In een pittoresk huisje gezeten, op een Agricultura ergens ten noordoosten van Bologna, schrijf ik mijn eerste buitenlandse ‘post’. Meiden met hun vader op pad gestuurd en ik zit hier, lekker alleen, met mijn papieren, laptop en kopje thee. In alle rust.
Natuurlijk had ik nu ook gewoon met de meiden kunnen voetballen op het strand en een duik met hen in de Adriatische Zee kunnen nemen. Maar nee, ik zei; ’Ik moet mijn stukje voor deze week nog schrijven, lieverds. Dus ik kan helaas niet mee. Veel plezier!’ Ik voelde me een heuse journalist of schrijver, hihi.
Iedere week een nieuw stukje posten, is iedere week een nieuw stukje posten. Zo heb ik dat, toen mijn website online ging, met mezelf afgesproken. Over verantwoordelijkheidsgevoel gesproken.. (zie blog vorige week).
Maar ik vind het ook helemaal niet erg om aan mijn blog te schrijven. Het is fijn om ‘the struggle’, die herstel soms is, te delen en om de vele goede en mooie momenten ervan publiekelijk te bejubelen.
Ondanks dat ik de afgelopen dagen al met volle teugen genoten heb (opdracht sponsor ;), van mijn dochters, de natuur, de rijke Italiaanse cultuur en -uiteraard- de Italiaanse keuken, ben ik niet in een jubelstemming. Een beproeving zou ik de vakantie tot nu toe ook niet willen noemen (zie ook vorige blog), maar met name gisteren heb ik het ‘gebed om Kalmte, Moed en Wijsheid’ eindeloos herhaald. Zelfs in de Basilica di San Petronio te Bologna (met kaarsje erbij). Prachtige basiliek trouwens, die Basilica di San Petronio. Initieel was het de bedoeling dat hij groter zou worden dan de Sint Pieter in Rome, maar in 1561, een slordige 170 jaar nadat ze aan de bouw begonnen waren, besloot de toenmalige Paus dat het bouwen van een universiteit in Bologna prioriteit had. Wereldwijd is de basiliek toen, qua grootte, op de vijfde plaats blijven steken.
Maar KMW dus. Kalm ben ik wel (al voelt het eerder als ‘murw’). ’Ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld.’ Ken je die? En het gevoel dat die zin opwekte als je moeder hem zei? Hoe ze je aankeek?
Maar ik ben ook niet teleurgesteld. Ik ben gewoon verdrietig. Ik weet niet wat het is, dingen kunnen soms zo enorm ‘binnenkomen’. Ik dacht eigenlijk dat dat met name tijdens mijn prille herstel was. Niet dat ik me rijk reken met mijn 14 maanden (over 3 dagen) met een sponsor die deze week haar ‘elfjarenmuntje (is misschien geen woord, maar wtf*, het is gaaf genoeg voor een eigen woord) heeft opgehaald, maar toch. Er was meer balans, er was zeer zeker meer balans. En nu lijkt die in ene ver te zoeken en is mijn ‘balansmannetje’ ver weg van mij. Mijn lieve balansmannetje, die ook op afstand nog altijd ontzettend goed voor me probeert te zorgen, zelfs als (ex-)lief. Als dat niet lief is..
Maar dat verdrietig in plaats van boos dus. Niet meer ‘jij bijdehand, ik bijdehanter’, maar gewoon gekwetst zijn. Zoveel liever, gevoeliger en voorzichtiger in de omgang zijn. Zoals mensen niet van me gewend zijn (maar de meesten gelukkig heel blij mee zijn). Sommigen echter, lijken het niet te wíllen zien. Laat staan daar rekening mee te houden. Laat ik nou net met zo iemand op vakantie zijn..
Kalm en verdrietig dus. Maar ik ben niet zo goed met verdrietig. Want verdriet is eng, slecht te controleren, slecht te doseren. Gisteren kwam daar bijvoorbeeld ook nog eens het liedje ‘Hoeveel ik van je hou’ van Claudia de Breij bovenop. Ineens dat nummer, uit al die honderden nummers op onze Spotify afspeellijst. Het begint met ‘Als er stormen waaien in je hoofd..’. Ik draaide het iedere dag voor mijn broertje, toen hij net in de revalidatiekliniek opgenomen was, na zijn hersenbloeding. Hij kon nog niks, hij lag daar maar.. Dus ging ik bij hem liggen, urenlang. Muziek voor hem draaien en tegen hem praten. Dat liedje van Claudia, dat leek hij te herkennen, erop te reageren. En ik vertelde verhalen tegen hem, zoals ik dat vroeger ook deed. Als grote zus voor kleine broertje. Verdriet komt in golven en die zijn soms gewoon te hoog.
‘Als het golft dan golft het goed
Niet te stuiten, niet te sturen
Duurt het dagen, duurt het uren
Als het golft dan golft het goed
Op de rimpelloze vlakte
Van een vlekkeloos bestaan
Kan het plotseling gaan waaien
Ook al wil je er niet aan.’
De Dijk. ‘Als het golft.’