Ik ben online..
Ik blijk al sedert vrijdag (het is nu maandag) online te zijn zonder dat ik het wist. Ik word gewoon vanochtend wakker gebeld door een, ietwat overenthousiaste, mattie die zegt dat hij mijn site top! vindt. Wááát?
Ik word hierdoor overvallen en ben meteen geïrriteerd en gefrustreerd. Geïrriteerd omdat het niet volgens plan verloopt, míjn plan. Of eigenlijk toch wel (ik wilde in eerste instantie vorige week online maar er kwamen allerlei dingen tussen), mijn oorspronkelijke plan, maar dan zonder dat ik het weet. Dus tóch niet volgens mijn plan.
Gefrustreerd omdat ik het me anders had voorgesteld. Is dit het nou? Gewoon een paar simpele (nou, voor mij niet hoor!) ‘ICT-handelingen’ en maanden werk en zielenroerselen worden zo het web op geslingerd.
Mijn ‘ICT-man’ doet er heel laconiek over en lacht mijn verontwaardiging weg; had ik nog iets anders gewild dan? Mijn site was toch ‘klaar’, klaar om online te gaan? En ik wilde toch vorige week al? Klaar inderdaad, niet ‘af’ want een website is nooit af, het is een dynamisch iets, heeft deze digikleuter de afgelopen maanden geleerd.
Maar toch.. zo rimpelloos, zo weinig groots en meeslepend, zo praktisch technisch de juiste handelingen al verricht op vrijdagmiddag in plaats van heel bewust (ceremonieel of zo?) vanochtend samen (nou ja sámen, mijn ICT-man zit in Bolsward ruim 2 uur rijden bij mij vandaan, maar toch). Geen vuurwerk, geen bloemen, geen slingers, ballonnen of confetti, niets van dat al. Het wereldwijde web is gewoon weer een site (één van de hele vele) rijker, that’s it. That’s all.
Ik zoek eigenlijk iets of iemand om mijn irritatie en frustratie op af te reageren, maar er is niemand. Iedereen naar school of werk. Alleen ik en mijn laptop, zoals dat de afgelopen maanden vaak was. Lekker veilig met z’n tweeën om de pieken en dalen van mijn herstel van me af te schrijven en te bouwen aan iets waar ik in geloofde en nog altijd in geloof. Om anderen, in hetzelfde schuitje, te informeren, adviseren en bij te staan waar nodig.
Ik laat het even indalen.. hij is er, mijn eigen website, mijn eigen ‘doktersindeknel.nl‘, ik heb het gefixt! Langzaam begint er ook een gevoel van blijdschap te ontstaan. Ik kan mensen gaan appen en mailen dat hij er is, dat hij er eindelijk is; de website waarover mijn omgeving, familie, vrienden, matties me zó vaak gehoord hebben. In eerste instantie nog maar een idee, een vaag idee, maar een rotsvast geloof (nou ja, bijna rotsvast, behoorlijk rotsvast voor een addict :). Later steeds concreter. En nu een feit. Een voldongen feit. Mijn website is online!!!?!!
Het liedje ‘We beginnen pas’, van De Dijk speelt in mijn hoofd. Want inderdaad; de website, mijn website is pas het begin. Het begin van?
En het vuurwerk, de slingers, de ballonnen en confetti denk ik er zelf wel bij.