Ik noem mezelf al zeker een jaar of dertig een ‘militante feministe’. En al even zolang krijg ik daar meewarige of afwerende reacties op. Reacties variërend van ‘Ach meid waarom nou, je ziet er toch hartstikke leuk uit’ (Ja, en dus?), via ‘Ben je een mannenhaatster dan?’ (Ja, soms.), tot ‘Maar dat is toch nergens meer voor nodig tegenwoordig?’ Nou, dat was op mijn zestiende al keihard nodig, en nu nog altijd niet minder. Helaas.
Ik ben afgelopen weekend naar ‘De Verleiders FEMALE’ geweest, waarin onder andere Susan Visser en Jelka van Houten op even ludieke als schrijnende wijze feiten en cijfers presenteren over de erbarmelijke staat van gelijkheid van man en vrouw in Nederland en daarbuiten. Tegen zoveel oneerlijkheid en totaal onterechte ongelijkheid kon geen ‘kalmte, moed en wijsheid’ tegenop en de stoom komt, vier dagen later, nog uit mijn oren. Dat vrouwen in films louter als lustobject dienen (ze hebben veel minder tekst en hun conversaties met elkaar gaan met name over mannen), wist ik al, maar dat anno 2020 nog altijd slechts 13% van de moeders in kinderboeken een betaalde baan heeft terwijl dat in werkelijkheid ongeveer 80% is, is stuitend. Ja, Jochem Myjer, met de papa van Melle (in de Gorgels) als bioloog en de moeder in een bijna afwezige, maar zorgende, rol. Het ging over de betaalde banen die vrouwen wel degelijk hebben, maar waar ze dan weer niet van rond kunnen komen. Wat 75% van de mannen en 66% van de vrouwen (sic!) prima vindt. Over seksueel geweld en seksueel grensoverschrijdend gedrag waar ongeveer iedere vrouw in haar leven mee te maken krijgt. Maar dat komt omdat we, zéker sinds #MeToo, ook zo overdrijven. Opgetrommelde experts die -zelfs op het gebied van gezondheidszorg en kinderopvang- bijna altijd man zijn. Ook bij Radio1 waar de door mij zo bewonderde Lara Rense, Willemijn Veenhoven en Ghislaine Plag werken (maar nog altijd heel veel meer mannelijke journalisten). Over minder dan 50% van de vrouwen die een orgasme krijgen tijdens het vrijen (en er is er bijna geeneen die nog nooit een orgasme heeft gefaket om maar van het gepruts of hersenloze gebeuk af te wezen) en dat er pas rond het jaar 2000 gedegen onderzoek werd gedaan naar de clitoris waaruit blijkt dat dat speldenknopje een centimeters lang hoefijzervormig orgaan is dat aan weerszijden van de vagina doorloopt. En het ging over IJsland; het enige land dat in 1975 het door de VN uitgeroepen ‘Jaar van de Vrouw’ serieus nam. In ieder geval de vrouwen. 🙂 Zij legden op 24 oktober van dat jaar massaal het werk, betaald én onbetaald, neer; het hele land lag plat. Mannen moesten hun kinderen meenemen naar het werk, kranten werden niet gedrukt, scholen, supermarkten en restaurants waren dicht. Er werd niet gekookt, gewassen of gepoetst en zelfs vluchten werden geannuleerd. Sindsdien is IJsland het beste land om te wonen. Voor vrouwen, maar óók voor mannen, blijkt keer op keer uit onderzoek. Waar Scandinavië het sowieso best goed doet zakt Nederland naar de 38e plaats als het gaat om gendergelijkheid, zo blijkt uit het jaarlijks onderzoek van het World Economic Forum (WEF). Na landen als Namibië (12) en Albanië (20). Dit komt met name doordat de politieke invloed van vrouwen klein is en vrouwen in Nederland veel meer tijd aan zorgtaken en onbetaald werk besteden dan mannen.
Dit alles maakt en maakte me boos (lees: ziedend) en ik ben er dan ook, vanaf mijn zestiende, vol overtuiging en keihard ingegaan. Mijn eigen feministische kruistocht (zie ook mijn blog van 7 maart 2019). Onderwijl betreurend dat ik te laat, want na de Tweede Feministische Golf, geboren was. Ik verslond boeken als ‘De Schaamte Voorbij’ van Anja Meulenbelt, ‘Ruimte voor vrouwen’ van Marilyn French en de trefzeker en vaak hilarische columns van Renate Dorrestein. Ik wist van alle GTI’s hoe snel ze optrokken van 0-100 en was geabonneerd op de Voetbal International (VI; sinds ‘die poedel’ te pas en te onpas seksistische en anderszins mensonvriendelijke dingen uitkraamt op TV heb ik daar met terugwerkende kracht spijt van..). Ik vierde ieder jaar vol overgave Internationale Vrouwendag.
Maar het maakt en maakte me ook buitengewoon verdrietig. Waarom zo hard moeten vechten voor eerlijkheid en gelijke kansen? Wat is er onredelijk aan gelijkheid? En dan altijd maar weg gezet worden als een drammer. ‘Je overdrijft, Audrey. Waarom doe je altijd zo moeilijk? Laten we het gezellig houden..’
Dus maar weer naar de kroeg; het verdriet overschreeuwen, mannen afzeiken en een one night stand mee naar huis nemen met als minimale eis een goede befbeurt en drie orgasmes.
‘Je bent pas echt vrij als je kunt zijn wie je bent’, zei minister van Engelshoven na de ‘coming-out’ van Nikkie Tutorials afgelopen maandag.