Ik val maar meteen met de deur in huis; deze blog gaat F* positief worden. Dus als je geen zin hebt in de positiviteit en dankbaarheid van een herstellende verslaafde: Stop reading.
Mijn cleantijd ‘verjaart’ deze maand, ik mag vanaf 18 juni mijn hand opsteken bij ‘Wie is er clean tussen de 6 en 7 jaar?’. Vandaag dus 5 jaar, 11 maanden en 14 dagen onderweg. Het was niet altijd de makkelijkste tijd, maar wel de mooiste en de meest leerzame; als het over mezelf gaat. Er was, 6 jaar geleden, ook geen andere optie meer; ik zat emotioneel en spiritueel aan de grond. Geestelijk en lichamelijk ging het uitermate slecht. Hoe hard ik ook aan ontkenning deed.. het viel allemaal ook nauwelijks nog te dempen en te verdoven.
Het NA-programma (alle Twaalfstappenprogramma’s) zegt dat verslaving een emotionele, spirituele, geestelijke en lichamelijke ziekte is. En dat herstel een reis is waarin je streeft naar groei en vooruitgang, niet naar perfectie. Toen ik dat voor het eerst hoorde begreep ik er niet veel van, maar nu, bijna 6 jaar later, kan ik met trots zeggen dat ik op alle vier de vlakken heel veel heb geleerd en zeker gegroeid ben. Dat ik al heel ver gekomen ben in het proces van herstel. Een proces dat ik de laatste tijd eerder ‘healing’ (sorry voor de verengelsing van de taal, maar healing klinkt gewoon beter én accurater dan heling, aangezien ‘heling’ als eerste betekenis ‘het kopen, bezitten of verkopen van gestolen goederen heeft) noem, omdat het dat is. Ik zie, ik merk, ik voel dat ik meer en meer geheeld ben.
‘Ik ben heel mooi, maar niet mooi heel.’ Citaat van Sara Kroos. Die misschien Atticus, de dichter die ik aanhaalde in mijn blog van vorige maand, wel kende; omdat die uitspraak erg lijkt op één van de gedichten van hem die ik daar citeerde.
Deze blog is ook een ode aan lievemans (geuzennaam voor mijn lief, gepikt van Marieke Lucas Rijneveld). Lievemans die al meer dan zes jaar alle stormen, alle drama dynamics, al mijn weifelachtigheid trotseert. Die in me geloofde toen ik niet meer in mezelf geloofde, die vertrouwen had voor twee. Die liefdevol en geduldig aan mijn zijde stond tijdens de healing, die zelf deels de healing was (en is). Lievemans, die er medeverantwoordelijk voor is dat hel heaven geworden is.
Toen ik hulp zocht voor mijn verslaving begon een psychiater tijdens een intakegesprek op te sommen hoe het eerste jaar van herstel eruit zou zien: ‘Geen feestjes, festivals of verjaardagen. Geen alcohol of andere drugs in huis, niet naar plekken waar gedronken of gebruikt wordt. Niet met mensen omgaan die..’ Ik viel hem in de rede: ‘Man, ik ben best bereid om te stoppen, maar niet om te stoppen met léven.!’
Het was mei 2018; het festivalseizoen stond voor de deur, ik had al kaartjes voor allerlei concerten en bovendien was ik dól op uit eten.
De psychiater stopte zijn pijp opnieuw, waarbij hij wat tabak op zijn lichtblauwe lamswollen trui knoeide, krabbelde even door zijn baard, zette zijn dikke hoornen bril af en keek mij verstoord aan. Toen zuchtte hij diep en zei: ‘Dan moet je het zelf maar weten, maar ik raad je aan om dan in ieder geval een buddy mee te nemen. Iemand die ook niet drinkt/gebruikt, je probleem kent en samen met je weggaat, mocht dat nodig zijn.’
Ongevraagd en niet op de hoogte van de opmerking van bovenstaande psychiater, stopte mijn lief met drinken (andere dingen deed hij sowieso niet); in ieder geval waar ik bij was of als we elkaar zouden treffen. En werd zo spontaan mijn buddy..
Dank je wel daarvoor, lief. Dank je wel dat je al bijna 6 jaar de liefste, lekkerste, leukste en fijnste buddy éver bent.
Dit accepteren ging niet zonder slag of stoot; ik wilde dat ‘offer’ helemaal niet accepteren. Ik was boos, ik was tegen, ik wilde dat hij zonder mij op stap en naar feestjes en festivals ging. Met andere mensen dan dit probleemgeval, dit ‘gedoe’; zodat hij kon drinken, zodat het wél leuk was. Maar lievemans bleef onverstoorbaar herhalen dat hij het vele malen leuker vond met mij aan zijn zijde dat met drank. Dat hem dat drinken helemaal niet interesseerde, dat dat voor hem helemaal geen ‘ding’ was. Ik bleef maar doordrammen totdat hij op een gegeven moment zei: ‘Jij vindt het een probleem, omdat jij een (drank-)probleem hébt. Ik niet, dus ík vind het geen probleem.’ Ik viel stil bij zoveel logica en daarna was de kous af. En ik realiseerde me gaandeweg hoe helpend, hoe ontzettend belangrijk, het hebben van een buddy was. En dan ook nog zo’n fantastische! 🙂
Hij schreef me een paar maanden geleden een kaart ter ere van ‘6 jaar zoenen’. Hierop somde hij de dingen op die we de afgelopen 6 jaar samen gedaan hebben. Het waren hele kleine letters en het was een hele grote, dubbele kaart, en tóch was er onvoldoende ruimte. Te weinig ruimte voor zoveel leuke, mooie, bijzondere, grappige, inspirerende en ontroerende dingen; zoveel liefde en lol, compleet clean and sober -> wij allebei! Dank lievemans, dank buddy; je bent geweldig.
Deze maand roei ik ook de derde ‘Slag om Herstel’. De eerste Slag, drie jaar geleden, begonnen we met één boot; inmiddels roeien we met drie sloepen in een etmaal van Den Helder naar Rotterdam. Weer lekker aan de riemen hangen met nóg meer herstellende verslaafden en collega’s. Héérlijk!
Life’s good. Life is awesome!.. in recovery.
P.S. Jullie denken dat de psychiater in deze blog een karikatuur is en dat is hij ook. 🙂 Toch heb ik hem niet verzonnen, hij bestaat echt. Maar ik heb de afgelopen jaren met vele psychiaters gewerkt en ook ik ben nooit meer zo’n typische psychiater psychiater tegengekomen.