Eén van mijn matties (én de trouwste lezer van mijn blog) had als commentaar op mijn laatste blog: ‘Oef, weer een emotioneel stukje, maar iets minder dicht bij jezelf, lijkt het wel’. En dat ik nog een ’n’ tussen did’t moest zetten, hihi.
Was mijn vorige blog minder dicht bij mezelf? Mijn bedoeling was te schrijven over de machteloosheid van de geliefden van verslaafden, die ook de mijne is als ik gebeld wordt door partners van verslaafde dokters (of dokters met een verslaafde partner). Maar het is (teveel?) een stukje over de eigen regie van deze partners geworden..
Zit daar boosheid in? Frustratie? Ergernis? Hmmm, misschien. Machteloosheid in ieder geval. Aan beide zijden van de verbinding.
Hulpeloosheid. Ik kan slecht tegen hulpeloosheid en afhankelijkheid. Waarom? Wat zegt dat over mij?
Vanochtend op de meeting het topic ‘onverschilligheid’ ingebracht. Een ander topic dat werd ingebracht was ‘angsten overwinnen’; dat topic tackelde ik meteen door te gaan delen. Na bijna drie jaar in het programma te zitten, na bijna drie jaar heel veel geleerd te hebben van de shares van andere herstellende verslaafden, vind ik het nog steeds moeilijk om zelf te delen. Terwijl ik er in het algemeen toch weinig moeite mee heb te pas en te onpas mijn scheur op te trekken..
Maar écht over mezelf praten? Over échte gevoelens van twijfel, angst, pijn en verdriet? Hmmm, ik deel liever hoop, kracht en ervaring. Mijn shares gaan over de mooie kanten van herstel; over hervonden vrijheid, peace of mind, eindeloze mogelijkheden en gelukkig zijn. En die shares zijn absoluut niet gelogen, integendeel.
Maar zoals nu? Nu ik inderdaad denk ‘val maar allemaal kapot en je bril ook’? De laatste dagen weer steeds meer in de weerstand, in het negatieve. En steeds onverschilliger, dat dus ook.
Aangezien ik bijzonder slecht ben in ‘een beetje’ en ‘met mate’, verander ik dus van een uitermate betrokken, optimistische en inspirerende dokter (en ik hoop ook mens), in een cynische, ‘wat heeft het eigenlijk allemaal voor zin’ en ‘als jij naar de klote wilt dan doe je dat toch lekker -> jouw keuze’ dokter (en mens).
Laat me met rust! Niemand hoeft van mij te veranderen, niemand hoeft van mij onverdoofd door het leven, iedereen mag het op zijn eigen manier doen en aan zijn verslaving en wat dies meer zij ten onder gaan. Of zijn hele leven blijven klagen en zeuren zonder iets aan zichzelf en zijn of haar leven te veranderen. Go for it!!! Make my day (komt van Clint Eastwood uit de film Dirty Harry als er een pistool op hem gericht wordt en hij de boef onbevreesd uitnodigt om te schieten)!! Maar val mij er vooral niet mee lastig!
Een ander topic was ‘in verbinding blijven’. Ook zoiets waar ik hélemáál geen zin in heb nu. Liever alleen, liever afgezonderd. Lekker me, myself and I in plaats van me mateloos irriteren aan de rest van de wereld.
De wereld zal het uiteraard aan zijn reet roesten waar, wanneer, waarom en hoe lang jij (ik in dit geval) in je eentje gaat zitten kniezen. De mensen om je heen daarentegen..
Dat was het laatste topic dat werd ingebracht: ‘relaties in herstel’. Eén van mijn fellows begon met ‘relaties in herstel, relaties sowieso’.. hebben jullie even?
De meest herkenbare was van een jongen die overwoog om er een punt achter te zetten (de relatie met zijn vriendin). Hij was niet op z’n best, had tijd voor zichzelf en zijn herstel nodig, vond zichzelf nu niet de partner die hij vond dat hij moest zijn, vond dat hij dit alles zijn vriendin niet aan kon doen, wilde haar geen pijn doen, het was nu de tijd niet voor een relatie, zij was zo begripvol en gaf hem zoveel ruimte dat hij daar ongemakkelijk van werd, hij mocht dat helemaal niet van haar vragen, zij verdiende beter etc. Over dit alles liep hij al enige tijd te piekeren, zonder hierover ook maar iets met zijn vriendin te delen en in zijn hoofd leidde dit getob tot de enige logische conclusie: Het was beter om het uit te maken. God, wat zijn wij toch briljant, in ons eentje, in ons hoofd.
Een fellow die qua herstel al in de dubbele cijfers zit vertelde over zijn ‘HALT-momenten’. HALT als in: Hungry, Angry, Loneley en Tired. Dat zijn de momenten waarop je extra kwetsbaar bent (en je verslaafde brein nog sluwer dan anders). In eerste instantie luisterde ik maar half; Jezus man, je bent al zó lang in herstel, dat HALT uit je eerste signaleringsplan heb je inmiddels toch wel achter je gelaten?
Zojuist, tijdens het schrijven van deze blog, viel het kwartje.. Twee nachtdiensten gehad waarbij ik de dagen volledig volgepland benut. Weinig en onregelmatig gegeten, wel veel gesnoept. Door het deels omgekeerd leven en de mensen om mij heen die mij dan rust gunnen (die ik niet pak) mijn lief en mijn kids nauwelijks gezien. Boos en gefrustreerd om de heftige casuïstiek die ik de afgelopen nachten voorbij heb zien komen en waarbij we -in dat fantastische, totaal langs elkaar heen werkende, van de onmogelijkheden aan elkaar hangende en uit krapte en wachtlijsten bestaande moloch dat GGZ heet- maar niet bij machte zijn om mensen adequaat te helpen. Hoeveel HALT wil je hebben, Beckers!!??!
Tsja, ‘het is een makkelijk programma voor moeilijke mensen’, zoals één van de vele NA clichés zegt..
Een ander cliché is dat je nooit slechter uit een meeting komt dan dat je erin ging. Datzelfde geldt ook voor het schrijven van deze blog.
Zoals ik in mijn 100e blog (Twee mooie jaren) al schreef helpt schrijven mij enorm. Schrijvers, of schrijvende prutsers, dat maakt niet uit, hebben een significant betere kans op herstel. Waarschijnlijk is dat nooit onderzocht, maar daar ben ik absoluut van overtuigd.
Fijn Pinksterweekend. Laat je niet door het weer weerhouden, ben zelf de zon. 🙂