Moet ik nu de rest van mijn leven beheerst en verstandig door?

Ik ben niet van de mate, weet ik inmiddels al enige tijd.

Ik vond het een wazige opmerking. Het klonk mij te zweverig.

Hoezo verzet? Hoezo bang? Welnee. Ik bekeek de dingen gewoon nuchter en kritisch, dat is toch heel normaal?

Ik zou, in mijn eigen persoon, weleens bewijzen dat alle clichés over mannen en vrouwen, alle vooroordelen, niet kloppen.

Ik voel de onbedwingbare neiging om het leven in herstel lof toe te zingen.

Over de strenge stem die er altijd is en de lieve stem die ik de laatste maanden pas ben gaan horen.