I did it again! En neen, daar bedoel ik niet mijn volgende mijlpaal (achttien maanden) 🙂 van gisteren mee. Nou ja, die natuurlijk ook, want ik ben weer eens langs de afgrond gescheerd en als ik er vol in was geflikkerd had ik die mijlpaal natuurlijk niet gehaald.
‘I did it again’ doet me denken aan dat liedje van Britney Spears; ’Oops…I did it again.’ Jezus, wat een kutnummer.
Maar die afgrond dus. Het is lastig te zeggen wanneer het begon, maar als ik erover nadenk komen er twee zaken in me op. Het eerste is dat ik de afgelopen weken iedere maandag avond- of nachtdienst had. En op maandag is mijn vaste meeting, waar ik ook service doe, met de mij vertrouwde matties. Regelmatig aangevuld met nieuwe aanwas van fellows met eigen, maar altijd herkenbare, verhalen. Ik was dus al ongeveer een maand niet naar een meeting geweest, want ik dacht ook verder in die weken geen tijd te hebben om een meeting te pakken.
En dan was er niet afgelopen weekend maar het weekend ervoor een akkefietje met ‘oom agent’. Ik heb al zo lang ik me kan heugen een hekel aan ‘de wouten’, zoals mijn broertjes en ik de politie noemden toen we klein waren, en dat is er sinds mijn aanvaring met drie koddebeiers van het Corps Haaglanden een jaar of wat geleden niet beter op geworden. Drie juten vonden het toentertijd nodig om zoveel disproportioneel geweld te gebruiken dat ik uiteindelijk in de cel zat met polsen die bont en blauw waren van de handboeien en mijn gezicht aan de rechterkant eveneens door de smak waarmee ik op de politieauto was gesmeten. Tsja, het is ook heftig, een moeder die haar dochter van een kinderfeestje op wil halen en daarbij tegen het verkeer in fietst.. ’Police brutality’ brieste mijn vriend woest, maar de subtiliteit van het Haagse politiecorps is eenieder die regelmatig de krant leest welbekend.
Dat akkefietje anderhalve week geleden dus. Ik reed op zaterdagmiddag van de tweewekelijkse meeting van de Anonieme Dokters te IJsselstein terug naar Delft toen er op de A12 een politiebusje voor me kwam rijden en het signaal ‘STOP politie’ gaf. Aangezien ik kort daarvoor mijn mobiel had opgenomen toen mijn lief belde en mijn veiligheidsriem niet om had, maar me dan wel weer aan de snelheid hield (je mocht daar 130 km./uur, dan heb ik daar toch minder moeite mee :), kwam ik al snel tot een waarschijnlijkheidsdiagnose. Ik volgde dus dat klotebusje dat het nodig vond me de afslag bij Waddinxveen te laten nemen en daarna nog het halve dorp te laten doorkruisen voordat er een parkeerplaats geschikt werd bevonden om de ‘meet and greet’ plaats te laten vinden. Mijn autoriteitsprobleem begon aardig op te spelen.. Er stapten een kale gast van een jaar of veertig en een kleine Aziatische dame uit. Die kale knakker kwam op mijn Vito aflopen waarop ik het raam opendeed. Na een afgemeten ‘goedemiddag’ meldde hij me dat hij had waargenomen dat ik mijn mobiele telefoon achter het stuur aan mijn oor had en dat ik daarvoor een boete zou krijgen. Mijn rijbewijs overhandigde die kale diender woordeloos aan zijn collega waarop zij begreep dat het haar taak was te checken of een en ander in orde was. Daarna vroeg hij of ik nog een verklaring af wilde leggen. Daarna!!?! Je schrijft als dokter toch ook niet eerst een recept uit voordat je naar de klachten van de patiënt gaat vragen!!?! Ik trachtte mijn natuurlijke neiging om die autoritaire, narcistische klootzak naar zijn keel te vliegen met alle macht te bedwingen en produceerde ook een zeer afgemeten ‘neen’. Maar als blikken konden doden.. Ik was echt furieus en maakte dat ik wegkwam voordat er ongelukken zouden gebeuren en ik weer urenlang naar vier kale muren of een eveneens kaal plafond zou moeten staren.
Nauwelijks meetings gepakt en ten volle met mijn autoriteitsprobleem geconfronteerd; ik was onrustig en obstinaat. Ik zat weer helemaal in mijn ‘F* de Paashaas modus’ en was behoorlijk ver verwijderd van de spirituele beginselen van het programma (NA/AA programma; voor de niet ingewijden: lees blog 25 juli): eerlijkheid, bereidwilligheid en openheid van geest. Ik was er namelijk helemaal klaar mee! Mijn lief begon al op de zaken vooruit te lopen en zei dingen als: ‘Bijna anderhalf jaar, ik ben zo trots op je.’ Waarop ik steeds vaker en steeds pregnanter dacht: ‘Anderhalf jaar ja, anderhalf jaar wat? Wat GVD?!!? Anderhalf jaar binnen de lijntjes kleuren, anderhalf jaar altijd eerst naar mijn eigen aandeel kijken, anderhalf jaar kalmte, moed en wijsheid betrachten.’ En die sleutelhanger is trouwens ducktape grijs (van ‘stick to the program’ zoals mijn mattie die ze uitdeelt er altijd bij zegt), echt spuuglelijk.
Tot ik op een ochtend huilend in bed lag, moe en verdrietig van de struggle en mijn prefrontale cortex zei: Ga meetings pakken, meis. Nu! Ik begon maar meteen goed met twee meetings die dag.
Anderhalve week later en een stuk of zes, zeven meetings verder en ben ik weer een happy addict. 🙂 Lekker in herstel en dankbaar voor het afgelopen anderhalf jaar. Maar ook superdankbaar voor het programma en mijn matties. Ik begon met op de eerste meeting waar ik weer naartoe ging jaloers te zijn op een mattie die een terugval had gehad en ‘daar sterker uitgekomen was’. Ik zei in de pauze tegen een fellow: ‘Dat wil ik ook. Ik wil hier ook over een maand of wat zitten en iets soortgelijks delen.’ Waarop hij me droog aankeek en zei: ‘Nee, dat wil jij niet.’ Sponsor bellen durfde ik natuurlijk niet (zó erg was het nou ook weer niet), maar ik appte twee matties; gewoon om te vragen hoe het met hen ging. Uhuh.. Jan hing gelijk aan de telefoon om te checken hoe het met mÃj ging en Jos kwam een bakkie doen en sleepte me daarna mee naar een meeting. Toppers, écht. De synergie van het programma is voor mij weer zó duidelijk; het is gewoon echt waar dat de som der delen meer is dan het geheel.
Langs de afgrond scheren om daarna bij een mijlpaal uit te komen.. niet slecht hè. 😉