‘Just for today’, leven in het hier en nu, leven in het moment is het devies..
Leven is mijns inziens echter zoveel meer dan een aaneenschakeling van momentopnames, het is het geheel tussen geboorte en sterven, de vergankelijkheid, de op voorhand verloren strijd tegen tijd en dat vind ik alleen maar een prettige gewaarwording.
De zin van het leven is volgens mij superindividueel. Voor mij persoonlijk denk ik dat de nadruk en waardering meer gelegd mag worden op onze talenten ipv. op onze tekortkomingen; wie bepaald ten slotte wat een tekortkoming is, een talent is veel duidelijker, iets dat je beter kunt dan een ander zonder daardoor in een vorm of lijn geforceerd te zijn. Het leven is in mijn ogen niet geluk, niet perfect, niet rijk, niet volgens de standaard die de massa hanteert, maar de beleving. De ‘beleving’, zo’n mooi woord.
Ik zit op dit moment naar CNN te kijken over de positie van vrouwen in onze hedendaagse maatschappij, oké de Amerikaanse maatschappij, er word vanuit gegaan dat vrouwen superstereotypisch zorgzaam, emotioneel betrokken empatisch en weet ik wat niet meer voor positieve karaktertrekken bezitten, dus weer weg individualiteit. Als je deze eigenschappen niet bezit, ben je dan minder vrouw? En zijn alle mannen gebrekkig in deze eigenschappen?
Waarom heeft de massa zo’n enorme behoefte aan een norm, ‘de norm’, terwijl Jezus, Mohammed, Buddha, Gandhi en Mandela geen van allen gewoon of normaal -in ieder geval niet net als iedereen- waren maar wel aanbeden worden.
Hetzelfde probleem heb ik met ziektes, ook de ‘ziekte’ verslaving. Natuurlijk hebben mensen met dezelfde ziekte vergelijkbare symptomen, toch blijkt dezelfde zorg niet algemeen toereikend. En dan is er ook nog zoiets als ‘genetisch’. Toen waren er genen, het was genetisch bepaald; is dat dan geen onomstotelijk bewijs van onze individualiteit?
Meer dan 30 jaar geleden was er een jochie die veel teveel nadacht, waarschijnlijk omdat hij geen aansluiting kon vinden bij niemand; niet bij z’n ouders, niet bij z’n broer of zussen, niet bij z’n ‘vriendjes’. Hij werd gepest op school, nooit op vakantie in de zomer, altijd alleen voetballend en basketballend tegen een muur, die muur was eigenlijk z’n beste vriend. Thuis ook (plafond en vloer niet meegerekend).. maar dat is achteraf gezien, want toen had ik hoofdzakelijk interne dialogen. Oké, ik zei andere huisgenoten gedag en bleek totaal niet asociaal, en niks ‘poor me, poor me, poor me a drink’, ik was nog maar 10, en begreep niet waarom ik niet ook op vakantie, naar de camping of weet ik veel wat kon. We hadden geen geld maar ik had wel hardwerkende ouders. Ik begreep er niks van.
Wat is er met dat jochie gebeurt? Wat zou ik hem graag adopteren of in ieder geval die familie willen sponsoren zodat ze eens op vakantie konden gaan..
De verwachtingen werden opgelegd, de een zijn talent is de ander zijn tekortkoming.
Verslaving de ziekte, de gemoedstoestand, het handelen, de instandhouding, het voorbehoud, de voorbijgeschoten stimulans. De geworden beperking zoals sommige mensen verslaving met een lichamelijke of psychische handicap vergelijken om het vervolgens over obsessies en egocentrisme te hebben..
Je hebt geen schuld aan hetgeen je overkomen is, je bent wel verantwoordelijk voor hoe je ermee omgaat, je bent niet verantwoordelijk voor de wereld waar je in leeft, maar wel hoe je daarin jezelf manifesteert.
Ik heb lange tijd gevoelens van rebellie gekoesterd en een associatie met middelen gemaakt, mijn manier van rebelleren was middelen gebruiken. Eigenwijs en volgens eigen overlevering mijn unieke pad daarin te bewandelen. Psychonauten werden sommige van mijn vrienden genoemd; zoekend naar het onderbewuste, de verborgen kennis, verlichting en bewustwording. Boeddhisme, satanisme, mysticisme, sjamanisme kortom spiritualisme, als het maar niet gangbaar was. Want gangbaar was mainstream en mainstream was stagnatie. Er was (en is) immers zoveel mis met de samenleving, de maatschappij, daar moest een oplossing voor gevonden worden, daar moet een oplossing voor zijn.
Nou een oplossing werd gevonden, een hersencellen verwoestende en belevingswereld verkleinende. Overtuigingen gevoed door waanzin, een woud van rituelen; in bossen paddestoelen eten, bij vage kelderfeesten LSD gebruiken, op techno raves XTC slikken, coke was eigenlijk nergens goed voor, maar verdomde lekker..
En natuurlijk was water vroeger dodelijk dus whiskey voor de Ieren, wodka voor de Russen en tequila voor de Mexicanen.. allemaal strijdende volkeren, onderdrukt door het systeem dat ons (jawel ‘ons’ want ‘wij’ waren solidair) nooit zou accepteren, want niet productief (genoeg) noch gerespecteerd. Misschien in bepaalde kringen wel, maar voor het volk waren we niemand en daar waren we trots op. Laat die kortzichtige schapen maar achter hun politiek herder aanlopen. Kapitalisten, monetair systeem aanhangers, wat wisten zij nou. Zij lazen misschien de boeken, wij lééfden de nog niet geschreven boeken.
Toen kwam de tijd dat de realiteit en dus ziekte en dood ons pad kruiste.. strijders verloren het gevecht, padvinders dwaalde van het pad. Ziekenhuizen, gevangenissen en begrafenissen maakte het er allemaal niet mooier op, de uitzichtloosheid en het onbegrip wederom bevestigd.
De ontnomen keuzes uiteindelijk door onszelf ontnomen..
Soms is helemaal niets meer goed, gaat alles stuk en kun je dat beter accepteren als een feit en je overgeven. Ik begrijp dat het klinkt als een capitulatie maar uiteindelijk, hoe krampachtig, verstandig of strijdbaar we ons ook wanen; er zullen altijd dingen zijn die we niet kunnen veranderen, hoe groot onze wil ook om die te veranderen. Die wijsheid kan ons slechts gegeven worden hetzij door erom te bidden, hetzij door eraan kapot te gaan. Kapot dat was ik al, blijft bidden over..
Weer die verdomde kalmte, moed en wijsheid dus.