En plein public-> in alle openbaarheid, onverholen, open en bloot, openlijk, publiekelijk, vol in het zicht. Om er maar eens een paar synoniemen van ‘en plein public’ tegenaan te gooien..
En plein public; dat is het dan nu, dus. Niet meer thuis, alleen achter mijn Mac een beetje prutsen. Onverholen alle shit, en alle mooie, leuke en fijne dingen die zeer zeker ook bij herstel horen, van me af schrijven. Omdat het lekker is en oplucht en omdat er -te zijner tijd- een ‘blog’ moet komen op mijn website. Maar veilig opgeslagen in Pages voor.. ooit, kunnen mijn ‘posts’ weinig kwaad. Niet dat dat de bedoeling is, integendeel. Gewoon vrijblijvend, met en voor mezelf, schrijvend in de weer. Heerlijk, die ‘vrijschrijverij’. En veilig inderdaad, dat ook.
En nu? Nu worden woorden gewikt en gewogen.. over deze 137 woorden heb ik al langer gedaan dan normaliter over twee posts. Ik begon gewoon te lullen en zag wel waar het toe leidde. Of niet. Ook goed. Maar nu wordt mijn blog gelézen. En vaak ook nog dezelfde dag (nou ja, na publiceren uiteraard). Door mensen die ik kén.
Want ja, ik ben nu weliswaar ruim twee weken online, maar de promotie van mijn website en mijn diensten (mijn ‘product’, uhum) moet nog beginnen. Dus wordt mijn website niet gelezen door Pieter -radioloog en verslaafd- uit Venlo, of Myrthe -AIOS chirurgie en verslaafd- uit Leeuwarden, maar door mijn nicht Helga -ondernemer en niet verslaafd- uit Best en mijn vriendin Fatima -kinderopvang en niet verslaafd- uit Voerendaal. Om over mijn (ex-)lief en mijn moeder (hélp!) nog maar te zwijgen. Dat is meer ‘vol in het zicht’ dan ‘publiekelijk’, zeg maar.
Ik wil dan ook maar meteen -in alle openbaarheid- van de gelegenheid gebruik maken om mijn excuses aan te bieden aan iedereen voor alles wat beledigend of kwetsend over is gekomen of nog gaat komen, bedoeld of onbedoeld. En verder kom ik uit een nest van notoire overdrijvers en leven we in een land waar de persvrijheid welig tiert dus ik néém die ruimte! Literaire vrijheid, heet dat toch? En iedere overeenkomst met de werkelijkheid of bestaande personen berust op toeval of maximaal een eventuele vage gelijkenis (of, waarschijnlijker, op een te groot ego van de persoon in kwestie). Maar maken jullie je vooral geen zorgen; ik heb geen enkele behoefte mijn Stap Acht en Negen (zie het Twaalf Stappenmodel van AA/NA) nodeloos te verlengen :).
Enfin vrouw, je kunt er nu wel grappen over maken en er uitgebreid omheen lullen, maar het ‘open en bloot’-feit blijft en dat het dús doodeng is ook.
Gelukkig heb ik wat te kiezen, heel veel te kiezen eigenlijk. Nuchter en wel, in alle vrijheid, want verslaafd maar in herstel, kan ik de grenzen van mijn comfort-zone uittesten en desgewenst publiekelijk verleggen zonder mezelf en mijn geliefden uit het oog te verliezen.
Oef, ik heb gezegd..