06 83 97 13 77 help@doktersindeknel.nl

      Een ander geluid

      27 03 2020 | Blog

      Gisteren, tijdens de online meeting  (en óf ik het een kans gegeven heb, het was alweer mijn vierde 🙂 -> zie blog vorige week), was de rode draad die door veel shares liep opnieuw eenzaamheid. De eenzaamheid waar velen zo mee geworsteld hebben tijdens hun actieve verslaving. Die eenzaamheid, waar men zich uit heeft moeten vechten richting verbondenheid en herstel is, vanwege de maatregelen rondom Covid-19, opnieuw een feit.

      Dagbehandelingen die dicht zijn, alleen ‘telefonisch therapeuten’, thuiswerken zonder werk (of échte thuis). Een demente moeder die niet meer bezocht mag worden, een broer met darmkanker die hoognodig getroost moet worden. Iemand’s beste vriend die terminaal is, maar in Brabant woont, een zwangere zus, die zojuist gehoord heeft dat ze een gehandicapt kindje zal krijgen, niet mogen knuffelen.

      Vorige week schreef ik al over de sluiting van de kliniek waar ik werkte waarbij alle vrijwillig opgenomen verslaafden het weer zelf moesten gaan rooien, juist nu ze besloten hadden dat ze het niet alleen kunnen..

      Deze week moet ik aan mensen met schizofrenie of een stemmingsstoornis met psychotische kenmerken uitleggen dat Covid-19 géén Chinese complottheorie is en ook geen verzinsel van ‘de nieuwe machthebbers’ om hen binnen te houden. De verpleging moet iedere dag patiënten die, door hun ziektebeeld en de daarbij horende medicatie, erg lastig te activeren zijn, uit bed ‘trekken’ met steeds minder argumenten; het WAC (werk- en activiteitencentrum) is dicht en alle vrijheden zijn ingetrokken. Die ene betrokken zus of trouwe vriend, die is overgebleven na jarenlange opname in een psychiatrisch ziekenhuis, mag niet meer komen. Dagopeningen en -sluitingen worden individueel gedaan en de gezamenlijke maaltijden zijn vervangen door het bezorgen van maaltijden op de patiëntenkamers.

      De gezondheidszorg is ongelofelijk druk met het organiseren van voldoende beschermingsmiddelen en beademingsapparatuur en wordt daarin -uiteraard- ondersteund door de regering. Maar de regering is, na het afkondigen van de laatste ‘verder-dan-ver-gaande’ maatregelen, inmiddels ook ongelofelijk druk met het op poten zetten van een omvangrijk economisch reddingsplan voor ondernemers, groot en klein. Want het coronavirus verspreidt zich niet alleen razendsnel onder mensen. Ook binnen de economie verspreiden de gevolgen van het virus zich in hoog tempo. Dit sneeuwbaleffect tracht de regering te stoppen met een steunpakket met onder andere extra inkomenssteun voor zzp’ers en uitstel van het betalen van belasting. Maar in hoeverre onze kappers en kelners, onze musici en toneelspelers hier, op de lange termijn, ook echt mee geholpen zullen zijn, moet nog blijken. De telefoonlijnen en websites die hiervoor geopend werden crashten in ieder geval onmiddellijk door overbelasting. En gaat die knappe pizzabakker op de hoek, pas 4 maanden open, het redden op alleen afhalen en bezorgen? En heeft dat nieuwe winkeltje waar je, naast heerlijke smoothies, zulke leuke posters en kaarten kunt kopen, al genoeg buffer opgebouwd?

      De media ademt ‘corona’ en dan het liefst de dramatiek die gepaard gaat met deze nieuwe ‘plaag’. Want historisch gezien is dat wat het is; een nieuwe plaag. En plagen zijn van alle tijden. Al meer dan 10.000 jaar teisteren ze de mensheid en vanuit historisch perspectief is er dus niets nieuws onder de zon. Dat stemt mijns inziens tot nederigheid en nuancering, maar het werkwoord ‘relativeren’ is momenteel buitengewoon impopulair.

