Grenzen en verbinden; grote issues die ook mijn issues blijken te zijn. Heb ik weer.. 😉
Niets nieuws onder de zon trouwens, vele addicts zijn mij al voorgegaan in deze (hoopgevend maar weinig origineel, hihi).
Ook schreef ik er al eerder over, voor het eerst in 2019 (zie blog: Grenzen stellen)Â en eind 2020 schreef ik -heel kort- over grenzeloosheid en dat er die week geen blog ging komen. Ik ging toen een lang weekend naar Vlieland en linkte grenzeloosheid aan mateloosheid (zie blog:Â Grenzen). Soms denk ik dat ik eea. toen beter op orde had dan nu..
Ik kan me nog goed één van de eerste meetings herinneren waarop ‘grenzen’ een topic was; niet de enige sinds ik in herstel ben, wel een memorabele door de zeer herkenbare shares die me, juist door die herkenbaarheid, zijn bijgebleven.
Eentje was van een mattie die net nieuwkomer af was. Wanneer ben je eigenlijk nieuwkomer af? Hij zat in ieder geval in pril herstel. Hij dacht ten tijde van zijn share hardop na over zijn grenzen. Hij kwam, al pratend, tot de conclusie dat hij daar eigenlijk nog nooit eerder over nagedacht had en dat hij dus geen flauw idee had waar zijn grenzen lagen.
De andere share was van een mattie waarvan de clean-tijd al in de dubbele cijfers liep. Hij vertelde dat hij -toen hij nog in gebruik was- geen grenzen had. Met hem kon je alle kanten uit, hij was overal voor in en deed nergens moeilijk over en ging daar prat op. En mocht je het verbruien, dan merkte je dat vanzelf. Dan was hij helemaal klaar met je. Einde verhaal, basta!
Toen hij in herstel ging kwam hij erachter dat dat totale voor of tegen, dat ‘helemaal klaar zijn met’ te maken had met dat hij mensen dus wel degelijk over zijn grenzen had laten gaan. Hij leerde tijdens zijn herstel om beter naar zichzelf en zijn eigen gevoel te luisteren en daarover met mensen te communiceren. Omdat hij dicht bij zijn gevoel bleef kwam hij niet meer in situaties waarin hij ontzettend boos (lees: gekwetst) werd en de noodzaak voelde om tegen mensen te zeggen dat hij helemaal klaar met ze was.
Tijdens het eerste deel van zijn verhaal hing ik aan zijn lippen; dat ging over mij! Altijd overal voor in, niet zeiken of zeuren, hoppa, let’s do it! Niets was teveel, alles was mogelijk. Toen de frases ‘naar mijn gevoel luisteren’, ‘me uitspreken naar mensen’ etc. begonnen kreeg ik een allergische reactie. Ernstig overdreven natuurlijk dit, maar ik haakte af bij zoveel ‘soft gezwam’.
Ik werk inmiddels tweeëneenhalf jaar in de GGZ en ik heb het idee dat de mensen die hun grenzen bewaken en daar ook nog over praten oververtegenwoordigd zijn in deze tak van sport. Op de OK gebruikte nooit iemand deze terminologieën. Nou ja, misschien soms een zuster die tegen een burn out aan zat. Of er net uit kwam, weet ik veel.
‘Waar weerstand zit is herstel te halen,’ is uiteraard de oneliner uit het programma die hier van toepassing is, weet ik nu. Uhuh..
Twee weken geleden vertelde een collega, die bij een nogal onorthodoxe private GGZ-instelling werkt, het volgende verhaal: Hij deed samen met een psycholoog de intake (voor ambulante nazorg) van een jonge vrouw die net uit een klinische opname kwam. Ze had wat ‘issues met grenzen’ gehad vanwege pesten in het verleden, maar daar had ze aan gewerkt, dat was getackeld, vertelde ze.
Tijdens haar verhaal ging de psycholoog ongevraagd steeds dichter bij haar staan totdat ze neus aan neus stond met het meisje. Het meisje ging niet achteruit noch opzij. Waarop de conclusie van mijn collega was: ‘En of die meid nog problemen heeft met grenzen aangeven.’
Ik loop al een week of twee met dat verhaal in mijn hoofd omdat ik óók niet terug zou deinzen. Heb ik dus ook problemen met het aangeven van grenzen?
Wat in mijn hoofd zou gebeuren als ik in diezelfde setting verzeild zou raken is: ‘Ik laat me niet kennen, ik laat me niet kennen. Wat wil je van me, stomme trut? Blijf uit mijn buurt! Ik vertrouw jou (lees: niemand) voor geen cent dus denk maar niet dat ik hierop ga reageren. Jij gaat niets aan mij merken, ik doe net alsof dit me totaal koud laat.’
In eerste instantie dacht ik dat het onzin was dat de desbetreffende collega tot die conclusie over die grenzen was gekomen. Maar nu ik al dagen op dit verhaal heb lopen broeden, weet ik het niet meer zo goed.
Feit is natuurlijk dat het een onprettig gevoel is als iemand die je niet of nauwelijks kent ongevraagd héél dicht bij je gaat staan. Het liefst ga je dan een stapje opzij of achteruit. Dát is wat je gevoel aangeeft. Ook het mijne. Waarom luister ik dan niet naar mijn gevoel? Waarom pretendeer ik liever dat het me niets kan schelen wat ze (lees: die stomme trut) doet?
Ik verkies het ‘me niet laten kennen, mij kan het niets schelen’ dus boven ‘ik vind dit niet prettig dus ik zeg er wat van of doe er iets aan’.
Iets om over na te denken.. wat ik nu alweer twee weken doe. Want hoe weet je waar je grenzen liggen als je niet naar je gevoel luistert?