Een van mijn bloglezers vindt mij boos. Zei sprak laatst de -voor mij beladen- woorden: ‘Ik begrijp jou niet, waarom toch altijd zo boos? Je hebt het zo goed.’
Ik viel sowieso even stil, want als ik iets heel veel minder geworden ben de afgelopen jaren, dan is het wel boos (zie blog: Boos ).
Dat het voor mij beladen woorden zijn, daar kon zij niets aan doen. Maar ik kreeg er een heel naar gevoel van in mijn buik.
Dat is niet haar schuld; zij weet niet van de vader van mijn kinderen en zij weet niet van mijn eigen vader..
Mijn eigen vader die een jaar of 35 geleden woorden van gelijke strekking sprak: ‘Ik begrijp jou niet, je bent slim, je ziet er goed uit en hebt ouders die van je houden, wat is nou eigenlijk jouw probleem?’
Dat was het enige dat hij te zeggen had toen hij, en mijn moeder, erachter kwamen dat ik al geruime tijd nauwelijks naar school ging en nauwelijks at. Toen ik kapot ging van binnen, maar aan de buitenkant zag je daar inderdaad weinig van. Lekker slank, dat dan weer wel.
De vader van mijn kids die al ruim twintig jaar alles wat ik zeg, vind en voel, bagatelliseert, wegwuift, ontkent of onderuit haalt. Hoe terecht mijn boosheid of verdriet ook; te emotioneel, te heftig en dus ongemakkelijk. Liever (weg-)lachen. Als meisje/vrouw ben je natuurlijk sowieso mooier als je lacht..
‘Het goed hebben’, ‘er goed uit zien’, vriendelijk lachen en vooral niet boos zijn, waar gaat dat eigenlijk over? Buitenkant is het in ieder geval. Waarom is die buitenkant, de buitenkant van vrouwen, zo belangrijk terwijl het allemaal aan de binnenkant gebeurd? En waarom is een boze man gedreven en een boze vrouw hysterisch?
Waarom lacht mijn prachtige 18-jarige dochter ongemakkelijk als een man van middelbare leeftijd in de kroeg zijn hand op haar blote buik legt en zegt: ‘Lekker warm.’ En waarom mag ik niet woedend worden op die viezerik? Sterker nog; waarom wordt zij niet woedend?
Boze vrouwen worden al sinds mensenheugenis (ja, inderdaad, sinds mensenheugenis -> denk maar aan Medea en Medusa, denk maar aan de vrouwen en meisjes in sprookjes) afgeschilderd als emotioneel, labiel, slecht, humorloos en -uiteraard- onaantrekkelijk.
Recentelijk zijn er vijf boeken over vrouwenwoede verschenen; eentje daarvan is van journalist, criticus en TED-spreker Soraya Chemaly (haar TED-talk op YouTube is absoluut het bekijken waard).
Haar boek ‘Rage Becomes Her, The Power of Women’s Anger’ is ook in het Nederlands vertaald: ‘Fonkelend van woede. De kracht van de boosheid van vrouwen.’ Het boek is een helder en wetenschappelijk onderbouwd pleidooi om onze boosheid te uiten en de maatschappelijke houding jegens de boze vrouw bij te stellen. Chemaly is van mening dat er in het sociaal-maatschappelijk domein geen ruimte is voor de boosheid van vrouwen. Chemaly stelt dat vrouwen vaak even boos zijn als mannen, maar dat veel vrouwen hun boosheid onderdrukken omdat hen dat al op jonge leeftijd wordt aangeleerd. Kinderen leren dat boze jongens en mannen sociaal geaccepteerd zijn, maar dat een boos meisje of boze vrouw beschouwd wordt als onvrouwelijk, onaantrekkelijk en egoïstisch.
Wij zijn nou eenmaal mooier als we lachen..
Dat is bij mij niet helemaal gelukt; ik ben een boos meisje, inmiddels een boze vrouw (zie ook boek ‘Boos meisje’ van Marja Pruis).
Ik lach niet ongemakkelijk en al zeker niet vriendelijk als iemand ongewenst aan mijn buik/borsten of billen zit. Ik sla erop en hard ook. En helemáál als één of andere male chauvinist pig aan een andere vrouw of een ander meisje zit en ik in de buurt ben.
Want ik heb, zo lang als ik het me kan herinneren, een steen, een soort vuurbal in mij. Ergens onder mijn hart en als hij heel groot wordt vult hij mijn hele borst en buik.
Een steen/vuurbal van boosheid inderdaad. Woede veroorzaakt door pijn, verdriet en frustratie.
Niet voor mezelf, niet over mezelf, oh nee, ik ben namelijk inderdaad een gezegend mens. Ik ben absoluut dankbaar want ik heb het inderdaad goed, heel goed. En waar dingen niet goed gaan zet ik ze dus recht. 😉
Maar het gaat niet om mij, lieve mensen, het gaat juist niet om mij. Het gaat over onrecht, groot onrecht, veel onrecht; iedere dag weer. Over misogynie en racisme, over homohaat en hokjesgeest, over sociale uitsluiting.
En als niet zoveel mensen in onze kapitalistische K* maatschappij zo F* selfish en kleingeestig waren, dan was die steen in mij niet zo groot, niet zo zwaar.
Vandaar ook dat dempen en verdoven, zovele jaren. Om de pijn beheersbaar te houden. Vandaar het dokter in Afrika willen worden en nu nog altijd werken met en voor de meest gemarginaliseerde mensen in onze maatschappij. Omdat ík het misschien wel goed heb, maar zovele anderen op deze wereld, ook in Nederland, niet.
Daar gaat mijn herstel óók over; aan de buitenkant zie je niks, aan de binnenkant besteed ik enorm veel energie aan het beheersbaar houden van die vuurbal, er niet aan kapot te gaan.
En dat is natuurlijk mijn probleem, mijn probleem is dat ik gek ben, dat ik, zólang ontkend, maar natuurlijk zó waar, erg (te?) gevoelig ben, me onrecht en misstanden enorm (teveel?) aantrek.
Zo hard ontkend, zo hard tegen gevochten, zoveel muren en maskers.. Onverdoofd door het leven gaan kan wel, ik doe het inmiddels al ruim vier en een half jaar, maar kost veel energie.
Of het nou mijn tobbende dochters zijn of over de vrouwen in Iran of Saoedi-Arabië gaat; een ‘incident’ wat voorbij komt -> transmensen waarop wordt gespuugd. Maar ook het gemiddelde feestje vol met mensen vol van zichzelf en vol oordeel, altijd maar dat oordelen; niet gehinderd door kennis en kunde. Maar dat dénken wij altijd wel; God wat weten wij Nederlanders veel en wat verkondigen wij onze mening graag te pas en te onpas.
Ik hóór lezers alweer denken: ‘Nou, nou, tut, tut, wat een negatieve manier om het nieuwe jaar te beginnen.
Valt reuze mee hoor. Ik wens iedereen, écht iedereen, namelijk een prachtig mooi 2023 vol liefde en openheid van geest. Meer aardig, minder oordeel. 🙂
And I will continue practicing recovery in grace. Prachtig woord ‘grace’.