Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren.. ik vertrek!
Niet zoals in het gelijknamige TV-programma van AVROTROS naar een hotel, camping of restaurant in het buitenland. Nee, naar een vluchtelingenkamp in Zuid-Soedan waar Artsen zonder Grenzen (MSF) een ziekenhuis in een vluchtelingenkamp runt. Zie ook mijn vorige blog ‘Bezieling’ (zie blog 1 juli).
Die had als ondertitel ‘Herstel challenge komt er aan..’, maar inmiddels heb ik de afgelopen twee weken op dat vlak ook al enige uitdagingen gehad. Vooral met betrekking tot controle en loslaten.
Ik zou namelijk 24 juli vertrekken; in mijn hoofd in ieder geval. De eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat er in het begin netjes bij gezegd is ’24 juli of in de 10 dagen daarna’. Dus vandaag zit nog (net aan!!?! zegt mijn hoofd) binnen die 10 dagen..
Omdat ik beschikbaar moest zijn vanaf 24 juli heeft die datum zich vastgezet in mijn hoofd. Nou ja, 25 of 26 juli kon ook nog wel, maar geen 8 dagen later!!?! En niet zonder te weten welke dag het zou worden; eerst werd het donderdag 27 juli, toen maandag 31 juli, toen toch zondag 30 juli. Op 26 juli aan het einde van de dag had ik eindelijk zekerheid, namelijk een ticket. Voor vandaag, 1 augustus om 21.50 uur. Nóg weer later..
Ik kon mijn collega’s en matties afgelopen week dus nog gewoon vanuit Delft appen..
Ik had alles strak gepland; er lagen de afgelopen weken lange ‘to do-lijstjes’ en 19 juli was mijn laatste werkdag als verslavingsarts alhier, 20 juli de laatste als anesthesioloog. 21 juli was ingepland met de jongste twee, de 22e met mijn lief, de 23e gingen we allemaal samen wat leuks doen. Ondertussen moesten er nog zeker 87 zaken geregeld en afgevinkt; maar dat deed ik wel even tussendoor, ik ben toch altijd vroeg wakker. Duh, Beckers, wat denk je zelf? Sinds wanneer heb jij weer meer dan 24 uur in een dag en bestuur jij het universum (weer)?
Frustrerend was vooral het ontbreken van een datum waar ik op kon sturen. En dat iedere dag later heen natuurlijk ook minimaal een dag later terug betekent..
Ik probeerde afgelopen week natuurlijk mijn voordeel te doen met de extra tijd met mijn meiden, mijn familie en mijn lief. Maar tijdens mijn shares op de meetings waar de frustratie en onmacht vanaf dropen, werd weer pijnlijk duidelijk dat ik ‘controle-issues’ heb. Ondanks de opbeurende opmerkingen van matties en lief bleef de boosheid vanuit onmacht knagen.
De anesthesioloog die nu in Bentiu zit appte me: ‘Same happened to me, I ended up spending 5 extra days at home doing nothing; as I had booked leave as well. I was very restless to leave, it’s very unsettling. But you can spend some extra time with friends and family, that’s what you will miss the most.’ En daar voegde ze nog aan toe: ‘And eat lots of chocolate. If you can get chocolate here it is all melted so it’s not the same.’ 🙂
Ja, ja, ieder nadeel heeft zijn voordeel. Duh.. Waarom is het zo moeilijk om erop te vertrouwen dat dingen met een reden gebeuren? Vooral als zaken niet lopen zoals ik het bedacht/gewild/gepland had?
Natuurlijk heeft het geholpen; het heeft me geholpen te vertragen, want dat zal ik in Zuid-Soedan zéker moeten doen. Het heeft me de tijd gegeven stil te staan bij wat ik ga doen, hoe ik het ga doen, want daar was ik natuurlijk, al doordenderend, totaal niet mee bezig. Het heeft me gedwongen hier al gezonde copingstrategieën in te zetten die ik daar hard nodig zal hebben zoals mediteren en wandelen. Suf maar effectief, zo blijkt maar weer. 🙂
Er is ook veel lol en liefde geweest; golven beuken in Scheveningen met mijn kruimel, met z’n allen met alpaca’s wandelen, lekker dagje Utrecht met de oudste twee en veel en lekker ijs en veel en goede Chinees eten met wie maar wilde.
Goede gesprekken waren er ook; niet altijd makkelijk, maar wel altijd liefdevol. Waarin weer bleek hoe lastig het leven kan zijn als je (te?) gevoelig en slim bent. Dat ik (helaas?) niet de enige ben die zich het wereldleed (teveel?) aantrekt. Niet de enige ben die het leven een nogal moeizame exercitie vindt en hard moet werken om te focussen op het goede en fijne. Wat er, zo lang je het maar klein houdt, gelukkig in overvloed is. Zo trots ben ik op mijn slimme, gevoelige prachtmeiden. Zo dankbaar ook.
En altijd is daar mijn lief die het leven een beetje lichter maakt.
Gisteren kreeg ik van een collega een link naar een documentaire over MSF en het werken in Bentiu, Zuid-Soedan. Ik werd heel snel weer nederig. Dankbaar dat ik mijn steentje bij mag gaan dragen, al is het 8 dagen later.
Dus tot de volgende.. vanuit Bentiu.