Op de fiets heb ik de beste shares.. of soms als ik schrijf.
Na ruim twee jaar meetings vind ik het nog altijd moeilijk om te delen. En dat voelt oneerlijk, omdat ik zelf zoveel hoop, kracht en ervaring put uit de shares van anderen.
Dat is natuurlijk vooral omdat ik een schijterd ben als het gaat om het tonen van mijn gevoelens en kwetsbaarheden, maar ook omdat ik de lat voor mezelf heel hoog leg.
Want áls ik share dan moet ik natuurlijk een ongelofelijk krachtige en hoopvolle ervaring delen die zó inspirerend is dat mijn matties er maanden clean op blijven. Uhuh..
Gisteravond zei een mattie ook weer zoiets leerzaams. Hij zei: ‘Tsja, ik durf niet echt dus ik begin maar meteen want dan haal ik daarna veel meer uit de meeting. Anders zit ik er maar tegen aan te hikken en blijf ik met mezelf bezig.’ Een jonkie nog, in heel pril herstel, en dan al van die wijze woorden. Daar word ik dan meteen helemaal blij van.
Tijdens de meditatie dacht ik ook aan heel veel dingen waar ik blij van word. En aan sex. 😉
Dat laatste is niet gelogen en daar word ik trouwens ook heel blij van, maar daar ging ik het niet over hebben. Hoewel ‘sex in herstel’ afgezet tegen ‘sex in gebruik’ zeker een onderwerp is dat aandacht verdient. Eerst mijn stap 4 maar eens afronden (ik ben amper begonnen) want bij dit onderwerp kan ik wel een morele inventaris van mezelf en mijn gedragingen gebruiken..
Enfin, dankbaar en blij was ik, tijdens de meditatie en tijdens de meeting. Verder word ik tegenwoordig nogal moe van mezelf en dan met name tijdens het schrijven van deze wekelijkse blog. Dezelfde irritaties, dezelfde stokpaardjes, dezelfde zwakheden. Dezelfde kracht ook, dezelfde dankbaarheid, blijheid en energie. Dezelfde drukte in mijn hoofd. De altijd aanwezige alliteraties. 😉 En.. het gevoel dat ik in herhaling val. Heb ik eigenlijk nog wel écht wat te melden? Na bijna twee jaar schrijven in en over herstel?
Het gevoel dat ik niets nieuws meer te melden heb en de angst om in herhaling te vallen worden groter gevoed doordat ik al enige tijd niet meer vrij kan schrijven. Ik word in de gaten gehouden.. Niet door mensen die hogelijk geïnteresseerd zijn in wat ik te melden heb, maar wél als ze me erop kunnen pakken. Dat is misschien wel mijn grootste irritatie: dat me een stukje vrijheid is ontnomen door limited people met een beperkte geest, een te groot ego en angsten die ze projecteren op anderen. Op mij in dit geval. Vooral niet uitgaan van het goede, vooral geen vertrouwen hebben. En al zeker niet in deze verslaafde verslavingsarts in opleiding met een missie. Alsof ik ooit de intentie zou hebben een patiënt of collega te kwetsen of te schaden. Een medemens überhaupt. Alsof ik niet met name mezelf tegen het licht houd. Dit gelul van een inmiddels nuchtere aardbei zegt toch alles over mij..
Met heimwee denk ik soms terug aan de tijd dat ik nog niet online was. Toen ik er in mijn eentje (me and my laptop), met meestal een prachtig uitzicht op het water, alleen voor mezelf en mijn herstel op los schreef. Zo vrij als een vogel, onbespied.
Ik had het gisteren met een collega, ook al jaren medisch specialist, over inspirerende voorbeelden in het doktersvak door de jaren heen. De collega’s waar je écht wat van geleerd hebt, meer dan, of voorbij, medische kennis alleen. De grote geesten die zich weinig lieten sturen, maar ook weinig behoefte hadden om jou te sturen. Nooit bang, altijd nieuwsgierig en open voor andere ideeën of gezichtspunten. Om die desnoods daarna met kennis van zaken in een vlammend betoog totaal onderuit te halen, hihi.
Ik weet nog dat mijn opleider bij de anesthesiologie vertelde, toen ik al een jaartje of twee goed bezig was, dat hij enige overredingskracht nodig had gehad om mij in opleiding te krijgen (of misschien heeft hij gewoon zijn veto gebruikt, zo was hij ook wel weer). Want, zo betoogden sommige collega’s, ze is al bijna tien jaar tropenarts, dus ze is lastig te kneden. Dat dat sowieso een illusie was omdat ik onkneedbaar geboren ben wisten ze natuurlijk niet. 🙂 Maar professor M. zag het hele probleem niet; hij had geen behoefte aan kneden, hij had behoefte aan een goede dokter met de capaciteiten om een goede anesthesioloog te worden.
Waarom zien mensen anderen -en hun kwaliteiten op welk gebied dan ook- als een bedreiging in plaats van als een verrijking? Kennis, kunde, schoonheid, humor, elk talent, you name it; er kan nog meer bij, toch?
Maar moe dus, van de beperkte poel om uit te vissen, van het wegen van mijn woorden..
Vandaar dat ik, geïnspireerd door de kranten in vakantietijd (beter goed gejat dan slecht bedacht), de ‘gastblog’ introduceer!!?! Het geluid van vuurwerk en knallende kurken van de alcoholvrije bubbels moeten jullie er zelf bij bedenken.
Maar gedurende zes weken, te beginnen met volgende week, trakteer ik jullie dus op de gedachten, gevoelens en ideeën van andere sprankelende geesten. Gewone ongewone mensen met op één of andere manier een connectie met verslaving. In ieder geval met deze verslaafde. 🙂
Weten jullie nog: ‘The opposite of addiction is connection.’ [TED talk Johann Hari uit 2015]
Fijne vakantie!