Loodzwaar

Hallo lieve lezers, hier spreekt niet alleen een herstellende verslaafde tot u, maar ook een -inmiddels hersteld- Corona-slachtoffer. 😉

Een Corona-overlevende klinkt natuurlijk veel te heftig, onder de zeventig en zonder overgewicht heb je tenslotte puike overlevingskansen. Maar ook Corona-slachtoffer klinkt te zwaar voor die paar snottebellen en dat beetje spierpijn.

Op 2 maart kreeg ik -regelmatig in de frontlinie opererend- mijn eerste vaccinatie, maar toen brak de pleuris rondom Astra Zeneca uit en bleef ik een partieel gevaccineerde zorgheld. En, wat bleek, partieel gevaccineerde zorghelden krijgen gewoon Corona.

Ontdekt door het testen van het hele gezin omdat onze dochter van elf snotverkouden (maar negatief) was. De uitslag was eerlijk verdeeld: drie positieven en drie negatieven. Mijn oudste dochter maakte nog een slachtoffer: haar vriendje.

Mijn huis werd het ‘Corona-hol’, waar ik, mijn oudste dochters en vriendje vertoefden. Dat was op zich goed toeven, want niemand echt ziek. Zoveel mogelijk thuiswerken, online studeren en mijn oudste dochter en ik lazen synchroon het boek van Lale Gül; ‘Ik ga leven’.

Sprak ik in mijn vorige blog nog over keuzes en dat iedereen een keuze heeft; Lale maakte de keuze om te gaan leven maar betaalt een ongelofelijk hoge prijs voor deze keuze. Haar keuze om zich uit te spreken, haar keuze om haar eigen keuzes te kunnen maken, haar keuze voor vrijheid heeft een  angstig, ondergedoken en eenzaam bestaan opgeleverd.

Hoe verdrietig, pijnlijk en oneerlijk is dat! Het is verschrikkelijk oneerlijk, het is om woedend van te worden, en dat was Lale ook. Terecht. En dat alles omdat ze geen snikkel heeft (zoals zij het zelf zegt).

De Koran wordt in bepaalde kringen te pas en te onpas (mi. altijd te onpas) als kutsmoes gebruikt, maar helaas is de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen niet beperkt tot islamitische kringen. In de zogenaamd wel- en vrijdenkende witte kringen is geslaagde emancipatie en ‘gender equality’ een wijdverbreid -en zeer hardnekkig- misverstand.

Mijn oudste dochter, de dochter van een militante feministe dus, shockeerde me tijdens de quarantaine periode door te zeggen dat haar vriendje voor haar gestofzuigd had en hoe lief ze dat vond. Eerst viel mijn mond open van verbazing, daarna sprong ik bijna uit mijn vel. Voor haar??!?!! We zitten samen in mijn huis die kutquarantaine uit en zijn allemaal onderdeel van het huishouden. Dus hoezo voor haar??!?? Gewoon stofzuigen en je deel doen, dude!

Natuurlijk is dit voorbeeld ‘peanuts’ in vergelijking met Lale’s verhaal, maar het zijn GVD zóveel pinda’s. Het is alomvattend, het is overal, het is er in alle culturen en lagen van de bevolking, het is er volcontinu!

Ik schreef hier na mijn bezoek aan ‘de Verleiders Female’ (zie ook mijn blog van 15 januari 2020) ook al met stoom uit mijn oren over.. Seksisme, machtsongelijkheid, oneerlijkheid en de oogkleppen van een groot deel van de mensheid (zéker het deel met een snikkel!).

Ik las laatst ergens dat verslaafden gekenmerkt worden door een groot rechtvaardigheidsgevoel. In eerste instantie schoten mij vele voorbeelden van ‘shares’ van matties op meetings en verhalen van patiënten te binnen. Heel herkenbaar, dacht ik.

Dat waren slechts afleidingsmanoeuvres van mijn eigen ‘steen’. Deze draag ik altijd bij me en drie jaar geleden was ik er bijna in gestikt.

Hoe langer ik in herstel ben, hoe draaglijker hij is, maar -zeker zonder verdoving-  is hij soms loodzwaar. Niet te tillen.. Hij drukt op mijn borst, ik kan er bijna niet door ademen, mijn armen wegen 100 kg. per stuk. Het voelt alsof ik me de hele tijd door stroop moet voortbewegen. Slikken gaat moeilijk maar is noodzakelijk om de continu dreigende tranenvloed onder controle te houden..

Mijn hoofd maakt overuren met het opzeggen van het gebed om kalmte moed en wijsheid; ’Geef me de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen’ en het herhalen van andere frases uit het programma zoals ‘Je kunt de wereld niet veranderen, alleen hoe je zelf in die wereld staat’.

Op de meetings is één van de topics vaak ‘het omgaan met mensen buiten het programma’. Volgens de Twaalf Stappen leven betekent dat je altijd eerst naar je eigen aandeel kijkt, je machteloosheid over (ontelbaar veel!) zaken accepteert. En boos worden is niet spiritueel.

Dat kan allemaal wel waar wezen, maar het verdriet wordt er niet minder om en de steen niet lichter.. en dempen en verdoven kan niet meer.

Mijn oudste dochter vertelde laatst dat zij bij de GGZ een poster had zien hangen waarop stond: ‘Ik ben in therapie.. om te leren omgaan met de mensen die niet in therapie willen.’

Ik kan me de eerste keer dat ik dit gevoel had nog goed herinneren. Ik zat op de lagere school (nu basisschool) in de vierde klas (nu groep 6). Ik had een kaart geleend van een jongen een klas hoger. Deze plattegrond was duidelijk niet nieuw. Dat gaf verder niet, ik was er sowieso zuinig op (ik ben altijd zuinig op spullen, zeker die van anderen) en gaf hem na gebruik terug.

Een dag later moest ik bij de meester komen. De jongen had geklaagd dat ik de plattegrond had beschadigd en er werd van mij geëist dat ik niet alleen een nieuwe voor hem zou kopen maar ook -ten overstaan van zijn hele klas- mijn excuses aan hem aan zou bieden.

Ik protesteerde, zei dat dat niet waar was, dat de plattegrond er al zo uit zag toen ik hem leende etc. Het was zó niet waar, ik was zó boos, vond het zó oneerlijk.

Mijn ouders werden gebeld over zoveel -toen nog ongekende- ongehoorzaamheid. Zij kozen direct partij voor de jongen, de meester en de school. Daar was de steen.

Ik kocht een nieuwe plattegrond, ging naar zijn klas en voor zijn tafeltje staan. Voordat ik de kaart aan hem overhandigde vouwde ik hem open, verkreukelde hem enigszins en zei: ‘Alsjeblieft, nu lijkt hij weer precies op de kaart die ik van je geleend had.’ Het gedoe dat daarvan kwam laat zich raden..

Zó hard gevochten, mijn hele leven.. tot het me bijna mijn leven kostte en ik het sinds drie jaar dus anders probeer te doen.

Maar ik weet nu even niet of dat beter is..