Ik heb besloten deze week een mooie, lieve blog te schrijven. Een lofzang op herstel, een ode aan het leven. Nou nou, wat klinkt dat weer hoogdravend allemaal, dame. Een positieve blog, mooi en lief, dat is het idee.
Ik heb namelijk klachten gekregen over de teneur van mijn laatste twee posts van (ex-)lief. Ze zouden boos en agressief zijn. Boos, agressief? Moi?
En aangezien ik de stappen probeer te leven, ging ik bij mezelf te rade, zocht naar mijn eigen aandeel en daarbij aanknopingspunten voor verbetering (voel ik daar een schouderklopje van mijn sponsor? :). Vandaar mijn besluit; mooi en lief, positief will it be.
Gelukkig makkelijk omdat er ook daadwerkelijk allemaal mooie, lieve positieve dingen gebeurd zijn, of op het punt van gebeuren staan. Dus daar mag dan ook lof op gezongen worden, toch?
Ik was bijvoorbeeld afgelopen Pinksterweekend op de grootste kunst- en ambachtenmarkt van Europa. Deze wordt al 45 jaar gehouden in Krefeld-Linn rondom de oude burcht aldaar en ik wil hier even vol trots vermelden dat mijn moeder daar al 38 jaar bij is. Als Stuhlflechterin (sorry, in het Duits klinkt het gewoon mooier). Mijn vader was al die tijd haar steun en toeverlaat, maar timmert inmiddels ook al een dikke tien jaar niet onverdienstelijk zelfstandig aan de weg als Buttermacher.
Vele ambachten en kunsten worden daar vertoond, van glasblazen tot boekbinden en van hoeden maken tot hout bewerken (ja, er worden uiteraard ook klompen gemaakt, maar ook hele mooie houten kunstwerken). Er is ook een heuse smid die het ambacht met verve demonstreert; er is alleen voor het bedienen van de reusachtige balg al continu een mannetje (vroeger de jongste leerling van de meester) nodig. Enfin, vele, bijna vergeten, ambachten en kunsten zijn daar te bewonderen. En bewonderenswaardig dat mijn ouders, beide zeventig, daar nog altijd deel van uitmaken. Respect, heel veel respect, voor mijn prachtige ouders. Die misschien niet makkelijk zijn, want het ook niet altijd makkelijk hebben en gehad hebben, maar waar ik echt zielsveel van houd. Verder mag niet ongenoemd blijven dat ik van mijn (ex-)lief een bijzondere schaal gekregen heb (ambachtelijk vervaardigde keramiek natuurlijk) met mijn spiraal (zie logo van mijn site) op de bodem en verder versierd met tere hartjesbloemen. Heel mooi dus. En heel lief van (ex-)lief.
Verder herregistratie afgetikt, wat mij de gelegenheid geeft weer vijf jaar het boeiende vak van anesthesioloog uit te oefenen, maar me ook de tijd geeft om te gaan ontdekken hoe ik nu verder wil met de dingen die ik afgelopen jaar heb geleerd en/of op mijn pad zijn gekomen. Niet alleen voor mezelf, ook voor anderen.
Want ja..volgende week 1 jaar clean. Niet persé clean and calm, zoals er zo mooi op de muntjes/sleutelhangers staat, maar toch. Het was in ieder geval geen saai jaar.. en dat zonder drank en drugs, hihi. Maar ik ben het vaker dan hiervoor; ‘calm’.
Herstel is een mooi iets. Niet persé makkelijk, maar wel mooi. Mooi en écht. Zoveel échter dan het echte leven dat ik dacht te leven tijdens mijn actieve verslaving. En leerzaam; ik heb afgelopen jaar meer geleerd over mezelf en anderen dan in de vele jaren daarvoor. Zoveel woede en wrok heb ik achter me gelaten. ‘Loslaten’ is nog altijd een majeure uitdaging, de pijn ook, maar ik doe mijn best om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Al zal ik altijd wel ‘gedoe’ blijven..
Bij herstel past ook dankbaarheid; dankbaar ben ik voor de mensen die van me houden en altijd in me zijn blijven geloven, dankbaar voor alle andere mooie, gemankeerde mensen die ik het afgelopen jaar heb leren kennen en waar ik van ben gaan houden.
Remco Campert schreef het al in 1961; ‘Het leven is verrukkulluk.’ Al zou je dat niet zeggen als je het boek leest..