Back in ‘la bella Italia’ (zie blogs augustus vorig jaar). Nu niet geschreven vanuit een hip koffietentje ergens in een stad, maar vanuit een grappig appartement in jaren zestig stijl ergens in het centrum van Milaan. Vanwege de winden die storm Ciara liet waaien werd onze vliegreis een roadtrip. Wat langer onderweg geweest, maar zonder vliegschaamte gearriveerd. Je moet wat overhebben voor het live aanschouwen van de Editors. 🙂 Dat ze tijdens hun ‘the Black Gold Tour’ in juni ook gewoon Nederland aandoen weerhield mijn lief er geenszins van tickets voor hen hier in ‘Alcatraz, per piccoli e grandi eventi’ te kopen.
Mijn lief, die ik er op uit gestuurd heb zodat ik aan mijn blog kan schrijven. Hij is naar het Museo Nazionale della Scienza e Tecnologia ‘Leorardo da Vinci’. Het grootste wetenschaps- en technologiemuseum van Italië bezoeken, dat vindt hij zeker geen straf. Toen ik hem leerde kennen had hij al een gouden museumjaarkaart.. 😉 Hem inmiddels beter kennende, weet ik dat ik straks een levendig verslag krijg, ondersteund door foto’s en filmpjes. Zodat ik bijna zelf de eerste rekenmachine en het eerste fototoestel heb aanschouwd. Plus de bouwpakketten van vliegtuigen, raketten en torens die nog door Leonardo himself in elkaar zijn gezet..
Maar vóór herstel, óver herstel schrijven is ook belangrijk. Voor mij misschien wel essentieel. Vandaag viert één van mijn beste matties dat hij een jaar clean is en ik, op afstand weliswaar, vier dat van harte met hem mee. Ruim een jaar geleden wilde hij nog dood, net als ik bijna twee jaar geleden. Maar hij kwam het programma binnen, schuchter en kwetsbaar. Ook hij schreef voor zijn herstel; gedichten. Soms was ik bang dat hij het niet zou redden, maar kijk eens waar hij nu staat, fier en ferm in herstel. Dat heb je ‘m toch maar mooi geflikt, Vince!
Herstel, niet alleen het mijne dus, maar zeker ook van mijn matties, vervult me altijd weer met dankbaarheid. Het blijven wonderen, kleine wonderen weliswaar, maar wel wonderen waar degene zelf én zijn/haar omgeving vaak niet meer op hadden gehoopt. En waar ik de afgelopen tijd in ben gaan geloven.
Nu ik me al enige tijd met verslaving, maar nog veel meer met herstel bezig houd, blijft het me verbazen hoe weinig ik wist, hoe weinig we met z’n allen weten, over de ziekte verslaving. ‘Verslaving’ en ‘verslaafden’, iedereen heeft er al van jongs af aan een beeld van en meestal hoort daar een mening bij. Niet gehinderd door enige kennis en kunde van het onderwerp en op stereotypen gebaseerd. Inderdaad, vooroordelen dus. Als het over verslaving gaat, dan gaat het over kommer en kwel. Sneue types en maatschappelijke teloorgang. Overlast, criminaliteit, werkeloosheid, dakloosheid en de dood. En natuurlijk horen die verhalen er zeker bij als het om mensen langdurig in actieve verslaving gaat, verslaafden waarbij de ziekte langzaam voortschrijdend zijn verwoestende werk doet.
Maar ik hoorde, en hoor, zelden verhalen over herstel (behalve op de meetings, uiteraard). En verhalen over herstel, herstel van deze chronische hersenziekte die 10-15% van ons ergens tijdens het leven treft, horen er ook bij. Want we hebben misschien een beeld bij een verslaafde, maar (totdat jullie mij kenden 😉 geen duidelijk beeld bij een verslaafde in herstel. Is dat misschien omdat bijna 80% van de verslaafden herstelt zonder in de (chronische) verslavingszorg terecht te komen? Of omdat het programma, dat echt werkt als je eraan werkt, anoniem is?
Maar de weg naar herstel, die is er dus zeer zeker. En dan ook nog voor de meesten! En omdat ik dankbaar ben, dankbaar en blij dat ik die weg gevonden heb, wil ik die graag delen. En dat is wat ik, als mattie, als personal coach en als verslavingsarts in opleiding, matties in pril herstel zó graag mee wil geven. Op de momenten dat het zó moeilijk is, de momenten dat het echt een onmogelijke opgave lijkt; het vertrouwen dat het écht alleen maar beter gaat worden. Misschien niet altijd makkelijk, maar dat is het in actieve verslaving ook allang niet meer. En de schade wordt alleen maar groter..
Succesvol herstellen heeft alles met vertrouwen te maken. Niet met zelfvertrouwen, want je stelt jezelf alleen maar teleur. Denken dat je het alleen kunt, dat het deze keer wél gaat lukken en dan iedere keer bedrogen uitkomen. Maar met het vertrouwen dat door te stoppen met gebruiken alles, langzaam maar zeker, beter gaat worden. Er op vertrouwen dat volhouden, hoe dan ook, loont.
Dat voor herstellen vertrouwen cruciaal is, heb ik ook moeten leren. En ook bij mij gaat dat nog steeds met horten en stoten, want vertrouwen, écht vertrouwen, is misschien wel het moeilijkste wat er is. Want vertrouwen is net als geloven: zonder bewijs, zonder garantie.
Ook voor zijn verjaardag, voor het 1 jaar clean zijn, heeft Vincent weer een gedicht geschreven waar je stil van wordt. En ik ben vereerd dat ik het met jullie delen mag..
Precies een rondje om de zon,
Zwevende door de leegte, draaiende op dit ruimteschip.
Een kant donker, een kant licht, maar altijd warm van binnen,
Laat ik deze marathon bezinnen.
Stormen, overstromingen en blauwe luchten,
De duisternis maakt de route soms onvindbaar.
Gelukkig hoef ik alleen maar naar het licht te draaien.
En behouden we de koers van het jaar.
Dankbaar, vol vertrouwen en geluk,
Dat mijn pad mij hier heeft geleid.
Liefde komt in vele vormen.
Gaan jullie mee? Ik ga nog een rondje.