Een vriend van mij is teruggevallen en -20 kilo lichter- wederom opgenomen. Een van mijn patiënten ligt op de IC nadat hij onaanspreekbaar in de gang van zijn flat was aangetroffen. Een andere patiënt moet een been missen. Weer een andere patiënt is al sinds zijn zevende zoekende en heeft nu, op zijn 23e, alle hoop verloren. En een van mijn sponsee’s trekt inmiddels haar eigen plan en denkt dat dat goed af gaat lopen..
Heette mijn vorige blog nog ‘Moed’ (zie blog Moed dus), nu ben ik moe. Moedeloos; dat ook.
Voor iemand met bijzonder weinig talent voor balans, want daar gaat verslaving tenslotte over, kleur ik al bijna zes jaar (5 jaar, 7 maanden en 2 weken om precies te zijn) verdomd netjes binnen de lijntjes.
En dan heeft iemand waar ik mee roei het over ‘die mensen’, als hij over verslaafden praat. Geen flauw benul dat hij met een van ‘die mensen’ praat..
Natuurlijk niet; ik ben, zo op het oog, een ‘normaal mens’ en ik doe het al ruim vijf en een half jaar ‘hartstikke goed’. Zéker, natúúrlijk! Ja, ik wel hoor. Als je maar je best doet, hè. Altijd mijn best gedaan. Altijd al de neiging gehad het beste meisje van de klas te (willen) zijn.
De ‘Just for today’ (een dagelijkse overweging/meditatie voor verslaafden in herstel) van afgelopen zondag wreef het er nog eens lekker in: ‘We kunnen nooit volledig herstellen, hoe lang we ook clean blijven. Wellicht voelen we ons de ene dag wat beter dan de andere, maar we zijn en blijven elke dag verslaafden. Door de typisch verslaafde manier van denken blijven we elk moment vatbaar voor de kenmerkende ontkenning, rationalisatie of rechtvaardiging en -uiteindelijk- waanzin.’ En hij eindigt met: ‘Ik ben iedere dag een verslaafde maar vandaag heb ik de keuze om een herstellende verslaafde de zijn. Ik zal die keuze maken door aan mijn programma te blijven werken.’
Oooh, is dát het! Ik werk niet hard genoeg. Niet hard genoeg aan aan mijn herstel. Niet hard genoeg aan het programma. Ik moet weer eens een (extra) ‘meetinkje pakken’. Want het programma (NA = Narcotics Anonymous, in mijn geval, maar ieder Twaalfstappenprogramma will do) heeft altijd gelijk. Ben je teruggevallen, of zelfs maar boos, voel je weerstand -ook zo’n term uit het programma én de GGZ waar ik regelmatig braakneigingen van krijg- dan heb je niet hard genoeg aan je herstel gewerkt. En het is nog waar ook..
Ik ben tégen, gewoon tegen. Zo noem ik het altijd, zo voelt die godvergeten ‘weerstand’; tegen, tegen, tegen!
Er is een voorleeskaart die ‘Waarom zijn we hier’ (boek ‘Basic Text’ p. 15) heet en tijdens iedere meeting wordt voorgelezen:
‘.. Wij konden niet leven en van het leven genieten zoals anderen dat doen. Wij moesten iets anders hebben en dacht dat in drugs gevonden te hebben.’
‘.. Wij leken niet in staat te zijn het leven, zoals het is, onder ogen te zien.’
En ‘.. verslaving is zo’n sluwe vijand van het leven dat wij de kracht verloren hadden om er iets aan te doen.’
Bijna zes jaar (5 jaar, 7 maanden en 2 weken om precies te zijn) en honderden meetings later raken deze zinnen me nog steeds; rechtstreeks, heftig.
In zijn boek ‘Friends, lovers en het grote verschrikkelijke ding’, schrijft Matthew Perry over het duistere donzen dekbed van somberheid, dat óók bij verslaving en verslaafden hoort. En over ‘de anderen’ zegt hij: ‘Zij hebben makkelijk praten, zij hebben geen brein dat op hun dood aast.’ Achtentwintig oktober 2023 heeft dat (verslaafde) brein gewonnen..
In iedere verslaafde zit die neiging tot zelfdestructie; die kop die zegt ‘het kan me niks verrotten, laat mij maar kapot gaan’. Want ‘the disease talks to us in our own voice’.
Een andere voorleeskaart die ‘Wie is verslaafd?’ (p. 3 van de ‘Basic Text’) heet:
‘.. Wij zijn mensen in de greep van een steeds voortschrijdende ziekte voor wie het einde altijd hetzelfde is: gevangenissen, inrichtingen en de dood.’
Overdreven? Ik weet helaas van niet. Kijk naar Matthew Perry. En ook in mijn werk maak ik het dagelijks mee. Natuurlijk is verslaving een spectrum en verhaalt de DSM van mild, matig en ernstig. Maar het is uiteindelijk ook een dilemma met optie 1.) Langzaam -of snel- maar zeker naar de kloten gaan en optie 2.) Aan de slag; aan je herstel en dus aan jezelf werken.
Als de oudste thuis werd me vroeger al vaak gezegd dat ik ‘de verstandigste moest wezen’. Inmiddels probeer ik dus al 5 jaar, 7 maanden en 2 weken verstandig te wezen. En dat is F* moeilijk, dat vereist misschien de moed uit de vorige blog, maar maakt me ook moe(deloos).
‘Tegen’
Waar ben je tegen? Wat is dat ‘tegen’ zijn precies?
Dat gevoel dat de wereld niet past, dat je vel niet past, jij niet past.
Dat je weg wil, of juist nergens heen.
Onbegrepen? Meer nog onverstaan.
Dat het wringt zonder schoen.
Of juist met twee dezelfde schoenen; een prachtig paar.
Ze passen niet, maar je krijgt de hele tijd complimenten.
Dus je weet dat je ze aan moet houden.
Goede bedoelingen, adviezen en meningen, veel meningen.
Dat altijd maar beter weten zonder er ene F* van te snappen.
Mijn hoofd weet alles, ALLES al, want mijn hoofd staat nooit stil, mijnheer.
Mijn borst is donker, mijn buik is leeg.
Geluk is een werkwoord.
Herstel ook!!?!