06 83 97 13 77 help@doktersindeknel.nl

      Gastschrijver I

      24 07 2020 | Blog

      En zo zit je plots achter je laptop woorden tot zinnen te voegen in de hoop er iets zinnigs van te maken..

      Iets waar ik totaal geen ervaring mee heb en dus best spannend vind. Het lijkt allemaal zo eenvoudig want het leest zo lekker makkelijk weg iedere week, zo’n blog. Maar al schrijvend bemerk ik de achterliggende spanning, want inderdaad je geeft jezelf wel bloot zeg.

      En ik maar denken dat voorbereiding het halve werk is, nou die vlieger gaat in dit geval niet echt op, tenminste niet voor mij. Ik begin, en begin en begin dan nog eens.. opnieuw.

      Zo gebeuren er dus wel meer onverwachte dingen, om maar van de hak maar op de tak te springen. Ik had echt nooit verwacht het uit m’n strot te kunnen krijgen, dat ik het echt zou zeggen en dan ook nog iedere week wel een keer. Dat ik verslaafd ben dus. Allejezus, wat hangt daar een stigma aan vast. Ik slaap toch zeker niet onder een brug of in een portiek? Nee, inmiddels niet meer en ook dat was onverwacht.

      Ooit begon ik met roken, toen een blowtje op z’n tijd en een biertje her en der, allemaal sociaal of was het groepsdruk, was ik onzeker en kon ik er zo bij horen, wie zal het zeggen het is ook allemaal zóó lang geleden en ik hoef denk ik niet uit te leggen dat het allemaal heel geleidelijk ging. Liefdesverdriet, dat kan je verzuipen was de gedachte wist ik veel dat de drank niet selectief is en ambitie, motivatie en eigenlijk veel te veel positieve dingen mee weg zouden spoelen.. Onverschilligheid nam gretig hun plaats in, weinig leek me te deren helaas had ik niet door dat best veel van m’n jeugd in de vergetelheid verdween.

      Toen kwamen m’n ouders te overlijden; eerst m’n moeder en niet heel veel later m’n vader.. daar kon geen drank tegenop, dus dan maar een tandje erbij. En dus kwamen er andere middelen in m’n leven, als ik dat nog zo noemen mag, want destijds was het niet echt veel meer dan vluchten in m’n gebruik en de realiteit zoveel mogelijk ontlopen. Eerlijk gezegd gaf ik er toen eigenlijk geen ene malle moer meer om, maar om de een of andere reden was het leven niet klaar met mij en belande ik uiteindelijk in een inrichting. Op de afdeling dubbele problematiek, want m’n middelen bleken niet m’n enige probleem, sterker nog destijds werd het als ‘een symptoom van’ beschouwd. Ik werd bewust gemaakt van enorm veel psychiatrische inzichten en psychologische termen, leerde wat vrijheid was en hoe ik die kon verdienen.

      Vrijheid is zo ontzettend relatief, vroeger op school was je vrij na de bel, in de inrichting als je de regels respecteerde en een negatief UC (urine controle) wist te handhaven. Zelfs als je niet vast zit in een schoollokaal of een psychiatrische instelling hoef je niet vrij te zijn.. dat was wel een héle pijnlijke gewaarwording. Ik werd er toentertijd uitgezet omdat ik me niet conformistisch genoeg op kon stellen en de regeltjes belachelijk vond, gezagsondermijnend gedrag vertoonde; kort gezegd onhandelbaar was, toen was ik zelfs nog clean en sober ook, maar na niet in de dakloze opvang terecht te kunnen lag de verslaving weer op de loer. En ach, als je niks hebt, wat heb je dan te verliezen.

      Via vele omzwervingen kwam ik uiteindelijk bij iemand terecht die het wel goed met me voor had, me onderdak bood en waar ik opgeknapt ben. Van daaruit heb ik me in kunnen schrijven op een huis, waar ik nu alweer ruim 14 jaar woon. De zware middelen waren verleden tijd, maar de drank (alom geaccepteerd dus waarom niet?) bleef een goeie vriend. Betrouwbaar en vertrouwd, was de drank eerlijk en gaf me rust, had geen oordeel en zeurde niet; kortom alles wat ik nodig dacht te hebben.

      Bemerk je al een rode draad? 🙂

      Ik heb best veel moeite met de termen ‘genotsmiddel’ en ‘stimulerend middel’, inmiddels ben ik me er onomstotelijk van bewust dat het beter een surrogaat middel genoemd kan worden. Surrogaat voor relaties, persoonlijke groei, vriendschap, vertrouwen (inclusief zelfvertrouwen) en nog een hele reeks andere positieve levensvaardigheden en ervaringen.

      Inmiddels zit ik in al een maand of twintig in het NA-/AA-programma en heb in de tussentijd ongeveer evenveel gedronken als normaliter in zes weken.

      Want ik ga nog onregelmatig onderuit, kalmte, moed en wijsheid ten spijt, ik ben soms gewoon een neurotische, laffe dommerik, zonder geduld, want dat is een groot struikelblok voor menig verslaafde, zo ook voor mij: geduld. Als we iets meer tegenslag, teleurstelling, tekortkomingen en dergelijke zouden dulden en dingen ‘gewoon’ de tijd zouden geven.. zouden er denk ik veel minder mensen zijn zoals ik, en jij en..

      Ik hoop dat het de moeite van het lezen waard was, in ieder geval bedankt voor het lezen en mocht je nu (of nog) ergens mee zitten, schaam je dan vooral niet. We zijn met velen.