‘Begrip van deze Tradities komt langzaam, mettertijd. We nemen informatie op door met NA-leden te praten en door verschillende groepen te bezoeken. Het is gewoonlijk pas als we betrokken raken bij service dat iemand ons erop wijst dat “persoonlijk herstel afhangt van NA-eenheid” en dat eenheid afhankelijk is van hoe goed we onze Tradities volgen.
Er kan niet onderhandeld worden over de Twaalf Tradities van NA-Anonieme Verslaafden. Zij zijn de richtlijnen die onze NA-gemeenschap levend en vrij houden.’
Bovenstaande is het begin van de uitleg die volgt als de Twaalf Tradities worden voorgelezen. Want het Twaalf Stappenprogramma heeft dus, behalve de Twaalf Stappen die ons persoonlijk herstel van de ziekte verslaving mogelijk maken, ook Twaalf Tradities. Deze Tradities zorgen voor de gezondheid en het functioneren van Narcotic Anonymous als geheel; van de ‘fellowship’ zoals het programma internationaal heet. De NA-fellowship die in 143 landen bestaat en waarin wekelijks iets van 76.000 meetings plaatsvinden.
Zoals de Twaalf Stappen ervoor zorgen dat we -samen- boven onszelf en onze ziekte uitstijgen en herstellen, zo zorgen de Twaalf Tradities voor eenheid en samenhang van het programma nationaal én internationaal.
Ter aanvulling: Zij zijn gebaseerd op de Twaalf Tradities van de Anonieme Alcoholisten, het oudste fellowship. Alle ‘anonieme programma’s’ (CA, GA, OA, Al-Anon etc.) hebben Twaalf Stappen én Twaalf Tradities.
Maar genoeg getheoretiseer; ik wil graag richting dat ene woord ‘mettertijd’. Altijd als de Twaalf Tradities worden voorgelezen op de meeting proef ik dat woord even op mijn tong. Een heerlijk woord vind ik, mettertijd.
Mettertijd; na verloop van zekere tijd, zegt de Van Dale erover. Na verloop van zekere tijd worden dingen duidelijk, vallen dingen op hun plek, komt er misschien een antwoord, een verklaring, een reden, een bedoeling. Zaken waar we zo wanhopig naar op zoek zijn, zéker als we net de kamers binnen stappen.
Maar ja, die tijd, die tijd hè.. Díe hebben we juist niet; we willen het weten/hebben/vinden en we willen het nú. Ik heb nog nooit een addict met geduld gezien en in mijn geval is het misschien wel mijn grootste karakterfout.
Het onvermogen om dingen de tijd te geven.. Het onvermogen om jezelf een kans te geven..
Ik zie het iedere dag om me heen en het is zo ongelofelijk jammer. Leven in je eigen mentale gevangenis, niet denken in mogelijkheden maar in onmogelijkheden. Niet meer durven dromen. Omdat er zoveel verlieservaringen zijn, zoveel niet gelukt, zoveel teleurstellingen, pijn en verdriet. Terwijl, terwijl.. als je jezelf een kans geeft, én daarbij niet uit het oog verliest waar jij wel en waarop jij geen invloed hebt, dan is the sky the limit. 🙂
‘Jezelf een kans geven,’ zonder het te beseffen, zonder in eerste instantie te snappen wat die zin betekent, heb ik het gedaan. Want ik ben in de kamers van NA (+ AA, +CA) blijven zitten totdat ik het snapte.
‘Eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid,’ de drie pijlers van herstel. Nou, toen ik aan mijn herstelreis begon viel daar bij mij nogal wat op af te dingen.
Die eerlijkheid ging nog wel; ik was geen notoire leugenaar of dief. Een grote mond opzetten, dreigen en manipuleren, kon ik echter als de beste. Ook ging in liever dood dan dat ik open en eerlijk over mijn gevoelens praatte. Ik had overigens ook geen flauw idee hoe dat moest. En nog ben ik daar lerende in.. Verder heb ik in het programma geleerd dat honesty without compassion gewoon cruelty is.
Openheid van geest; Ik vond mezelf super ‘open van geest’. Op de goede manier dan, hè. Hahahaha, kan ik nu zeggen. Ondertussen vond ik óveral wat van, altijd had ik meteen mijn oordeel klaar. Gewoon luisteren ipv. oordelen, luisteren naar waar mensen vandaan komen. En openminded zijn, écht openminded zijn; niet alleen op de ‘linkse, progressieve, liberale manier’, heb ik ook pas mettertijd geleerd.
Bereidwilligheid; ik wist helemaal niet wat dat betekende in de context van het programma. Ik zag ook al snel het woord ‘nederigheid’ voorbij komen, ook zo’n woord waar ik niets van moest hebben. Ik begreep ze het eerste jaar allebei niet, maar achteraf bezien heb ik me bereidwillig getoond. Bereidwillig om mezelf een kans te geven..
Zonder het te beseffen was ik bereid om toe te geven dat ik een probleem had (schoorvoetend weliswaar, maar toch) en langzaam, maar zeker, eerlijk naar mezelf te kijken, te luisteren naar anderen en te doen wat nodig was en is. Bereidwillig dus.
Want nu, vier-en-een-half jaar later, probeer ik te leven volgens het adagium ‘de wereld verandert door jouw voorbeeld niet door jouw mening’. Uitspraak van Paolo Coelho, schrijver van oa. ‘de Alchemist’; een prachtig sprookje dat volgens Brené Brown iedereen minstens eenmaal per jaar moet lezen.
Ook probeer ik te denken voordat ik praat; THINK before you speak. Waarbij de T staat voor truthful, de H voor honest, de I voor inspiring, de N voor necessary en de K voor kind. Ik geef wel meteen toe dat dit ‘work in progress’ is want ‘old habits die hard’.
Mettertijd is het me gelukt steeds vaker in opgewekte gelijkmoedigheid en blije kalmte te leven. Daar ben ik erg dankbaar voor. Bovendien kan ik het iedereen, echt iedereen, aanraden. 🙂