Inmiddels 9 maanden en 17 dagen in herstel. En nog vele jaren te gaan. Toch? In goede gezondheid namelijk.. Dus dit is mijn leven in herstel, nog hééél lang.
Waar komt toch die hang naar zelfdestructie bij ons verslaafden vandaan? Inmiddels (of eigenlijk altijd al) zoveel om voor te leven en dat inmiddels ook weer weten en beseffen, maar toch..
Dat stemmetje, dat stemmetje (Welk stemmetje eigenlijk? Niet het strenge, maar zeker ook niet het lieve): is dit het nou? Is dit alles? Moet ik nu de rest van mijn leven beheerst en verstandig door? Aardig, lief en begripvol wezen? Jézus! Ik bén niet beheerst en verstandig!!!??!! Ik bén niet aardig, lief en begripvol! Ik wil heftig en ik wil het nu! Groots en meeslepend. Ik wil me helemaal niet de Godganse dag in anderen inleven. Ik wil te pas en te onpas mijn bek open kunnen trekken om te kunnen zeggen dat ik iemand achterlijk vind, of dom of lelijk, of gewoon fucking saai. Dat ik helemaal geen zin heb te luisteren naar zijn of haar geleuter. Dat ik, dat ik, dat ik.. Dat ik wil wat ík wil. De “ik’s” zijn weer niet van de lucht. (Foei, Audrey, je zit niet goed in je herstel.)
Maar te nuchter, te clean. Dus frontale kwab werkt en ik beheers me. Shit! Was heerlijk toch? Soms, stiekem. Gewoon ongehinderd jezelf te kunnen zijn. Niet gehinderd door empathie of fatsoen. Als een olifant in een porseleinkast. En altijd -in tegenstelling tot nu- een excuus. Al was het maar dat je geliefden dat gebruikten als ze aan ‘damage control’ deden. Voor jou, omdat ze hoe dan ook van je hielden en jij met je schaamteloze, egoïstische gedrag juist aanleiding gaf voor hen om zich te schamen.
Ik weet ineens wie/wat dat stemmetje is. Het is ‘Queen Baby’. Over Queen (King) Baby heb ik tijdens mijn behandeling geleerd. Toen het uitgelegd werd wist ik meteen dat ik een hoog ‘Queen Baby-gehalte’ heb. Nou, dat klopt, want dat hebben wij verslaafden met elkaar gemeen.
Dr. Harry Tiebout (‘The Ego Factors in Surrender in Alcoholism’) gebruikte die term om een bepaalde aangeboren houding te beschrijven, maar schijnbaar komt de term al van Sigmund Freud en gaat het over het kinderlijke ego dat wij allemaal in ons hebben. Deze onvolwassenheid komt tot uitdrukking in eigenschappen als (onder andere) het onvermogen om met frustraties om te gaan (vaak boos worden), het geloof bijzonder en (al-)machtig te zijn (geloven dat regels gelden voor anderen, niet voor jou) en een gebrek aan geduld (ik wil het nú). Zij kroppen hun verdriet op en verliezen het contact met hun gevoel. En.. daar is ie: Queen Babies kunnen de verveling van een leven in rust en regelmaat niet verdragen. Zij zijn verslaafd aan opwinding, ‘life in the fast lane’.
Ik citeer verder: ‘Verslaafden moeten zich bewust zijn van de karakteristieken van Queen Baby, omdat deze het herstel kunnen belemmeren’.
Onwillekeurig moet ik alweer lachen; gewoon een verwend klein kind, dat ben ik.