‘MVG’. Vroeger betekende de afkorting MVG ‘Met Vriendelijke Groet’. Sinds ik vorig jaar aan de specialisatie tot verslavingsarts begonnen ben betekent MVG ‘MotiVerende Gesprekstechnieken’ of ‘MotiVerende Gespreksvoering’. MGT of MGV als afkorting zou logischer zijn, maar logica en psychologie gaan lang niet altijd samen..
Zowel vorig jaar als dit jaar besteden we enige weken aan het leren van kernvaardigheden; open vragen stellen, reflectief luisteren, bekrachtigen, samenvatten en O-A-O. Dat laatste is ontlokken-aanbieden-ontlokken. Ook moet je woekeren met en werken aan wrijving en weerstand. Zowel bij jezelf als bij de patiënt, heb ik inmiddels gemerkt. 🙂
Maar uiteindelijk pluk je dan bloemen.. dat zijn de momenten dat je bij de patiënt verandertaal hebt uitgelokt. In de hoop op een boeket van daadwerkelijke verandering en dus herstel, naar ik aanneem.
Vorig jaar deden we dat nog gewoon in Nijmegen. Je weet wel; in het preCorona tijdperk waarin je elkaar nog gewoon mocht knuffelen, met z’n allen zowel thuis als in de kroeg mocht feesten en mondmaskers alleen op OK gedragen werden. Nu gaat dat via beeldbellen, wat gelukkig wel zonder mondmasker mag, maar waarbij lichaamstaal en andere ‘vibes’ moeilijk te duiden en nog moeilijker in te zetten zijn. Maar waarbij je je wel ongemerkt kunt onttrekken aan de energizers van mediteren over geheimen, de Jerusalema challenge en zitten op een ballon wat overgave en vertrouwen moet symboliseren.
We maken er met zijn allen het beste van.
Wat ik me al langer oprecht afvraag -en iedereen die mijn blog regelmatig leest weet dat- is of iemand door een ander te motiveren is tot verandering. Met of zonder plannen, ontlokken, focussen en engageren.
En, MotiVerende Gespreskvoering of niet, het blijft nogal paternalistisch of betuttelend. Wij hebben namelijk van tevoren al bedacht wat goed is, of beter zou zijn, voor de patiënt.
Niet altijd trouwens; ik hoor van collega’s ook over patiënten die graag willen maar die het niet lukt. Om hen inzicht in hun drijfveren te verschaffen door zonder waardeoordeel empathisch te luisteren en tot ander doelgedrag te komen is een leuke uitdaging.
Maar chronische verslaafde patiënten van behoudtaal naar verandertaal krijgen voelt vaak als een Tantaluskwelling. Zeker als patiënten door hebben hoe jij je best aan het doen bent en daarom sociaal wenselijke antwoorden gaan geven. Wie is nou empathisch naar wie?
Gisteren vroeg een jonge collega mijn advies met betrekking tot de slaapmedicatie van een patiënte. Eén van de psychologen had haar gevraagd het recept benzodiazepinen voor de nacht met drie maanden te verlengen. Zonder opgaaf van redenen. Zij zat hiermee in haar maag; ze kende patiënte niet en bovendien weten we allemaal dat benzo’s bij langdurig gebruik afhankelijkheid veroorzaken en niet meer werkzaam zijn voor waar ze ooit voor bedoeld waren. Haar plan was patiënte te gaan bellen en haar om opheldering te vragen. Met in haar achterhoofd: die benzo’s moeten eraf. Met de beste intenties uiteraard en volledig gesteund door de wetenschap.
Ik vroeg haar: Stel, jij ontbijt al jaren, naar volle tevredenheid, met wit brood met hagelslag. Je wordt op een middag gebeld door een voedingsdeskundige die gepromoveerd is op ‘gezond ontbijten’. Jij kent die beste man niet maar hij heeft een goed verhaal, onderbouwd met feiten, cijfers en ervaring. En hij vertelt jou dat je toch écht moet overstappen op melk met muesli. Vanaf nu, want hij gaat ervoor zorgen dat jij geen toegang meer hebt tot wit brood en hagelslag. Wat denk, voel en doe je dan?
Die MotiVerende Gesprekstechnieken zijn bedoeld om ‘iemand’s eigen redenen om te veranderen te verkennen in een sfeer van acceptatie en compassie’ (Miller & Rollnick). En daar gaat het al op twee vlakken mis: het woord eigen en de sfeer van acceptatie en compassie. Bij onze patiëntenpopulatie kan het verkrijgen van het vertrouwen om in de juiste sfeer te geraken maanden, zo niet jaren duren. Maanden of jaren van continuïteit van zorg die wij niet kunnen waarmaken. Net zo min als die eigen redenen; wij hebben namelijk het beste met de patiënt voor.
Daarom werken de meetings ook zo goed; er wordt oordeelloos geluisterd, mensen vallen elkaar niet in de reden, er wordt niet gepreekt noch wordt er advies gegeven. Om hulp vragen mag, maar er wordt hoop, kracht en ervaring gedeeld. Niet gewenteld in zelfmedelijden, waar we op het werk echt véél teveel tijd mee verdoen; dat heet dan compassie maar leidt meestal niet tot verhoging van de kwaliteit van leven van de patiënt.
Die compassie is er, zeker bij behandelaren. Wij dokters hebben veel sneller de neiging tot resultaat gericht denken en handelen; om op een gegeven moment het gevoel te hebben dat we aan een dood paard aan het trekken zijn. Boos en gefrustreerd worden we en geven daar de -niet coöperatieve- patiënt de schuld van.
Voor nu doe ik mijn voordeel met MVG door deze op mijn eigen verslaving los te laten want dat is nodig.
Het wordt eerder donker en de hele stad is weer versierd met lampjes. Boven de grachten, aan de huizen, in de winkels en de bomen. Vooral de bomen op de pleinen vind ik prachtig. Ik ben dol op deze tijd van het jaar en ik houd van Kerst en Oud & Nieuw.
Maar het stemmetje is er weer.. Een paar glaasjes tijdens het kerstdiner, een glas champagne om op het nieuwe jaar te proosten. Na tweeëneenhalf jaar en met wat ik nu allemaal weet, kan en geleerd heb, kan dat toch wel? En als ik mijn patiëntenpopulatie zie; zo’n soort verslaafde ben ík toch niet?
Een voordeel is dat ik mijn eigen drijfveren door en door ken en -meestal- in een sfeer van acceptatie en compassie met mezelf leef. 🙂