Voordat ik vertel over ‘het tussenstuk’ wil ik eerst een gedicht van Marieke Lucas Rijneveld met jullie delen. Het heet ‘Het komt hierop neer’:
Je vertelt dit omdat je er niet langer alleen mee wil zijn,
omdat er in iedere zin een stronkelsteen, in iedere beweging
een tegenstem, al ben je bang dat ze het zijden draadje
niet zien en je bungelt, je bungelt eraan, eigenlijk komt het
hierop neer: je weet niet of je nog wel wil bestaan.
Je zal het proberen uit te leggen, dat het niet aan de ander
ligt, dat het nooit aan de ander heeft gelegen, maar weet je,
in jou is alles zo donker, alsof iemand de aardlekschakelaar uit
heeft gestoten, of klinkt dit misschien logischer: je woont
onder een boom die al het licht heeft ontnomen. Het is een
kwestie van groeien, zeggen ze, groei verdorie toch die boom
voorbij, maar je bent zo ontzettend moe, iedere glimlach een
kiezelsteentje in je schoen, en je weet donders goed:
deze mededeling staat op de tocht, kou en rillingen zijn een
normale reactie hierop. Je vertelt dit omdat je er niet langer
alleen mee wil zijn, omdat tijdens iedere handeling de schaamte
als een kat langs je benen strijkt, in iedere scheppingsdaad
zit weerstand, je sjokt van seizoen naar seizoen en altijd bang
dat je door bladblazers overstemd wordt en niemand je hoort.
Nee, niemand hoort je, hoe vaak je ook laat doorschemeren
dat dit leven je niet past, al loop je nu eenmaal niet graag te
koop met de dood: het staat je zo magertjes. En je vertelt dit
omdat je er niet langer meer alleen mee wil zijn, wat wil is
dit: een brandtrap uit deze dag, een brandtrap uit dit gedicht.
Hij droeg dit gedicht voor in ‘Brommer op Zee’ een geweldig boekenprogramma, gepresenteerd door Wilfried de Jong en Ruth Joos (VPRO, zondagavond NPO 3). Hij las dit voor en ik werd er stil van, heel stil, ook van binnen.. Ik vind het adembenemend mooi. En het raakt, ook van binnen..
Van binnen, waar ook dat tussenstuk zit, dat ik niet kan vinden.
Ik sloot mijn vorige blog af met: ‘Want hoe weet je waar je grenzen liggen als je niet naar je gevoel luistert?’
Niet dat ik niet naar mijn gevoel wil luisteren. Ik heb het gewoon nooit zo goed geleerd, zoals een wijs man mij onlangs heeft uitgelegd.
Vroeger kende ik maar twee emoties; blij, heel blij, en boos, heel boos. Of ik voelde niks, niente, de nada. En dat is nog vaak zo. Dat doet mij verdriet en mijn geliefden soms ook.
Als ik wat beter zou zijn in voelen, in het herkennen van de schakeringen in mijn gevoel, zou ik mijn grenzen beter (her-)kennen en zou ik die ook beter liefdevol aan kunnen geven. Ik zou sowieso beter voor mezelf kunnen zorgen.
Het tussenstuk, noemde een fellow het laatst op een meeting. Hij liep al wat langer mee dan ik en vertelde over zijn groeiproces in deze.
Het blijft bijzonder.. Ik ben bezig met gevoelens, de mate hiervan, de schakeringen, de nuances. Ik ga naar een random meeting in Den Haag, eentje waar ik nog niet eerder ben geweest, maar waar ik naartoe ging omdat mijn huis vol zat en ik wat tijd en ruimte voor mezelf zocht (dán maar naar een meeting, hihi). En daar vertelt iemand over ‘het tussenstuk’. Ik ben alleen al dankbaar voor de naam, dat ik er een naam voor heb gekregen. En voor de hoop die sprak uit zijn share; ik kán hier gewoon beter in worden. Ik kan (en mag) hierin leren.
Ik ga leren ‘meer in mijn lichaam te wonen in plaats van in mijn hoofd’ en ‘een mens is als de Sagrada Familia’, de basiliek van Gaudí, nooit af. Ook twee uitspraken die ik gepikt heb van Marieke Lucas. 🙂