06 83 97 13 77 help@doktersindeknel.nl

      Ik blijf het lastig vinden; al die emo-shit.

      07 03 2019 | Blog

      “Just for today.” Dat blijkt maar weer eens. Jezus, wat een kutdag gisteren.. Maar toch weer doorgekomen zonder te gebruiken. Een dag vol heftige emoties en -uiteindelijk- eindeloze leegte.

      Ik blijf het lastig vinden; al die emo-shit. Ik begon sterk, ’s ochtends. Ondanks het feit dat ik met dochterlief naar intake gesprek bij GGZ moest. Ze deed het hartstikke goed hoewel praten over gevoelens en emoties ook niet haar sterkste punt is. Ik was trots en vervuld van liefde, maar in het bijna uur dat ze alleen met de hulpverleners praatte sloeg de twijfel toe. Wat ben ik eigenlijk voor een waardeloze moeder? Al die jaren geweest. Alleen maar werken en zuipen. Mijn vrijheid, mijn werk en leven waren belangrijk. Continu maar bewijzen dat het kan; een vrije, leuke, grappige, mooie, onafhankelijke vrouw, goede, toegewijde dokter en ook nog moeder van vier kinderen. Hoezo gaat dat niet samen? Natuurlijk wel! Alsof wij vrouwen minder zijn dan mannen. Die doen dat toch ook? Draaien daar hun hand ook niet voor om.

      En natuurlijk is dat zo en vind ik dat nog steeds. Maar als een rechtgeaarde verslaafde was ik vrij absoluut in mijn feministische kruistocht. Ik zou, in mijn eigen persoon, weleens bewijzen dat alle clichés over mannen en vrouwen, alle vooroordelen, niet kloppen. Totale onzin zijn.

      Dol op voetbal, dol op sex, wars van uiterlijk vertoon, alle kerels onder de tafel zuipen, altijd grote bek en keihard werken. Als dokter altijd beter willen zijn dan de rest, zeker toen ik ook moeder werd. En daar had ik het nooit over. Ik kon dat -uiteraard- allemaal aan. Nooit klagen, nooit moe, altijd vrolijk, energiek en overal voor in. Thuis keiharde eisen stellen aan de inzet van manlief en anders boos worden.

      Al die boosheid, al die strijd. Mijn lief vroeg het vaker: waarom toch altijd zo boos? Nu ik het opschrijf ben ik eerder verdrietig.. waarom al die boosheid inderdaad?

      Nu, in herstel, weet ik het antwoord nog altijd niet. Temperamentvol ben ik, maar waarom zo kwaad de hele tijd?

      En nu de boosheid minder is, in ieder geval minder vaak, komen daar allerlei andere gevoelens bij. Een gevoelige, kleffe zeikerd, ben ik in ene. Ik zei toch al; lastig, die emo-shit.