Goedemorgen! Nou ja, misschien lees je dit helemaal niet in de ochtend, maar ik ben zojuist fris en fruitig opgestaan, dus vandaar.
Gisteren écht een lekker dagje gehad met een fijne meeting tot besluit. Het lijkt wel of ik weer in ‘the honeymoon’ zit, terwijl de fase van ‘the wall’ toch echt al maanden is aangebroken.. Die termen komen uit ‘the neurobiology of addiction’. Dr. Montes heeft daar mooie, begrijpelijke dingen over verteld op YouTube, maar ook een dikke mevrouw in een zuurstokroze mantelpak wiens naam ik even kwijt ben. Maar handige dingen om te weten als je gestopt bent. Dat die euforie na de eerste (detox-)fase er dus bijhoort, fysiologisch is zelfs. En waar je heus van mag genieten, je dopaminehuishouding nog even op hol geslagen; maar dat er daarna -natuurlijk, zou ik bijna willen zeggen- een fase komt waarin het niet continu crescendo gaat (dopamine laaaag). ‘Bang your head against the wall until forgiven,’ zegt Monty Python (of zoiets).
Nou zo erg is het natuurlijk niet, maar er komen zeker lastige momenten. Als je je dan realiseert dat die voorbij gaan en jezelf voor ogen houdt waar je vandaan komt én dat je daar in ieder geval nooit meer wilt zijn (ik tenminste niet), ga je daar ook gewoon doorheen komen.
En je hebt altijd nog je matties, sorry fellows. Ik in ieder geval wel. Die prachtige, gehavende groep mensen die zijn zoals jij. Die je een knuffel geven als je binnenkomt. Waar je altijd welkom bent. Waar je mag zijn. Wie en hoe je ook bent. Want hoe mooi is dat, hè, verschillende leeftijden, mannetjes, vrouwtjes, verschillende achtergronden, wel/geen/beetje opleiding, andere (of geen) beroepen, verschillende fases van herstel, maar allemaal mensen. En mensen die allemaal eigenlijk gewoon hetzelfde willen; gezien worden. Een beetje aandacht, een beetje liefde, een beetje begrip, een beetje space voor je eigen ik (het lijkt Godsamme wel de tekst van een slechte smartlap, of is een slechte smartlap een contradictio in terminis?). Het klinkt zo simpel, maar God, wat hebben we het onszelf moeilijk gemaakt tijdens onze actieve verslaving. ‘Niemand begrijpt mij, ik ben anders, ik ben alleen’ etc. Blijk je ineens in een kamer vol van dat soort types te zitten.
Omdat ik toch in de ‘zendelingenmodus’ zit (foei meis, ‘eerder gebaseerd op aantrekkingskracht dan op promotie, 11e traditie), volgt hier een uitspraak van Snoopy (sic!) die mijn sponsor mij stuurde toen ik, drie dagen geleden nog maar, een waanzinnige kutdag had.
“Worrying won’t stop the bad stuff from happening, it just stops you from enjoying the good.”