Ik heb deze week stappen gezet.. geen reuzenstappen misschien, maar toch; stappen.
Na mijn vorige blog kwam ik tot de conclusie dat ik stil sta, nee achteruit ga.
Niet als het gaat om clean-tijd (inmiddels 3 jaar en 9 dagen) maar als het gaat om persoonlijke groei. En aangezien herstel gaat over persoonlijke groei en niet over clean-tijd alleen moet ik daar iets mee. Dat weet ik eigenlijk al een tijdje, maar natuurlijk is daar weerstand en ga ik er eerst een tijdje over zeuren; in mijn blogs (dat helpt overigens écht) en op de meetings (zonder al te specifiek te worden, want dat is dan weer te eng) voordat ik actie ga ondernemen.
Maar toen ik ruim een week geleden een enorm goed verhaal tegen mijn lief vertelde over hoe ik, gepland en gedoseerd (uiteraard!!?!), tzt. weer zou gaan drinken en misschien af en toe, alleen af en toe, een lijntje..
Ook de kaart van een hele goede vriendin die ik kreeg om mijn mijlpaal (zo heet dat dan, ‘mijn 3-jarige mijlpaal’ dus) te vieren waar op stond: ‘Always remember to wear sunscreen & bullshit-screen & bad vibe-screen & a few sparkles.’ Met als ondertitel: ‘Selfcare ain’t no joke!’, raakte me. En niet alleen omdat ze aan mij en mijn mijlpaal had gedacht.
Het raakte iets, iets wat ik nog niet goed kan benoemen. Maar het heeft te maken met dat continu gevoel van binnen dat het leven zinloos is, dat ik totaal overbodig ben voor het grote geheel. Ik ben niet somber hoor, integendeel, ik voel meestal eigenlijk helemaal niks, nada, niente. (Dat is overigens niet de tegenhanger van somber, realiseer ik me nu ik het opschrijf.) En dat dan in toenemende mate.
‘The opposite of addiction is connection’, zegt Johann Hari. Maar die verbinding valt me de laatste tijd steeds zwaarder. Met mijn ‘inner circle’; mijn familie, mijn matties, mijn lief, mijn kids, met mezelf.. laat staan met de rest van de wereld. Die interesseert me hoegenaamd überhaupt niet (meer).
Maar het gaat toch goed? Je hebt het allemaal prima voor elkaar. Waarom zeuren over dingen van vroeger? Sowieso altijd dat gezeur over dat gevoel. Wat gebeurd is, is gebeurd, daar kun je toch niks aan veranderen. Al dat gelul, dat leidt tot niets. Wat is er nou helemaal aan de hand? Praten en voelen, zó overrated! Je hebt een F* luxe probleem, meisje. Stop met zeiken en count your blessings. Waarom zo moeilijk doen? Je bent gelukkig!! Niet lullen, maar poetsen. JE STELT JE AAN, TRUT!
Dat is mijn hoofd, dus. Volcontinu, want altijd aan, want nooit meer gedempt of verdoofd.
De ‘Just for Today’ van gisteren ging over ‘Overgave’, die van vandaag over ‘Verandering en Groei’.
‘Overgave van eigen wil’ JFT 26 juni: ‘We hebben minder angsten en ons vertrouwen neemt toe wanneer we de ware betekenis van overgave leren inzien. We vechten niet langer tegen angst, schuld, zelfbeklag of somberheid.’ En iets verder in de tekst gaat het over onze pogingen alles onder controle te krijgen en beheersbaar te houden. Ook staat er dat overgave niet gemakkelijk is, integendeel. Hé, vertel mij wat!
De JFT van vandaag ‘Verandering en groei’: ‘Herstel is een proces dat verandering in ons leven teweegbrengt. Die verandering hebben wij nodig als we onze groei naar vrijheid willen voortzetten.’ Het gaat over weerstand loslaten, de deur naar verandering openen. ‘Naarmate we vanuit een open geest verandering verwelkomen en ons hart ervoor openstellen, zullen we groeien en ons meer op ons gemak voelen bij ons herstel.’
Waarom zijn die teksten toch altijd zo ongelofelijk toepasselijk?? En NEE! Ik kan het niet, ik wil het niet!
Dus heb ik weer een afspraak gemaakt met de enige man -met verstand van zaken- waarmee ik ooit heb geprobeerd te praten, écht te praten (met wisselend succes overigens). De trouwe lezers van mijn blog weten dat dat André is, degene die de nazorg deed na de dagbehandeling drie jaar geleden.
ADHD, depressie, PTSS; iedere diagnose succesvol weten te omzeilen. Diagnostiek leek me overbodig. Bovendien vond ik één diagnose uit de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, het classificatiesysteem van psychische/psychiatrische ziektebeelden ooit opgesteld door de American Psychiatric Association meer dan voldoende: DSM-5 303.90 Stoornis in alcoholgebruik -ernstig-. Dat vind ik trouwens nog steeds. Waarbij ik inmiddels, volgens de DSM-5, ‘in langdurige remissie’ toe kan voegen. 🙂
Toen ik in 2018 afscheid nam van André, het ging tenslotte hartstikke goed, zei hij nog dat hij begreep dat er voor mijn idee genoeg ‘in mijn ziel gepeurd’ was, maar dat er nog een stuk was waarvan hij dacht dat ik daar iets mee moest. Misschien niet nu, zei hij, maar wel ‘een keer’.
Over de persoonlijke reis die herstel is, zei een fellow (13 jaar clean!) gisteren op de meeting: ’Je bent precies daar waar je moet zijn.’ En dat is waar ik nu ben; die ‘een keer’ is nu.