Ik ben een totaal ander mens geworden.
Ben ik een totaal ander mens geworden?
Ja en nee. Nee, natuurlijk niet; maar ook ja, natuurlijk wel.
Ik ben in ieder geval vrij; vrij om te voelen, vrij om te zijn. Ongedempt en onverdoofd sta ik in het volle licht. Al vier jaar..
Afgelopen week was ik vier jaar clean, clean van alle geest- en stemmingsveranderende middelen. Vier jaar in herstel, vier jaar ‘clean and calm’ zoals op de NA-sleutelhanger staat. Vier jaar vrij (‘we’re here and we’re free’) zoals op de CA-sleutelhanger staat.
NA staat voor Narcotics Anonymous en CA staat voor Cocaïne Anonymous voor degenen die (nog steeds 😉 ) niet bekend zijn met de zelfhulpgroepen van het Twaalfstappenprogramma; waarbij het Twaalfstappenmodel dan weer de (wetenschappelijk bewezen!) best werkzame behandeling van verslaving is.
En óf het werkt!!!?! Van beperkingen naar mogelijkheden, van ‘mag ik nooit meer drinken??’ naar ‘being sober is my superpower’, van cynicus naar optimist, van scepsis naar vertrouwen.
Maar dus ook beregevoelig (Is dat een woord? Ik vind van wel. 🙂 ) voor de gedragingen van mijn geliefden. Mijn jongste dochter die mij kwetst en waarna ik dagen met mijn ziel onder mijn arm loop en de neiging om heel boos te worden en grote woorden, nare, gemene harde woorden, te gebruiken hard moet onderdrukken. Tot sponsor en lievemans het weer in perspectief plaatsen; ‘Schat, ze is twaalf’ en ‘Het mag ook best even pijn doen. Geeft niet, gaat wel weer over.’ Wat -uiteraard- weer waar blijkt te zijn.
Jeuk van ‘mindfulness’ terwijl ik iedere dag probeer te mediteren.
Drammerig en bazig als de patiëntenzorg te wensen overlaat.
En een ander moet niet over mijn gevoeligheid, kwetsbaarheid of persoonlijke groei beginnen. Als andere mensen erover beginnen, zéker mensen die niet heel dicht bij mij staan, dan voelt dat al heel snel niet oké. Mijn binnenste dat zich afsluit, dat heel hard roept: ‘Rot op, wat weet jij er nu van! Mijn herstel is van mij, bemoei je met je eigen zaken. Blijf van me af!’
Delen, écht delen en over mijn gevoelens praten, vind ik nog altijd hartstikke lastig. Zelfs op de meetings waarvan ik weet dat daar mensen zitten die me wél begrijpen, die me onvoorwaardelijk accepteren zoals ik ben. Praten, hmmmm.. Ik schrijf liever.
Maar dat geeft niet, ik mag nog altijd leren, ik mag nog steeds verder groeien. Maar het ‘over all’ gevoel is positief en goed. Heel goed. Ikke heel blij. 🙂
Dat positieve, die open geest; het uitgaan van vertrouwen in plaats van altijd maar weer negatief wezen over medemens en maatschappij was ook de sfeer bij het concert van Diggy Dex in de Ziggo Dome vorige maand. Diggy Dex heeft prachtige teksten en hij is de liefste rapper die ik ken. Zoals het liedje ‘Kan het niet een keer zo zijn’ samen met Glen Faria:
‘Maar kan het niet een keer zo zijn?
Dat iemand zoals jij
Slecht begin, een beter eind
Een goed verhaal is niet altijd
Altijd logisch, altijd mooi
Nee, je weet het bijna nooit
Een slecht begin, maar geef het tijd
Een goed verhaal is altijd spannend tot het eind’
Het was een geweldige avond vol verbinding; dank je wel daarvoor @Koen Jansen (en @lievemans, hihi).
Mijn blog heeft met bij deze herstelreis enorm geholpen, en nog steeds. Schrijven helpt, ik kan het iedereen aanraden. Als ik alleen al kijk naar mijn vier blogs over Zuid-Afrika ( Over Zuid-Afrika -1-, Over Zuid-Afrika -2-, Over Zuid-Afrika -3- en, hoe origineel, Over Zuid-Afrika -4-); eindelijk, na acht jaar, ben ik begonnen met het verwerken van die zes traumatische maanden. Door er over te schrijven heb ik leren omgaan met alles wat er toentertijd gebeurd is en -misschien wel het belangrijkste voor mijn herstel- mezelf kunnen vergeven.
Maar zoals ik met mijn Stappenwerk bij de ‘maintanance steps’ (Stap 10 t/m 12) ben aangeland, zo ervaar ik mijn blog inmiddels ook; belangrijk, maar onderhoud.
Vandaar dat ik -mijn trouwe lezers was het misschien al opgevallen- de frequentie van schrijven en posten ga verlagen naar één maal per maand. Dus iedere eerste van de maand zul je een nieuw schrijfsel van mij aantreffen waarin ik hoop, kracht en ervaring met jullie deel.
Of ongeduld, boosheid en frustratie, hihi. Ik blijf tenslotte een herstellende verslaafde. Maar inmiddels eentje die streeft naar progressie niet naar perfectie. 😉
Tot de volgende!