I did it!!?! Een jaar clean, calm (nou ja vaak, váker in ieder geval :), nuchter, maar sowieso, met vallen en opstaan: IN HERSTEL!
Nou afgelopen dinsdag dus, vandaag alweer een jaar en drie dagen. Ik vond 18 juni gewoon een dag als alle andere, maar daar dacht mijn (ex-)lief (daar wil ik nog steeds vanaf wezen 🙂 én favoriete buddy (lieverd, hoe had ik het de afgelopen twaalf maanden gered zonder jou?) héél anders over.. Hij had een verrassingsdag voor me georganiseerd waarvoor hij een bootje had gehuurd. Dus we hebben heerlijk gevaren (het was schitterend weer), luxe gepicknickt en ik kreeg cadeautjes (waarvan sommige gesmolten 😉 en als mooiste verrassing had hij mijn dochters na school aan het water besteld om samen met de boot naar de ijssalon te varen. Een topdag samen, écht.
Gisteravond de AA-meeting waarop het gevierd werd. Een bijzondere meeting omdat mijn matties uitgebreid bij het heuglijke feit van een jaar ‘droog’ stil wilden staan en er ook andere fellows en geliefden speciaal voor mij naar de meeting waren gekomen. Met dé penning, gebak, speeches en cadeautjes. Én daarbij drie nieuwkomers, en nieuwkomers vind ik áltijd een cadeautje. Wel veel aandacht.. dus nogal ‘akward’ om het stopwoordje van mijn oudste dochter maar eens te gebruiken. En ‘ík houd er niet van’, hoor ik haar vader zeggen. Nou, ík ook niet hoor.
Gisteren was sowieso een aparte dag omdat er een journalist van de LEF (‘een verslavend magazine’) langskwam om mij over mij en mijn website te interviewen. Een artikel in de LEF is natuurlijk hele goede PR voor mijn website (augustusnummer, voor de geïnteresseerden), dus dat zei ik tijdens het maken van de afspraak ook meteen enthousiast. Fijn, prima, top! Waarop de journalist aan de telefoon, uiterst vriendelijk, reageerde met: ‘Natuurlijk gaan we het ook over jouw website hebben, maar we zijn met name geïnteresseerd in jouw verhaal, dát spreekt lezers nou eenmaal het meeste aan.’
Uhuh.. oké.. dat kan allemaal ‘nou eenmaal’ wel waar wezen en dat kun jij ‘nou eenmaal’ wel doodnormaal vinden, maar dat vind ik dus ‘nou eenmaal’ doodeng.
Maar goed, de hoofdredacteur verzekerde me dat ze een hartstikke leuke meid op me af zou sturen en dat het een gezellig interview zou worden. En -toegegeven- daar was helemaal niets van gelogen. Voordat ze kwam toch nog even met sponsor gebeld. Zij vroeg me waar ik bang voor was. Bang? Ik? Ja, Audrey, jij. Bang inderdaad. Bang voor confronterende vragen, want (te) persoonlijk, (te) dichtbij. Bang voor het oprakelen van alle pijn en verdriet van ‘toen’. Want over herstel praten, prima, herstel is mijn ding. En gelukkig ging het daar ook meestens over, over herstel en over mijn website. En over Brabant (waar we allebei vandaan komen) en vrouwenvoetbal. Keígezellig dus.
Maar gisteravond de meeting dus. En waar ik zo -achteraf onnodig- bang voor was geweest bij het interview, gebeurde tijdens de meeting. Out of the blue. Vanwege de drie nieuwkomers was Stap 1 één van de topics. Hierover had Piet (‘P uit G’ is voor mij een begrip; topgozer, oude rot in het programma en voorlichter bij de AA) een prachtige, maar ook zeer heftige, share. Hij vertelde precies hoe het was, voor hem al meer dan tien jaar geleden, maar voor mij nog maar pas.. Zijn share bracht me terug naar die pikzwarte periode. De periode waarin ik geen uitweg meer zag en me alleen nog maar dood wilde drinken. Zijn verhaal zoog me terug naar daar, daar waar ik nooit meer wil zijn..
En nu? Zo kun je niet eindigen, vrouw. Maar te stil in mij om nu in ene grappig te gaan zijn.
Dus ik zal eindigen met een gedichtje.
‘Omdat ik het wil
Omdat ik het kan
Ietwat impulsief
Of met een strak plan
Omdat ik het zal
Omdat ik het ga
Eerst dromen dromen
En ze dan achterna’