In herstel zijn is een struggle; het in herstel gaan, maar ook het in herstel blijven.
Als ‘lief van’ maak ik de hele reis van dichtbij mee. Vanaf de zijlijn zou je kunnen zeggen, maar een hele betrokken zijlijn dan toch. Het proces maak je samen door, vooral zij natuurlijk, maar ik zeker ook. En soms ben je ineens onderdeel of oorzaak van de struggle. Heb er zoveel van geleerd, van de wereld van ‘matties’ (die eigenlijk gewoon fellows heten), stappen (twaalf in totaal), meetings (soms gesloten maar vaak kun je mee), rituelen (de mantra’s van de voorleeskaarten), de richtingenstrijd (maar geen religieus programma hoor ;). Een proces van pijn, verdriet, afzien, boosheid, weerstand, angst. Vechten én accepteren.
Maar ook van geluk, van onverdoofd genieten. Leren dat er zoveel moois te beleven valt zonder verdoving of de marinade van drank of drugs. Vrij zijn om te gaan en staan waar je wil (want altijd scherp), niet hoeven scoren, geen leugens, niet de hele tijd pepermunt of tanden poetsen. Einde van de Doppers, de uitvluchten, het isoleren, de glasbak in etappes.
Ik mis de onredelijkheid niet, de verwijten, de pijn, de depressie, het verdriet. De spijt van..
Natuurlijk kan drank soepel maken, mondig, bravoure geven of ‘geniale’ inzichten waar je nuchter nooit opgekomen was. Ik dacht zelf dat ik drank nodig had om te dansen zonder gêne, maar we dansen, en mijn onnavolgbare moves zijn zonder drank even soepel, of niet, maar dat blijkt helemaal niet uit te maken.
Hoe lastig het soms ook is ‘lief van’; in herstel zijn is zoveel beter, alles is zoveel leuker en fijner. Echter. Niet meer die onberekenbare woede, dat peilloze verdriet, de bak verwijten die als een zwaard van Damocles boven je hoofd hangt. Dat het wéér uit is..
Het lief van een herstellende verslaafde zijn heeft mij ook veel inzichten gegeven; hoe drank ook in mijn leven belangrijk was. Dat ik ook dacht dat drank nodig was voor plezier, kameraadschap en gezelligheid.
Hoe ik tegen verslaafden aankeek. Mijn mensbeeld is best veranderd, ik kon ongenuanceerd denken over mensen (eigen schuld, niet willen etc.), maar ik besef nu meer dat niet alles een keuze is, dat sommige dingen je overkomen. Mensen aan de onderkant van de samenleving, ook met een verslaving droeg ik een warm hart toe, maar ik zag de pijn erachter niet echt. Het kost zoveel moeite om daarmee te dealen, en nog meer om dan in herstel te blijven. De verleidingen maar ook het oordeel van anderen kunnen heel moeilijk zijn.
Ik kan mij echt kwaad maken over het stigma over verslaafden, ook over herstellende verslaafden, iets waar ik in mijn eerste gastblog (dd. 1 augustus) over schreef. Het ontmenselijken van verslaafden, hen neerzetten als onbetrouwbaar en zwak. Als ik ‘de matties’ zie bij meetings, en ook mijn eigen herstellende verslaafde ;), word ik vaak boos en verdrietig tegelijk over de kortzichtigheid van veel mensen. Ik begrijp in mijn werk (op OK) nu veel meer het gedrag; de controle issues, de trauma’s, waardoor er agitatie en angst is.
Deze blog heeft ook weer de afgelopen tweeëneenhalf jaar de revue laten passeren, me doen stilstaan bij hoe het is om ‘lief van’ te zijn. Want gelukkig gaat het daar ‘in herstel’ niet de hele tijd over. 🙂
Ik probeer duidelijk te maken hoe dat is, en besef terdege dat het voor mij niks voorstelt. Heb de emotionele en lichamelijke pijnen gezien, en hoe ik ook probeerde te helpen en er te zijn, vaak was er dat gevoel van onmacht. Je wilt iets doen, je wilt wat betekenen, maar vaak zat ik in de weg of zei ik de verkeerde dingen op het juiste moment of andersom.. De frustratie die zij voelde en waar ik soms echt niet mee om wist te gaan. De onvoorspelbaarheid (voor mij dan) van het fijn gehad hebben samen en daarna een -moeizaam- ingesproken bericht waarin ze vertelde hoe ellendig ze zich voelde.
Hoe ik samen tegen de wereld wilde, ik als ‘superbuddy’ maar zij liever naar meetings ging. Naar haar ‘matties’. Dat die haar beter begrepen en dat dat soms best eenzaam voelde. Dat zag ik ook op de meetings; die kameraadschap, gelijkgestemden onder elkaar. Van elkaar weten wat je door moet maken en aan een half woord genoeg hebben. Dat was soms pijnlijk, ik had graag samen als Don Quichot en Sanchez (vul zelf maar in wie wie is) tegen de windmolens van verslaving gevochten. Maar de kans op het winnen van het gevecht is groter binnen het NA-/AA-programma. Het is ook logisch, mensen in herstel begrijpen elkaar en kunnen elkaar helpen. Die verbondenheid zie en voel ik als ik soms mee ga; het is de kracht van het programma. Een programma dat wereldwijd bestaat en ik ben altijd weer verbaasd als ik zie hoeveel kracht zij eruit put, hoezeer ze zich thuis voelt, maakt niet uit waar het is. Dat er mensen zijn die elkaar helpen door naar elkaar te luisteren; het blijft bijzonder. Door die verbondenheid voel ik mij wel eens een buitenstaander.. en een beetje jaloers dat ik daar geen deel van uitmaak.
De weg die ze nu volgt, ik bewonder haar en benijd haar niet, het is soms zwaar maar het is het waard want herstel heeft zoveel mooie en goede dingen opgeleverd. Hier deelgenoot van zijn is mooi en bijzonder.. en leerzaam.