      Was het eerst nog ‘probeer zoveel mogelijk die anderhalve meter afstand aan te houden’ en ‘probeer met zo min mogelijk mensen tegelijkertijd samen te komen’, nu vragen de boa’s (alleen de afkorting veroorzaakt bij mij al een allergische reactie) om extra materieel in de vorm van wapenstokken en pepperspray om het gepeupel desnoods uit elkaar te meppen. Om daarna boetes van maar liefst 400 Euro uit te delen.

      Ik las, ergens achterin de krant, dat er in dat vluchtelingenkamp op Lesbos, je weet wel daar waar maar 3000 mensen in konden en waar er 20.000 zaten? Je weet wel, toen Syrische vluchtelingen nog nieuws waren? Ik las dus dat daar inmiddels 45.000 mensen onder erbarmelijke omstandigheden zitten.

      Lieve mensen, zijn we het gevoel van proportionaliteit niet een béétje uit het oog verloren? Waar is ons relativeringsvermogen gebleven? Dienen de middelen nog wel het doel? Is er werkelijk 24/7 nieuws over het coronavirus te melden? Breaking news dat alle andere ellende in de wereld overtreft?

      Ik pleit heus niet voor totale afwezigheid van realiteitszin, zoals de Braziliaanse president Bolsonaro. Of voor het verspreiden van ‘fake nieuws’ zoals de machtigste man van de wereld doet. Maar Trump zou best eens gelijk kunnen hebben dat de schade ten gevolge van de zware klappen aan de mondiale economie die het coronavirus aanricht uiteindelijk groter zullen blijken dan de schade door de ziekte zelf.

      Om nog maar te zwijgen van de ándere schade aan de gezondheid, er lijkt momenteel geen andere gezondheidszorg te bestaan; alle planbare zorg is uitgesteld, maar hoe planbaar is een operatie ivm. een maligniteit? En heb je minder recht op huisarts of specialist als je níet de trias ‘koorts, kuch en kort van adem’ hebt? Waarbij de geestelijke gezondheid al helemaal van de prioriteitenlijst is gevallen.

      Iedere patiënt is belangrijk is, ieder mens. En niet alleen die met (mogelijk) Covid-19.

      Deze pandemie heeft tot nu toe de dood veroorzaakt van 0,01 procent van de jaarlijkse 60 miljoen doden wereldwijd en dat zijn -vrijwel zonder uitzondering- mensen met sowieso een relatief lage levensverwachting. De cijfers worden onvoldoende in perspectief geplaatst en eerder als onheilstijding gebruikt. De angst dat de beschikbare hoeveelheid IC-bedden en beademingsapparatuur op een bepaald moment onvoldoende zal zijn is groot. Maar stél dat dat gaat gebeuren? Ja, stel.. Wat dan?

      Het programma heeft me geleerd vóórbij de angst te denken. Dus ja, wát dan? Dan zullen we dus niet íedereen op kunnen nemen en niet íedereen kunnen beademen en bewaken zoals we zouden willen. Dan zullen er meer, meestens oudere, mensen met onderliggend lijden sterven.

      Maar dan doen we met z’n allen nog steeds ons stinkende best, dan hebben we gedaan wat we konden. En dat is en was nog altijd heel veel meer dan wat mogelijk is in Afghanistan, waar nu al een tekort aan mondkapjes en handschoenen is, of in Zimbabwe, waar in het hele land geen beademingsmachine te vinden is die operationeel is. En daar is Covid-19 pas net geland..

      Ik werd gisteren gebeld door een Brabants ziekenhuis om stand bye te staan. Niet alleen vanwege het feit dat ik anesthesist ben, maar juist vanwege mijn tropenartsen achtergrond. En dat doe ik, indien nodig, graag.

      Maar ik sluit me onderwijl aan bij New York Times-columnist Thomas Friedman die zegt: ‘Laat velen van ons het coronavirus krijgen en weer aan het werk gaan, terwijl we ons uiterste best doen de kwetsbaarsten ertegen te beschermen.’