Preventie.. preventie en vroegsignalering? Het vroegtijdig herkennen en erkennen van problematisch alcoholgebruik; wat moet ík, een herstellende verslaafde, ermee? Nou, op 6 april moet ík spreken op het alcoholcongres daarover.
Wat kun je zeggen over een progressieve ziekte waarbij ontkenning lange tijd een symptoom van de ziekte is? Want bij verslaving duurt het gemiddeld 3-5 jaar waarbij de omgeving het probleem al gesignaleerd heeft maar degene waar het om gaat nog denkt dat hij/zij alles prima in de hand heeft.
Het congres gaat dus niet over verslaving, het gaat over daarvóór.. Een mogelijke afslag die ik gemist heb..
Het alcoholcongres is een multidisciplinaire en interactieve dag met de laatste stand van wetenschap en praktijk op het gebied van vroegsignalering en zorg voor mensen met problematisch alcoholgebruik voor een brede doelgroep van professionals, intermediairs en vrijwilligers. Hebben we voldoende oog voor de signalen? Welke zorgprofessionals spelen een belangrijke rol? [Ik citeer deze ambitieuze frases.]
Staatssecretaris Maarten van Ooijen (VWS) zal aanwezig zijn om het belang van ‘(h)erkennen van alcoholproblematiek’ te onderstrepen. Uhuh.. je bedoelt iemand van het politieke Den Haag waar ze vonden dat Heineken onmisbaar was bij het tot stand komen van het Nationaal Preventie Akkoord?
Vroegtijdig herkennen en erkennen van alcoholproblematiek is belangrijk om schade en ernstigere problematiek te voorkomen maar in hoeverre zit de sociale acceptatie van alcoholgebruik de zorg voor mensen met problematisch gebruik in de weg; deze vraag wordt verderop in de introductie ook nog gesteld.
De sociale acceptatie van alcohol, tsja; alcohol is natuurlijk het glijmiddel in de intermenselijke communicatie, het plakmiddel in menselijk contact. Bovendien is deze harddrug hartstikke legaal en wordt er, ook door de overheid, klauwen met geld aan verdiend. Gelukkig vindt diezelfde overheid deze dag zo ontzettend belangrijk dat ons Maarten een plekje vrij heeft weten te maken in zijn agenda om 6 april naar Amersfoort af te reizen; is dat niet fijn? Een hypocriete paradox.. (of is dat een pleonasme?)
Wat ik 6 april in ieder geval kan proberen is een hardnekkig misverstand uit de wereld te helpen (en daar middels deze blog alvast een begin mee te maken 🙂 ). Als men over middelengebruik/verslaving praat, gaat het heel vaak over hoeveelheden. Maar verslaving gaat helemaal niet over hoeveelheden. Gezondheid gaat over hoeveelheden, verslaving gaat over verlies van grip.
In de DSM 5, wereldwijd nog altijd het meeste gebruikte classificatie systeem om psychische stoornissen te diagnosticeren, staat niets over absolute hoeveelheden. Wel zijn er criteria die stellen dat je vaker en meer drinkt dan dat je je eigenlijk had voorgenomen en dat je eigenlijk wel minder zou willen drinken dan dat je doet maar dat dat niet goed lukt. Dat je weleens lichamelijk en/of geestelijk last hebt van het drinken terwijl je inmiddels toch ‘heel wat kunt hebben’. Je omgeving lijdt er misschien onder of je hebt je sociale contacten er juist helemaal omheen gebouwd. Bij twee of drie van deze criteria heb je al een milde alcoholverslaving.
De meeste mensen drinken sociaal. Maar wat is ‘sociaal’? Ik heb er eens een hele blog aan gewijd (zie blog Sociaal drinken) met als conclusie dat het in ieder geval niets (meer) voor mij is.
Er (teveel) mee bezig zijn, dat is ook de verslaving. Je bent niet alleen problematisch bezig als je daadwerkelijk (teveel en te vaak) aan het drinken bent, het er naar toe leven maakt je leven in toenemende mate onvrij. En je hoofd al veel eerder..
Maar het gaat 6 april niet over verslaving, het gaat over de preventie daarvan, dus why me? Ik ben geen moraalridder en wil dat ook absoluut niet zijn. Gelukkig is me verzekerd dat ik gewoon mezelf mag zijn en dat kan ik -onverdoofd en wel- al ruim vier en een half jaar- best wel goed, hihi.
Ik geloof heilig in vrijheid; in eigen keuzes, vrije wil en autonomie. Hoewel je daar hele filosofische bossen over op kunt zetten natuurlijk. Maar ik geloof daarbij ook in kennis; kennis die je nodig hebt om weloverwogen keuzes te kunnen maken.
Kennis die ik niet had toen de ziekte verslaving steeds meer grip op mij kreeg. Ik wist niets over verslaving (want alles wat ik dacht te weten klopte niet) en ik wist al zéker niets over herstel. Op een gegeven moment wílde ik natuurlijk ook niets meer weten en maakte ik mezelf van alles wijs (zie blog Cognitieve dissonantie). Ik werd steeds ‘leger’, raakte steeds verder ‘op’; emotioneel en spiritueel. Geestelijk en lichamelijk raakte ik ook steeds verder uitgeput. ‘In het begin gebruik je voor de ‘high’ en daarna om de ‘low’ te voorkomen’, was al lang op mij van toepassing..
‘Ervaring is dat wat je krijgt nét nadat je het nodig had’, las ik gisteren op een billboard langs de snelweg..
Maar nu ik weet wat ik weet, deel ik met liefde en overtuiging over herstel. Herstel gaat over persoonlijke groei, balans en goede zelfzorg; weet ik nu. De beste versie van jezelf worden. 🙂
Want ondanks dat alles in mij schreeuwt dat mijn verhaal bijzonder is, dat ik uniek ben pas ik wel degelijk in statistieken.
De statistieken van de hoger opgeleide vrouw die alle ballen in de lucht wilde houden; een feministe weliswaar, maar ook een perfectionist. Een ambitieuze dokter en moeder van vier kinderen barstensvol idealen in een wereld die nog altijd geregeld en geleid wordt door witte mannen van -meestens- middelbare leeftijd. Waar ik uiteraard niet voor onder wilde en wil (!) doen.
Ik sluit af met een citaat van Etty van Hillesum, gewoon, omdat het zo mooi is: ’Kennis is macht, maar alleen wijsheid is vrijheid’.