Over Zuid-Afrika -4-

Mijn vierde, en hopelijk laatste, blog over Zuid-Afrika. Want het werd nog erger, veel erger, maar ook weer beter, gelukkig.

Heel veel beter want het is nu 8 jaar later waarvan bijna (18 juni 🙂 ) 4 jaar in herstel. Mijn persoonlijke groei is inmiddels duidelijk opgemerkt door mijn omgeving en zélfs door mijn belangrijkste criticaster: ikzelf.

Vier jaar geleden was daar echter nog geen sprake van.. Ik kwam terug uit Zuid-Afrika, bijna klaar als anesthesioloog en een leuke, uitdagende baan in het verschiet. Maar in mijn hoofd en hart was het totale waanzin; ik was emotioneel en geestelijk totaal gebroken, maar wist het niet.

Nachtenlang zat ik op de keukentafel met de radio aan en een fles en een mes binnen handbereik. ‘Pijn voor pijn’, op plekken die door mijn OK-pak werden bedekt..

Overdag werkte ik vol overgave, hoe bizar dat misschien ook mag klinken; dat is tot het allerlaatst overeind gebleven, dat ik er wilde zijn voor mijn patiënten. Uiteraard zorgde ik ook voor mijn meisjes, maar besefte niet dat ik totaal onbereikbaar was geworden. Ondertussen probeerde ik een 27-jarige Zuid-Afrikaan naar Nederland te halen waarin ik eindelijk dacht degene gevonden te hebben die mij wél begreep. Wat op een bepaalde manier waar was; hij was ook beschadigd en druk met dempen en verdoven.

Ik had inmiddels mijn specialisatie afgerond en begon aan mijn eerste baan als medisch specialist; anesthesioloog in een ander ziekenhuis dan waar ik was opgeleid tussen allemaal nieuwe collega’s. Mijn bewijsdrang, mijn perfectionisme en mijn gedrevenheid pur sang maakten dat het een hele tijd beter ging.

Op het oog in ieder geval; het snijden hield op en de inname van verdovende middelen verminderde drastisch. Maar ik voelde me niet minder alleen en onbegrepen..

Discussies over mijn neuspiercing gingen voor de collega’s over regels, voor mij gingen ze over mijn identiteit.

En natuurlijk had (heb) ik schijt aan regels. Dat zou je weg kunnen schrijven onder ‘addict-gedrag’, maar ik heb nog altijd moeite (soms heel veel moeite) met regels die ik niet snap of waar ik het niet mee eens ben. Omdat de ratio erachter ver te zoeken is, ze totaal zijn doorgeslagen etc. Helaas zijn deze op overgeprotocolleerde productiewerkplekken als de Nederlandse OK’s alom aanwezig.

Ik ging op zoek naar een werkplek met meer vrijheid, weg uit het bekrompen Limburg. Ik kwam terecht in een ziekenhuis in de Betuwe en vond een appartement in een prachtige verbouwde boerderij aan de dijk in een pittoresk dorpje aan de Waal. ‘Zuid-Afrika’ was begraven, diep weggestopt; God knows waar ik al mijn shit bewaarde. Niet zeiken maar doorgaan en mijn neuspiercing mocht ik voortaan inhouden.

‘We probeerden van alles: een andere baan, een ander huis, een andere stad, een andere liefde -omdat we geloofden dat het aan de omstandigheden, de mensen om ons heen of aan ons huis lag’, wordt er iedere CA-meeting voorgelezen..

Die nieuwe liefde kwam zelfs.. en had ik achteraf gezien nodig om de pijn en het verdriet rondom de hersenbloeding van mijn jongste broertje te overleven (zie blogs Willem I en Willem II). Want naast fulltime werken, de zorg voor vier meiden ver weg (die ik grotendeels aan hun vader overliet, eerlijk is eerlijk) stortte ik me onvermoeibaar op het revalidatieproces van mijn broertje en het opvangen van mijn ouders en hun pijn en ongeloof.

Het onvermogen om onverdoofd door het leven te gaan was onverminderd en onveranderd aanwezig..

Als het over Zuid-Afrika ging kreeg ik pijn in mijn buik en een beklemmend gevoel op mijn borst. Ik had het -in tegenstelling tot collega’s die ‘coole’ stages zoals de mijne hadden gedaan- nooit over mijn tijd in Kaapstad. Geen stoere verhalen over de vele heftige casus die ik behandeld heb voor (door) mij.. Ook de vakantieverhalen over Zuid-Afrika van collega’s; zo’n prachtig land, écht geweldig! liet ik aan mij voorbij gaan. Ik mompelde iets obligaats om daarna snel van onderwerp te veranderen zodat mijn hartslag weer zou dalen en de vieze smaak uit mijn mond zou verdwijnen.

Ik weet nog dat ze tijdens de intake bij Spoor 6 uitlegden dat ze diversen soorten behandeling hadden en dat ze gingen kijken welke het meest geschikt was voor mij; ambulante deeltijdbehandeling in Bussum zelf of toch een opname in hun kliniek in Stellenbosch, vlakbij Kaapstad.. ik voelde blinde paniek opkomen, blokkeerde totaal. Ik dacht: ‘Ik ga nog liever dood dan terug naar Zuid-Afrika’ en meende dat toen oprecht.

Toen mijn behandeling bij Spoor 6 (in Bussum zelf dus) werd afgesloten vond de wijze man dat ik eigenlijk nog niet klaar was. Ik had mijn verslavingsbehandeling weliswaar succesvol afgesloten, maar er lag nog een stuk trauma waar ik wat mee moest. Ik blokkeerde meteen weer. Hij zag het en wist dat ik er nog niet klaar voor was.

‘We are all broken, that’s how the light gets in’, zei Jalāl ad-Dīn Muhammad Balkhī, beter bekend als Rumi, was een 13e-eeuwse Perzische dichter, jurist, theoloog en soefi-mysticus. Deze uitspraak dateert dus al van 800 jaar geleden hoewel hij vaak wordt toegeschreven aan Ernest Hemingway of Leonard Cohen:

‘Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That’s how the light gets in’ (uit song ‘Anthem’).