Mijn meditatie app geeft dagelijks een quote en vanochtend lees ik: ‘Wees dankbaar voor vandaag.’
Hmmm.. om eerlijk te zijn zit ik de laatste dagen niet heel erg in de ‘dankbaarheidsmodus’, beter gezegd, ik ben daar ver van verwijderd. Een lichtjaar of wat..
Is het de tijd van het jaar (als jullie dit lezen is er trouwens net een nieuw jaar begonnen)? Zit ik ‘in mijn weerstand’ zoals dat in het (NA-)programma zo treffend genoemd wordt? En zo ja, waarom dan? Is het het virus dat ik onder de leden heb en waarom ik minder fit ben dan ik zou willen? Iets waar ik altijd Godvergeten chagrijnig van word; ik ben ongelofelijk tegen ziek zijn! Ben ik moe van alle liefdesperikelen waardoor ik me verscheurd en schuldig voel en waarvoor ik, hoe hard ik er ook over nadenk en van welke kant ik het ook bekijk (en al 623x bekeken heb) geen schadeloze oplossing heb?
Hoe dan ook, herstel, het leven in herstel, valt me momenteel erg zwaar. Ik vind het sowieso weer erg hard werken; het leven. Het leven op deze onrechtvaardige, doodzieke en van ellende doordrenkte aardbol. Te accepteren dat ik daar maar een ietsje pietsje invloed (= 0 op het grote geheel) op heb en dan nog alleen maar in mijn directe omgeving.
De ‘Just for today’ van vandaag verhaalt over ‘Actie en gebed’; ‘..groei is het gevolg van actie en gebed, niet van onze wensen.’
‘Soms lijkt het of wij in ons herstel veel te langzaam vooruitgaan. Wij worstelen met de stappen, we worstelen met telkens dezelfde problemen en we ploeteren dag na dag voort met dezelfde ontevreden gevoelens. We zouden willen dat het een beetje opschoot met ons herstel, zodat alles wat soepeler verloopt!’
Nou ja, dat dus! De balans opmakend van wederom een ‘clean and calm’ jaar (dat zegt de NA-sleutelhanger tenminste, ik houd het liever op ‘clean and sober’, want ‘calm’..) weet ik oprecht niet of ik dit jaar vorderingen heb gemaakt. Ik ploeter maar voort en pruts er maar op los, naar mijn gevoel.
Het verlangen om te gebruiken ben ik inmiddels echt wel kwijt, sterker nog, ik begin -in mijn privéleven- langzaam maar zeker een afkeer te krijgen van ‘gebruikers’. Dat gaat dan met name om de zuipers en het gezuip waar je continu mee geconfronteerd wordt.
Ik realiseerde me afgelopen voorjaar, toen ik met MSF in het noordelijke (= islamitische) deel van Nigeria was, hoe onze Nederlandse maatschappij doordrenkt is van alcohol. Omdat het daar niet wás, omdat het er daar níet bij hoorde. En hoe heerlijk dat is, hoe heerlijk licht dat voelde.
Want hier word je, als herstellende verslaafde, continu getriggerd, als je daar gevoelig voor bent. Maar ook als je dat niet bent, word je er toch continu mee geconfronteerd. Uitleggen waarom je op een borrel of bij een etentje niet drinkt (waarmee altijd alcohol wordt bedoeld, want natuurlijk drínk je, duh!!?!), uiteraard geen enkel bezwaar hebben tegen het drinken door anderen, vriendelijk blijven lachen bij het steeds luider worden van de toon en het steeds stompzinniger worden van de verhalen en opmerkingen. Even later luistert er niemand nog naar iemand, om over het grensoverschrijdende gedrag nog maar te zwijgen..
Tijdens een kerstdiner vele vegetarische opties hebben, maar geen toetje kunnen eten omdat in alle toetjes alcohol zit. ‘Oeps’, niet aan gedacht. Nee natuurlijk niet, het is doodnormaal om zelfs in het toetje alcohol te verwerken. We drinken tenslotte nog niet genoeg, er kan nog meer bij!
Vorige maand was ik in een Turks restaurant in Rotterdam zuid waar het afgeladen vol was. Toch imponeerde het er ‘rustig’. Ook naarmate de avond vorderde. Door degene waar ik mee was (ook een verslaafde in herstel) werd ik attent gemaakt op het feit dat er geen alcohol werd geschonken en dat mensen (dus) op een normaal volume bleven praten en naar elkaar bleven luisteren. Hoe fijn was dat, hoe sfeerverhogend ook, terwijl veel mensen het tegendeel zullen beweren.
Kerstavond was daar ook weer het bewijs van. Mijn oudste dochter en ik organiseerden een ‘alternative X-mas Party’. Nauwelijks familie (mijn dochters en ik), wél veel vrienden en matties (= herstellende verslaafde vrienden). Sfeervolle aankleding en dito muziek, vele verschillende gerechten en oa. spelletjes doen. Ik was ‘hesitating’ over de drankjes, ik wilde de niet-verslaafden niet mijn wil opleggen. Maar mijn dochter was meteen duidelijk: ‘We doen gewoon geen alcohol, mam. Als mensen willen drinken, blowen etc. dan gaan ze maar ergens anders feest vieren. Bovendien is het drie dagen Kerstmis, als je een wijntje bij het eten wil dan heb je daar nog twee hele dagen voor.’ Zo simpel kan het dus zijn..
En het was een topavond; vol vriendschap en verbinding, gezelligheid en gein. 🙂
Moet ik principiëler worden? Meer investeren in echt contact met mensen die niet denken dat lol en gezelligheid vloeibaar zijn? In plaats van ‘normaal te doen’ en bij de ‘normale mensen’ (het is maar hoe je normaal definieert natuurlijk) te willen horen? Mijn hoofd vindt alweer dat ik overdrijf, dat ik me aanstel, dat ik het weer zo groot maak..
‘Just for today’ als in: iedere dag dat je niet hebt gebruikt is een geslaagde dag is voor mij al lang niet meer van toepassing. ‘Alleen voor vandaag’ is voor mij veranderd in: iedere dag dat ik het klein heb weten te houden is voor mij een geslaagde dag. Iedere dag dat ik heb genoten van de kleine dingen, dat ik mijn zegeningen heb geteld en gevoeld (!) en heb los kunnen laten waar ik geen invloed op heb, is voor mij een geslaagde dag.
Hard werken dus; het leven. En zonder herstel niet leefbaar voor mij. Of is dat ook weer te dramatisch?
Ik wens iedereen ook in 2025 weer veel kracht, moed en wijsheid toe, met leven, in het leven. En vergeet niet mateloos te genieten zoveel en zo vaak je kunt (en het lukt).