Toen ik uiteindelijk hulp zocht voor mijn verslaving, en mijn inmiddels totaal verdwenen levenslust, werd er gezegd dat aan verslaving vaak angst ten grondslag ligt.
‘Ie moeten niet bange wezen veur hoe de wind soms stiet/ angst is mar veur eben spiet is veur altied/ wees mar nie benauwd/ ie zien ja wel hoe ’t giet/ angst is mar veur eben spiet is voor altied’, zoals de Drentse zanger en componist Daniël Lohues zingt op zijn album Allennig II.
Nou, spijt dat had ik sowieso nooit. Spijt vond ik een zinloze emotie. En angst? Ik kende geen angst. Ik was nooit ergens bang voor.
Ik fietste op de middelbare school ’s nachts vriendinnen naar huis en reed alleen terug door de bossen, omdat dat korter was. Redde een keer iemands op de rails gewaaide kaartje in de Londense underground, net voordat deze aan kwam razen. Vocht met mannen in kroegen en elders, voor mezelf, mijn vriendinnen en de feministische zaak in zijn algemeenheid. Ik reisde alleen in Afrika en Azië en hoe afgelegener ik ging, hoe gaver ik het vond. Dook in nachtelijk Bangkok naakt van een metershoge kade in de Mekong zonder erover na te denken dat ik er misschien ook weer een keer uit moest komen.
In mijn werk trok alles wat onverwacht, ernstig, heftig en hopeloos was me het meest. Ik ontfermde me over patiënten die opgegeven waren of waar anderen hun handen niet aan wilde branden. Menig patiënt(-je) stierf onder mijn handen of in mijn armen, maar we hadden samen gevochten als leeuwen, de patiënt en ik. ‘You win some, you loose some’, zeiden ze in Malawi. Dus ‘fear driven’? Moi? Totale flauwekul vond ik. En zéker niet op mij van toepassing. Ik durf altijd álles.
Maar de angst waar André (zie eerdere blogs) en de zijnen over spraken had niets te maken met mijn overmoed, stoerdoenerij, roekeloosheid of neiging tot zelfdestructie. Integendeel. Hij bedoelde de angst voor kwetsbaarheid. André sprak over je openstellen, jezelf bloot durven geven. En nee, niet letterlijk, want daar had ik inderdaad weinig moeite mee. Maar daadwerkelijk mensen toelaten? Doodsbang was ik, voor te gevoelig, te open, te naïef. Bang dat iemand me pijn zou kunnen doen. Angst voor overgave en het verliezen van de controle. Controle, ook zo’n ding voor addicts. André wees me op de kracht van kwetsbaarheid, maar ik verklaarde hem voor gek. Ook lachte ik mijn (ex-)lief uit die, zeker in het begin van mijn herstel, vaak zei dat ik stoer én kwetsbaar was, dat hij dat juist mooi vond en dat dat prima samen kon gaan. Uhuh..
Zover was ik, begin vorige week, met mijn blog. En eind vorige week nog.. Deels omdat ik het een lastig en, ja inderdaad, eng onderwerp vind, en niet goed wist hoe nu verder. Deels omdat ik het retedruk had. Met proberen een goede verslavingsarts te worden (en er, ook buiten werktijd, voor mijn patiënten te zijn), met goed voor mijn matties zorgen, waarbij twee terugvallen ternauwernood voorkomen zijn (nee, niet van mezelf), met als personal coach te doen wat ik beloof, met een goede dochter en zus zijn en, last but not least, met een leuke moeder zijn. Ook zoiets; vroeger genoot ik bijna stiekem van mijn prachtige meiden. Al dat geblaat over je kinderen, met name door vrouwen, ik had er niks mee. Nu nog steeds niet echt, maar ben wel gewoon openlijk blij als mijn oudste dochter me vraagt of ik mee ga naar de Open Dag van de Universiteit Leiden (en de week erna van Utrecht). Echt genieten om zo samen met haar door de gangen te dolen, naar minicolleges te gaan en uiteraard daarna lunchen, museum en de stad in. Wat hadden we het leuk samen en wat ben ik trots op haar. Op alle vier trouwens.
Enfin, van die dingen dus, waarbij het posten van een nieuwe aflevering van mijn blog erbij ingeschoten is. En dat terwijl ik met mezelf had afgesproken iedere week aan mijn blog te schrijven. Ik heb verzaakt, ik houd me niet aan afspraken, ik heb gefaald! Dat gegeven heeft me twee tobberige avonden en nachten opgeleverd, maar gelukkig was daar gisteravond de meeting waarbij één van mijn matties het topic ‘de lat hoog leggen voor jezelf’ inbracht.. Daarna heb ik besloten het met jullie te delen en het daarna los te laten.
Wel bied ik bij deze aan mijn trouwe lezers mijn excuses aan. 🙂