‘Ik zit niet lekker in mijn vel.’ En dus ook niet in mijn herstel (soort ‘verstandige’ aanvulling van mijn hoofd die me de afgelopen maanden is aangeleerd, denk ik erbij).
Ik voel eigenlijk niks, in ieder geval niet veel. En als ik al iets voel dan ben ik tegen. Ken je dat? “gewoon tegen’ zijn? Ik ben daar heel goed in. Overal kritiek op hebben, het allemaal niks vinden, het continu beter weten. Afkraken, alles afkraken. Negatief, in ieder geval negatief. Glas hálfleeg? Neen, glas helemaal leeg! En ‘val maar kapot en je bril ook’. Gewoon opzouten, allemaal! Jullie zijn allemaal dom en lelijk.
Nu ik het opschrijf moet ik alweer lachen om zoveel arrogantie en selfishness mijnerzijds (als je synoniemen voor selfishness goochelt krijg je oa. ‘egomania’, briljant toch?).
Maar dat ‘niet voelen’ is wel een ding. Vorige week op de meeting had één van mijn matties daar een ‘share’ over. Over als er iets verschrikkelijks gebeurd is wéten dat dat verschrikkelijk is, ook vínden dat het verschrikkelijk is, maar gevoelsmatig laat het je volkomen koud. Dat heb ik ook, dat niks voelen, en dat is eng. Ik vind het doodeng en voel me dan ook heel slecht over.
En het staat ook haaks op alle ‘emo-shit’ waar ik meestal over schrijf. Al die (over-)gevoeligheid in positieve (zielsgelukkig) en negatieve (diepbedroefd) superlatieven.
Maar nu voel ik dus al een paar dagen bijzonder weinig. Mijn (ex-)lief irriteert me, mijn kinderen zijn vervelend, een goede vriendin die langskomt vind ik vermoeiend met haar enthousiasme. Ik wéét dat ik van ze houd, maar voel er niets bij.
Ik wil gewoon niks. Ik wil gewoon niks en niemand. Ik wil gewoon alleen zijn en mijn eigen ding kunnen doen. Ik wil gewoon.. ja, inderdaad. Ik wil ook gewoon kunnen drinken en ik ben GVD F* chagrijnig dat dat niet kan, dat dat niet mag. En waarom eigenlijk niet? En van wie eigenlijk niet? Wie bepaalt dat? Dat maak ik toch zeker lekker zelf uit?
Zéker maak ik dat zelf uit. En ik zit goed genoeg in mijn herstel om het niet te doen. Te weten dat drinken natuurlijk helemaal niets op gaat lossen, behalve misschien een dot hersencellen.. En ja, ja, al die andere verstandige dingen weet ik ook wel. Kappen nou, hoofd.
Maar dat gevoel, of liever gezegd, dat gebrek aan gevoel, wat moet ik daar nou mee?
Het antwoord is -uiteindelijk- verbazingwekkend simpel (nou ja, enige NA literatuur, een telefoongesprek met mijn sponsor en een koffie met een mattie verder). Helemaal niets. Accepteren dat het er is, of liever gezegd: er even niet is, dat het erbij hoort. Bij herstel, misschien wel gewoon bij mij en bij het leven, en erop vertrouwen dat het weer over gaat.
Het ‘KMW’ is, zoals zo vaak, het antwoord; het gebed om Kalmte, Moed en Wijsheid waar we iedere meeting mee afsluiten (en waarbij God optioneel is en/of vrij interpretabel).
‘God, geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
De moed om te veranderen wat ik kan veranderen en
De wijsheid om hiertussen het verschil te weten.’
Dit is de Nederlandse vertaling van de “Serenity Prayer’, zoals ik het in eerste instantie tijdens mijn behandeling geleerd heb;
‘Grant me the serenity to accept the things I cannot change,
The courage to change the things I can and
The wisdom to know the difference.’
Allebei mooi, wijs en waar..