Dit gebeurd er ook in de wereld!

In 2011 was de wereld getuige van het begin van wat een van de grootste humanitaire crises in de recente geschiedenis zou worden. Inmiddels duurt de oorlog in Syrië al 9 jaar. Tegenwoordig zijn meer dan 12 miljoen Syriërs op de vlucht. Zo’n 6,7 miljoen hiervan hebben asiel gevonden in 127 landen over de hele wereld, De meerderheid hiervan verblijft in de regio, verwelkomd door gemeenschappen in Libanon, Jordanië, Irak en Turkije. Nog eens 6,1 miljoen Syriërs moesten hun huizen, bezittingen, banen en geliefden verlaten achter om hun leven te redden, maar bleven in hun thuisland (bron: UNHCR). Als ik probeer te goochelen naar de actuele situatie in het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos dan komt er als eerste een berichtje van het AD bovendrijven waarin melding wordt gemaakt van een Griekse bewoonster van het eiland Lesbos die besmet blijkt te zijn met het coronavirus. India prijkt al jaren bovenaan de Global Slavery Index met meer dan 18 miljoen mensen gevangen in verschillende vormen van moderne slavernij – vijf keer meer dan enig ander land in de wereld. Kinderprostitutie is zo’n moderne vorm van slavernij die een constante bedreiging vormt voor jonge meisjes in India. Voor veel meisjes is dit een harde realiteit – jonge en onschuldige levens in een wereld van misbruik, verwaarlozing en uitbuiting (bron: Free a girl now). Als ik probeer te goochelen naar nieuws over hoe het momenteel gaat met deze jonge seksslavinnen prijken er twee links bovenaan de pagina die beiden informatie verstrekken over het huidige reisadvies met betrekking tot India; ‘Coronavirus, veelgestelde vragen over reizen naar India.’ ‘Hongersnood dreigt voor 45 miljoen mensen in zuidelijk Afrika’, kopte het NRC in januari van dit jaar nog. Deze informatie kwam van het Wereldvoedselprogramma (WFP) van de Verenigde Naties, dat toen ook een oproep tot hulp lanceerde. ‘Deze crisis bereikt nooit eerder geziene proporties. En onze waarnemingen tonen aan dat het nog erger zal worden’, zei Lola Castro, regionaal directeur van het WFP. Het WFP wilde dit jaar in de eerste plaats 8,3 miljoen mensen met voedseltekort in Zimbabwe, Zambia, Mozambique, Madagascar, Namibie, Lesotho, Malawi en Swaziland helpen. Het VN-agentschap vroeg de internationale gemeenschap om meer middelen omdat het agentschap op dat moment,over slechts 205 miljoen dollar beschikte terwijl er geschat werd dat er 489 miljoen nodig zou zijn om de noodhulpprojecten te financieren. Als ik -wederom via Google- probeer uit te vogelen hoe het nu staat met de oogsten in zuidelijk Afrika en hoever het plan van het WFP gevorderd is, stokt het alwetende internet met haar berichtgeving ergens eind januari. Ik kom wel een bericht tegen over de situatie in Jemen die nijpender is dan ooit; daar leiden namelijk 16 miljoen mensen honger. Bericht gedateerd eind vorig jaar. Jemen?? Oh ja, Jémen! Hoe zou het daar eigenlijk zijn? In de zaterdageditie van de Volkskrant kopt de krant pas op pagina 19 (!) over iets anders. Het gaat over de ebola-uitbraak in augustus 2018 in Congo. En hoe die tot staan is gebracht. Hé, geen ‘Corona’ maar ‘Ebola’. Eindelijk, dacht ik.. Maar het artikel gaat over de lessen geleerd bij de ebolabestrijding en hoe die kennis ingezet kan worden bij de coronabestrijding.. Want wij hebben natuurlijk de Corona-crisis met 23.097 positief geteste personen, 8.197 ziekenhuisopnames (inclusief patiënten die opgenomen zijn geweest) en 2.511 overledenen (cijfers RIVM dd. 10//04/2020). En daarover moet gezegd worden: Ook klote. Heel erg klote. Disproportioneel is het woord dat zich continu aan mij opdringt bij het lezen van de krant, het kijken van het journaal of het surfen op internet (ik zal het luisteren naar de radio maar achterweg laten -> té ouderwets ;). Ik besef heus dat ik helemaal niets kan veranderen, laat staan verbeteren, met bovenstaand cynisme, maar ik ben zo bóós. Boos en teleurgesteld over zoveel tunnelvisie in een vrij en welvarend land. Zo weinig tegengeluid in de kritische (?), vrije pers. Opstandig over zo weinig relativeringsvermogen, nauwelijks kritische kanttekeningen. Verdrietig ook over het totale gebrek aan solidariteit. En nee, natuurlijk heb ik het dan niet over de begeleiders in een Haagse zorgwoning die zichzelf, samen met hun cliënten, een lock-down hebben opgelegd of de restauranteigenaar die nu bij de ouderen in zijn buurt rond gaat met maaltijden. Of de 1783 andere lokale, regionale of landelijke initiatieven die er momenteel gaande zijn. Want daarover moet gezegd worden : Ook mooi. Heel erg mooi. Boos, verdrietig, teleurgesteld, opstandig, máár machteloos. Dus het gebed om kalmte (om te accepteren wat ik niet kan veranderen), moed en wijsheid er maar weer op los laten.. en deze blog schrijven. 🙂