Het ‘Zuid-Afrika-verhaal’ is, helaas, nog niet af (zie vorige 3 blogs). Geloof het of niet, het werd nog erger. De door mij gevoelde noodzaak om te dempen en te verdoven ook..
Na Zuid-Afrika heeft mijn actieve verslaving nóg vier jaar geduurd. Achteraf bezien vind ik het ongelofelijk; hoe kon ik zó, zóó blind zijn. Zo onwetend ook; ik als dokter.
Een psychiater die vier jaar geleden tegen me zei: ‘Als je stopt met drinken ga je je meteen een stuk beter voelen.’ Ik die dacht: ‘Jij hebt het niet begrepen, dude. Ik voel me zóó K*, ik moet wel drinken om het vol te houden.’
Alcohol is slechts even een upper, daarna is het een ongelofelijke downer, een ‘depressant’, zoals de Engelsen zeggen. En ik, al twintig jaar dokter, had geen flauw idee. Although it was staring me right in the face!
Er komt nog een ‘Over Zuid-Afrika -4-‘, maar er zijn alweer zoveel cadeautjes van herstel op mijn pad gekomen, dat ik een intermezzo in wil lassen.
Want het gaat goed, het gaat heel goed. Ik heb keuzes gemaakt, soms heel pijnlijke, maar die hebben me de ruimte gegeven om bepaalde stappen te zetten.
Ook letterlijk; zo heb ik gisteren Stap 9 gedaan met mijn oudste dochter. Dat was heftig, maar wel heftig mooi. Zij moest huilen, ik moest huilen (blijft een dingetje hoor; ik -> huilen), het was kwetsbaar, maar het was goed.
Ik had haar een brief geschreven die ik haar voor wilde lezen als beginnetje. Maar zij was me voor. Ze had me een kaart geschreven waarin ze dingen schreef als: ‘Ik vind het straks waarschijnlijk moeilijk om te zeggen wat ik wil zeggen, dus schrijf ik het op (hmmm.. van wie zou ze dat nu hebben?)’ en ‘Ik ging opzoeken wat Stap 9 inhield; het heeft te maken met vergeving vragen. Ik weet dat ik dat vroeger heel graag gewild had, maar nu niet meer omdat je zo veranderd bent. Ik vind dat ‘sorry’ zeggen niets doet als je je gedrag niet verandert dus verandering is het enige wat nodig is voor vergeving.’
Zo’n prachtige, wijze dochter; dat is toch zeker een fantastisch (herstel-)cadeau. Voorheen zou ik het mantra van mijn moeder herhalen die vroeger bij al het mooie en goede zei: ‘Waar hebben we dit aan verdiend?’ Maar zo wil ik niet (meer) in het leven staan. Niet negatief, passief en lijdzaam, maar positief, actief en dankbaar.
Ik heb, op advies van een wijs man, mijn aversie tegen zelfhulpboeken opzij gezet en ben ‘De moed van imperfectie’ van Brené Brown aan het lezen nadat ik ook haar boek ‘Verlangen naar verbinding’ had gelezen.
Ik lees veel mooie dingen, wijze dingen, ontroerende en eerlijke dingen, ik lees over bijzondere mensen en ze doet fantastische uitspraken zoals: ‘Niet drinken is mijn superpower.’ 🙂 🙂
Haar definitie van verbinding: ‘Ik definieer verbinding als de energie die overspringt tussen mensen wanneer ze zich, gezien, gehoord en gewaardeerd voelen, wanneer ze kunnen geven en ontvangen zonder te oordelen of beoordeeld te worden, en wanneer ze steun en kracht aan de relatie ontlenen’, relativeert en geeft hoop. Het relativeert mijn grote paniekaanval van een maand of drie geleden dat ik het niet kan, dat ik het niet snap, dat ik het niet voel en dat ik het nooit zal leren, dat F* ‘verbinden’ (zonder er op z’n minst twee flessen wijn tegenaan te gooien).
Ze noemt aan jezelf werken: ‘Intensief zielenwerk dat je leven voorgoed zal veranderen.’ Ook heeft ze ‘character defects’ die mij niet vreemd zijn. Ze noemt zichzelf een ex-perfectionist en een toekomstig goed-genoegist en zegt: ‘Heb meer compassie met jezelf, laat je perfectionisme los’.
Zij maakt voor mij het verband tussen grenzen stellen en verbinding inzichtelijk, en is daarbij heel duidelijk over hoe lastig, maar noodzakelijk, grenzen stellen is: ‘.. belangrijk te leren het ongemakkelijke gevoel waarmee de combinatie van compassie tonen en grenzen handhaven gepaard gaat te verdragen.’
Het resultaat van het niet doen: ‘Wanneer we geen grenzen stellen en mensen niet aanspreken op hun verantwoordelijkheid, voelen we ons gebruikt en tekortgedaan. Maar we mogen geen beroep doen op schaamte of verwijten, we mogen ons niet verschuilen achter ‘een hekel hebben aan.’
Het bijzondere aan haar boeken vind ik ook dat ze het (NA-/AA-/CA-)programma ademen, terwijl ze helemaal niet over het programma gaan. Weer een bewijs dat het Twaalfstappenprogramma goed doordacht en doorwrocht in elkaar zit.
Dat wordt ook onderschreven door de ASAM, the American Society of Addiction Medicine. Ik was op hun jaarlijkse congres in Florida afgelopen maand. Een groot, professioneel en inspirerend congres. In de VS hebben ze al vele jaren geleden begrepen (en inmiddels bewezen, want het Twaalfstappenmodel is heuse ‘EBM’ -> Evidence Based Medicine!) dat het integreren van het programma in de professionele verslavingszorg alleen maar voordelen biedt. Dat was in de samenstelling van het congresprogramma dan ook duidelijk te zien.
Mijn eerste verre reis alleen in herstel en het was fántastisch. Nou ja, alleen? Je stapt een meetingruimte binnen en daar zitten ‘jouw soort mensen’, nou ja, in ieder geval ‘mijn soort mensen’. Imperfect en kwetsbaar inderdaad, maar oprecht en sterk. 🙂