Carpe diem 🙂

Bloggen of een post schrijven vind ik op één of andere manier makkelijker als ik me klote voel. Of, misschien is dat niet waar, heb ik er eerder behoefte aan de dingen ‘van me af te schrijven.’
Maar nu voel ik me helemaal niet klote en bovendien voel ik de onbedwingbare neiging, neen, niet om het op een zuipen te zetten, integendeel :), maar om het leven in herstel lof toe te zingen.
De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, de eerste krokusjes zijn al op een boel plekken gespot, kortom; het is lente, ook al is het pas februari.

Nog geen jaar geleden zou er op dit tijdstip van de dag al een grijze deken van verdoving en passiviteit over me neer aan het dalen zijn.. Nu voel ik me fit, bruis ik van energie en ben ik blij. Het leven heeft weer kleur; ontelbare kleuren.
Echt jongens, toen ik net gestopt was, nou ja, door de ergste detox heen was; leek het wel of ik van een zwart/wit tv naar een kleurentelevisie was overgestapt. Fantastisch! Dat is natuurlijk de befaamde ‘honeymoon’ (had ik hem toch nog ondanks mijn categorische weigering te trouwen :), maar maakt niet uit. Als je erin zit: gewoon genieten!

Zoals je moet genieten van alle mooie mensen en dingen om je heen. Want die zijn er, écht. Als je ze ziet. Natuurlijk is het zo dat je ze moet willen zien (duh..), maar ik maak daar toch eerder van; je moet ze kúnnen zien. En als je dat kunt, in die ‘mood’ kunt zijn -dat betekent voor mij goed in herstel, goed in balans- dan gebeuren er veel mooie dingen en ontmoet je veel mooie mensen.

Voorbeeld 1; de mannen (en vrouwen uiteraard, ik heb toevallig alleen de mannen gezien tot nu toe) die, hier in Delft, nu de grachten aan het schoonmaken zijn. Wat een kanjers zijn dat, hé. Natuurlijk de vele fietsen en winkelwagentjes (laatste in mindere mate), maar ook alle rotzooi en bagger. Toppers zijn het, allemaal. Kus en knuffel, bij deze. Die ga ik jullie serieus geven als ik jullie tegenkom als ik dadelijk door de stad fiets. En ik trakteer op een ijsje.

Voorbeeld 2; Een ‘handhaver’ gisteren hier op Delft CS. (Ik en alles wat mij tracht te vertellen wat ik moet doen leven op gespannen voet. En met een uniform aan verdrievoudigt mijn afkeer van hen subiet.) Ik woon dus vlakbij het station, fietste naar huis en had geen topdag (understatement). Ik was boos, verdrietig, moe. Ik moest nog een boel doen dus bedacht ik dat ik mezelf op een koffie to go ging trakteren. Ff verwenmomentje zou me goed doen. Ik fiets het station in, parkeer mijn fiets voor de Starbucks in de stationshal, stap van mijn fiets en loop naar binnen. Dacht ik.. maar ik word geroepen door zo’n “hesje.” Vriendelijk (toegegeven) wees de man mij op de fietsparkeerplekken voor 30 min. voor het station. Waar ik uiteraard mijn fiets hoorde te zetten. Ik keek die man aan terwijl in mij een tweestrijd woedde. Iets tussen hem helemaal verrot schelden en -murw geslagen- mijn ongelijk toegeven, bakzeil halen en mijn fiets verplaatsen. Keek ik hierbij erg wanhopig? Want ik hoor die schat, tot mijn stomme verbazing, zeggen; voor de volgende keer dus, mevrouw. Met daarbij een grijns van oor tot oor! Een schat van een “hesje”, ze bestaan.. Als ik niet zo met stomheid geslagen was geweest was ik in zijn armen gevallen.