Afgelopen maandag werd ik opnieuw geboren volgens een mattie op een meeting vorige week in Den Haag. Zo ziet hij dat; 9 maanden ‘cleantijd’. In het kader van de duur van een zwangerschap, uiteraard (nou ja uiteraard, ik snapte hem zelf eerst niet). Ik vond het een wazige opmerking. Het klonk mij te zweverig.
Maar hij is wel blijven hangen. Als in; ik ben toch de afgelopen negen maanden en de periode daarvoor (vooral die laatste maanden, die waren écht hel), gaan overdenken. Niet dat ik dat anders niet doe; waakzaamheid en je goed realiseren waar je vandaan komt is natuurlijk superbelangrijk om daadwerkelijk in herstel te blijven. Het helpt mij zeker ook op moeilijke momenten.
Maar 9 maanden..; het klinkt echt veel te kort voor the lifetime difference tussen 9 maanden geleden en nu.
Ik vind het nog altijd lastig om over de laatste periode van mijn actieve verslaving te praten, erover nadenken vind ik al pijnlijk.. Daarom vind ik dat filmpje over het vogeltje met het gouden ei zo briljant. Dat je in zo weinig lijnen, met zulke eenvoudige beelden eigenlijk, zoveel ellende, pijn en verdriet kunt verbeelden. Het duurde trouwens even voordat ik zag dat het een kiwi was en dat het filmpje ‘nugget’ of ‘golden nugget’ heet. Als je ‘addicted duck’ intikt op YouTube kom je ook bij het filmpje uit. En via mijn site natuurlijk :). Maar ik heb het dus niet voor niets gelinkt..
Toen wilde ik dood, écht dood, hartstikke dood, en liefst zo snel mogelijk. En nu, nu kan ik weer van de kleinste dingen genieten. Ik neem ze ook weer waar. Ik zie alles weer scherp, de kleuren zijn weer helder (alhoewel het nu hartstikke mistig is buiten, maar dat terzijde), de dingen komen weer echt binnen. Iedere herstellende verslaafde zal begrijpen wat ik bedoel, weten hoe mooi dat is. Gisteren op de meeting had een, relatief nieuwe, fellow daar nog een gedicht over. Het heette, heel toepasselijk, ‘de Lente’. Echt mooi en gevoelig. Onvermoede kanten hebben ze, mijn matties. Stoere kerel, onze dichter; leren jack, tatoeages, muts op, maar nog zoekende in zijn prille herstel. En dan zo kwetsbaar durven zijn door een zelfgeschreven gedicht voor te dragen. Dat is pas stoer!
Het blijft een ding, vind ik. Al die gevoelens die je niet meer kunt verdoven.. Het is supermooi, vaak, maar ook heftig en moeilijk; al die ‘emo-shit’.
Ik weet nog dat ik naar een intake-gesprek ging (zo nuchter mogelijk) en dat een psycholoog tegen mij zei; ik ben, in al die jaren, nog nooit een verslaafde tegengekomen die niet heel erg gevoelig was. Ik zei niets, maar keek hem, armen over elkaar heen geslagen, een beetje schamper aan en dacht: ‘Dan zit hier toch de eerste, eikel.’
Uhuh..