar waarom?
Raakte het aan de pijn en het verdriet uit mijn eigen verslaafde verleden? Was het mijn schaamte en schuld, nog steeds onlosmakelijk verbonden met mijn periode van actief gebruik?
Was het angst? Verslaving, in ieder geval de kwetsbaarheid daarvoor, is erfelijk. Eén van mijn angsten is dan ook dat één van mijn dochters (hopelijk niet alle4) verslaafd zal raken.
Ongemak? Ongemak dat ik altijd voel als mijn dochter van 18 drinkt of blowt, wat ze gelukkig nauwelijks doet, maar toch.. Ik weet daar niet goed mee om te gaan. En ze heeft tegenwoordig 3 wietplanten op haar kamer..
Ik geloof niet in verbieden, daar ging en ga ik zelf ook niet goed op, maar wel in grenzen stellen. Waar ligt de grens? Inmiddels is wetenschappelijk bewezen dat verbieden wel degelijk werkt; de kans dat kinderen problematisch middelen gaan gebruiken is écht kleiner als ouders gebruik voor het 18e levensjaar verbieden. Dit in tegenstelling tot wat ik en de vader van mijn kinderen altijd geloofden; dat verbieden averechts werkt en dat je beter met mate, in alle openheid enzovoorts.
Bovendien zijn die regels er niet voor niets; het puberbrein is gewoon nog niet af. Alle keren van het gebruiken, de reden, de roes; het wordt allemaal opgeslagen in de hippocampus en vergroot zo de kans op verslaving.
Mijn oudste dochter appte me nog met: ‘Sorry mam, het is weliswaar door de week, maar het is mooi weer en ze gaan picknicken en zwemmen.’
Ja, precies! Zijn picknicken en zwemmen van zichzelf niet leuk genoeg dan? Moeten daar middelen bij? Ook dát wordt opgeslagen in je limbisch systeem; bij alle leuke dingen hoort gebruik. En dat is slechts het begin.. daarna heb je wel een borrel verdiend omdat je een drukke dag hebt gehad, daarna omdat je je klote voelt en daarna.. er is áltijd wel een reden om te gebruiken, toch?
Ik hoor bijna iedere meeting volwassen mannen en vrouwen zeggen dat het voelt alsof ze alles weer opnieuw moeten leren. Daten, solliciteren, naar feestjes gaan; allemaal altijd onder invloed gedaan. Geen zelfvertrouwen, onzeker (wat de definitie van de puberteit is als je het mij vraagt), verlegen, sociale angsten.. allemaal gedempt en verdoofd -overschreeuwd ook- met middelen.
Terwijl de pubertijd, juist de pubertijd, ervoor is om die dingen te leren. Daarin te groeien. Op een natuurlijke manier en met vallen en opstaan.
Bovendien kan het ook echt niet; minderjarigen die in het huis van een herstellend verslaafde verslavingsarts voorgedraaide joints krijgen aangereikt!
Ik was dus overstuur, behoorlijk overstuur. En dat vind ik nog steeds erg lastig.. lastig om toe te laten, lastig om mee om te gaan. Ik wil gewoon dat het zo snel mogelijk ‘weg’ is. Mijn hoofd begint dan als een razende tegen mijn gevoel te praten. Mijn hoofd probeert als het ware alles zo snel mogelijk weg te redeneren. Dat is een volautomatisch proces dat in gang wordt gezet..
Inmiddels bijna drie jaar in herstel probeer ik ook ‘gewoon te voelen’. Mijn gevoelens en emoties daadwerkelijk toe te laten en er even bij stil te staan. Wat voel ik nou precies? En waarom voel ik wat ik voel (voor resultaat -> zie boven). Dat dat oké is, dat het niet fout is, dat ik geen mietje ben, dat ik me niet persé aanstel. Maar ook dat ik er niet naar hoef te handelen, dat het vanzelf weer voorbij gaat; in ieder geval minder heftig wordt.
Dat laatste klopt zéker. En dat ik dat inmiddels niet alleen weet, maar ook besef en er dus (meestal) niet meer meteen op acteer, dat is natuurlijk pure winst. Maar pure winst van wat? Van het mondjesmaat toelaten van gevoelens, ja oké.
Maar na drie jaar durf ik nog steeds niet écht over gevoelens te delen op meetings (waar wel?), laat staan te spreken. Terwijl ik, iedere keer dat ik de afgelopen jaren gevraagd werd om te spreken op een meeting, afgehouden heb met: ‘Als ik drie jaar clean ben, dán ga ik erover nadenken.’ Dat is GVD volgende week!!?!
Volgende week ben ik drie jaar ‘clean and calm’, zoals het zo mooi op de NA-sleutelhanger staat. De zwarte sleutelhanger, die van ‘meerdere jaren in herstel’, mag ik voor de tweede maal op gaan halen. Drie jaar clean ben ik zeker, maar ook drie jaar calm? Gevoelens, die ‘emo-shit’ zoals ik het twee jaar geleden ook al noemde (zie blog 7 maart 2019); het blijft gedoe en ik ben er nog steeds geen fan van.