Ik wilde vanochtend, voorzien van mondkapje, de roltrap op het station afrennen om mijn trein te halen. Helaas stond er een te dikke man pontificaal midden op de roltrap. Het was duidelijk dat hij de sticker ‘rechts staan en links gaan’, die aan de zijkant van de roltrap prijkte, niet had gelezen. Of hij was analfabeet.
Toen ik hem voorbijging (wat inderdaad krap was) kreeg ik een duw en schreeuwde hij: ’Anderhalve meter, teringwijf! Anderhalve meter, vuile kut (excuzes le mot)!’
Toen de trein, met mij er in, langzaam wegreed stond hij –door het raampje- nóg tegen me te schelden.
Drie jaar geleden zou ik hem op z’n harsens hebben geslagen; dat werd –voor hem dan- op z’n minst tandjes rapen. Nu heb ik mijn trein gehaald en ben ik stomverbaasd over zoveel agressie om, ja, om wat eigenlijk? Ik was eerder ontredderd dan kwaad. Herstel heeft ook zo zijn nadelen..
Hoezo zijn Hollanders nuchter? Bovenstaande randdebiel niet in ieder geval. En helaas zijn er dagelijks vele voorbeelden die mij ernstig doen twijfelen aan onze nuchtere volksaard.
Wat is er in Godsnaam aan de hand in dit land?
Maandenlang heb ik op deze pagina gezwegen. Maandenlang heb ik, soms bijna dwangmatig, het ‘Gebed om Kalmte, Moed en Wijsheid’ op de waanzin van Covid-19, de waan waarin dit land en zijn inwoners verkeren, losgelaten, maar met de nieuwe maatregelen die deze week zijn ingegaan is een grens overschreden.
In mijn column van 21 maart (‘Roerige tijden’) schreef ik voor het eerst over het Corona-virus, de maand daarna voor het laatst (25 april ‘Terugval tijdens ‘C’). Mijn visie op de totaal belachelijke, enorm overtrokken manier waarop Nederland, en de wereld, met Covid-19 omgaan heb ik op 27 maart uit de doeken gedaan in ‘Een ander geluid’. Die blog sloot ik af met: ‘Maar ik sluit me onderwijl aan bij New York Times-columnist Thomas Friedman die zegt: ‘Laat velen van ons het coronavirus krijgen en weer aan het werk gaan, terwijl we ons uiterste best doen de kwetsbaarsten ertegen te beschermen.’ Ik sta hier, ruim zeven (!) maanden later, nog steeds achter. Met de kanttekening daarbij dat niet iedereen te beschermen vált omdat het leven nu eenmaal eindig is.
Velen van ons hebben, of hadden, inmiddels ook Covid-19; collega’s, vrienden, vrienden van mijn kids, kennissen. Twee van mijn schoonzussen, een nichtje en -niet de minste- mijn moeder.
Dat aan het werk gaan daarentegen, dat mag of kan niet of nauwelijks. De gezondheidszorg stagneert vanwege de vele Covid-19 patiënten. Inderdaad, dat klopt. Maar niet, zoals de media ons wil doen geloven, omdat de ernstig zieke patiënten zich weer oncontroleerbaar hoog opstapelen. Wel omdat iedere verpleegkundige die naar de bakker is geweest wiens buurman een zus heeft die een vriendin heeft die in haar bijzijn geniest heeft, thuis blijft. Er was al een absoluut tekort aan verpleegkundigen voor deze hele ‘Corona-shit’, maar het tekort aan werkzame verpleegkundigen is inmiddels zo groot dat hele afdelingen onbemand zijn en de reguliere zorg nauwelijks uitvoerbaar. Omdat verpleegkundigen daadwerkelijk Covid-19 hebben, maar ook omdat ze met milde klachten thuis moeten blijven. Wachtend op een test(uitslag) of tot de verkoudheid over is.
Ik hoor mensen regelmatig verontschuldigend zeggen: ‘Nee, het is geen Corona hoor, ik ben gewoon een beetje verkouden.’ Als ze per ongeluk gehoest of geniest hebben op gehoorsafstand van een medemens.
Dit getuigt van onnadenkendheid, of van een gebrek aan kennis. Een gewone verkoudheid is namelijk een verzameling van klachten die niets zegt over de oorzaak. Er zijn meer dan 200 soorten virussen die een verkoudheid kunnen veroorzaken.Meestal is de boosdoener één van de rhinovirussen, maar het kan ook een influenza- of coronavirus zijn, waaronder dus Covid-19.
Tot en met het jaar 2019 werkte je met een verkoudheid zolang mogelijk door, zéker als je een essentieel beroep had. Je hield daarbij een, toen nog op gezond verstand gebaseerde, afstand tot je collega’s en geliefden, waste vaak je handen en als het écht niet (meer) ging -bij hoge koorts bijvoorbeeld- bleef je thuis.
Waar doet me dit aan denken? Oh ja, aan de maatregelen van het RIVM.
Alle maatregelen van het RIVM hebben drie maatregelen als basis: 1.) Was/desinfecteer frequent je handen, 2.) Houdt zoveel mogelijk anderhalve meter afstand en als dat niet mogelijk is draag dan een mondkapje (OV dus) en 3.) Bij (milde) klachten blijf je thuis.
Zoek de verschillen tussen tót 2019, toen het gezond verstand nog regeerde (als het om virussen ging tenminste) en vanaf 2020. Juist, het zit hem in de derde maatregel. Blijf bij klachten, ook bij milde klachten, thuis. Met als gevolg dat er hordes helden voor kortere of langere tijd thuis zitten en de zorg stagneert. Of het nu wel of geen Corona-gerelateerde zorg is.
Wij Nederlanders zijn veel volgzamer dan we zelf willen geloven, stelt Thijs Broer deze week in Vrij Nederland. Daar ben ik het ongelofelijk mee eens. Bedroevend veel volgzamer, als je het mij vraagt.
Met verbijstering zie ik het vermogen tot acceptatie van de ‘Corona-gedupeerden’, zoals ik ze noem. De horeca-ondernemers, de mensen in de cultuursector, de ‘andere’ patiënten.
Moeten we serieus op de harde kern van Feyenoord wachten om hier tegen te ageren? Of kunnen er ook andere verwende klagers van hun luie krent komen?
Ik ben zó boos, zó boos. En voel me zó machteloos. Maar ik zal deze emoties trachten te reguleren en doseren. Vandaar de titel deze week: K*Corona -1-.
Wordt vervolgd: Beter voor de leesbaarheid en beter voor mijn herstel. 🙂