Seks in herstel is dus onverdoofde seks; helder hoofd, alert lijf.
Ga ik hierover schrijven? En zo ja, ga ik dit echt posten?
Het is in ieder geval belangrijk genoeg en ik ben sowieso boos genoeg. Boos ja, heel boos. Maar lang genoeg in herstel om te weten dat er, onder al die boosheid, veel pijn en verdriet zit.
Ik ben mijn onbevangenheid kwijt. Mijn onbevangenheid en spontaniteit als het om intimiteit gaat, als het om seks gaat.
Gewoon iemand lief vinden en me daartoe aangetrokken voelen, zin hebben in vrijen, is het punt niet. Maar hoofd is aan (‘I tried to think my way out of it, but thinking is what brought me here in the first place’, hoorde ik laatst iemand delen op een meeting) en er is weinig voor nodig om lijf op slot te laten gaan.
‘Opstandig, wat ben je toch opstandig’, zei mijn moeder vaak. Dat ben ik dus al heel lang, maar onverdoofd heb ik daar weer? meer? last van. Het is zo F* oneerlijk! Dat voelde ik eigenlijk altijd al, later wist ik het ook; het is ‘drieledig oneerlijk’ en het maakt me woest (lees: ongelofelijk verdrietig). Drieledig, want je hebt de femi-feiten, de anatomische verschillen tussen man en vrouw en, helaas, ook de schade die ikzelf heb opgelopen.
De ‘femi-feiten’, zoals ik het noem, zorgden altijd al voor een steen op borst en in buik. Het wereldwijde nimmer aflatende seksueel geweld tegen vrouwen en meisjes; de wijdverbreide uitbuiting en vrouwenhandel. Het feit dat er elke 27 seconden een vrouw wordt verkracht. Dat er in de VS iedere 6 minuten aangifte van een verkrachting wordt gedaan waarbij de kans dat het tot een daadwerkelijke veroordeling komt 4% is. Dat 1 op de 5 vrouwen tijdens haar leven slachtoffer wordt van verkrachting en de eigenlijk allemaal van ongewenste intimiteit. Dat er -as we speak- duizenden vrouwen en meisjes in India in een rechthoekige box van ongeveer 2,5×1,5×1 meter gevangen zitten waar beurtelings mannen in toegelaten worden om over hen heen te gaan voor een paar roepies (waar zij er geen enkele van terugzien).
Het boek ‘De Kracht van Vrouwen’ van Denis Mukwege (Congolees gynaecoloog en expert op het gebied van seksueel geweld in conflictgebieden, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede in 2018) is een prachtig boek over de (veer-)kracht van vrouwen. Het is ook een zeer pijnlijk en goed beargumenteerd relaas over het wereldwijde, al eeuwenlang bestaande patroon van seksueel geweld tegen vrouwen dat heus niet alleen in ‘donker Afrika’ en/of in oorlogen plaatsvindt. Over dat het in Westerse landen misschien op subtielere wijze gebeurt, maar dat het er zéker is en mannen er net zo goed gewoon mee weg kunnen komen.
De tweede oneerlijkheid zit hem mijns inziens in de verschillende anatomie van vrouwen- en mannenlijf. Te beginnen met het wijdverbreide misverstand dat vrouwen klaarkomen van ‘de daad’/coïtus/neuken; you name it. We neuken heden ten dage nog nauwelijks om kinderen te maken, toch lijkt daar nog steeds alles om te draaien. Ondanks het feit ook dat de meerderheid van de vrouwen daar geen orgasme van krijgt.
De clitoris blijft essentieel en de kennis daarover bij mannen ondermaats. In de liefde komt het meestal wel goed; daar wordt over het algemeen genoeg gebeft, gevingerd of de clitoris wordt anderszins gestimuleerd. In minder liefdevolle situaties komen vrouwen vaak gewoon niet klaar tijdens een vrijpartij. En mannen denken van wel (wie kent er niet die onvergetelijke scène uit ‘When Harry met Sally’, verder een matige film, hihi) of het interesseert ze niet.
De reacties op de veranderde wetgeving mbt. consent (er moet daadwerkelijk ‘ja’ gezegd zijn, ipv. geen ‘nee’) in oa. Scandinavië en Spanje logen er niet om. Belachelijk inderdaad dat een vrouw daadwerkelijk moet instemmen met de seks! Hoezo zou je vragen of ze het fijn vindt? Wat ze wil? Wat zij lekker vindt?
En daar kom je dan bij het frustrerende verschil in anatomie; het gebrek aan regie over je genot in een seks-sessie met meer mensen dan alleen jezelf. Natuurlijk kun je om dingen vragen en/of aangeven wat je lekker vindt, hoe je het graag wil, maar je kunt het niet gewoon ‘zelf inregelen’. Als man kun je, neukend en wel, je eigen orgasme fixen en heb je grotendeels de controle over het technische deel (hard/zacht, langzaam/snel etc.). Als vrouw moet je maar afwachten óf hij je gaat beffen, vingeren etc. én wat daar dan de kwaliteit van is..
En als laatste, maar helaas niet minste, is daar mijn eigen verhaal waar ik inmiddels onverdoofd mee moet dealen.
Het begon al toen ik borsten kreeg waar vanaf mijn 14e -vooral tijdens tijdens de carnaval- veelvuldig in geknepen werd. De daders vonden zichzelf ongelofelijk grappig, ik schaamde me kapot tegenover mijn vriendinnen (ook zo’n raar mechanisme om woest van te worden).
Ik zal jullie een opsomming van mijn ‘negatieve seksuele ervaringen’ (lekker omfloerst, dan is het minder ongemakkelijk), van de ontelbare grensoverschrijdende opmerkingen, de talloze ongewenste intimiteiten tot verkrachting aan toe, besparen. Ik wil het zelf ook het liefste allemaal vergeten. Mijn autonome zenuwstelsel heeft het daarentegen allemaal opgeslagen..
Uitleg over het autonome zenuwstelsel vind je in mijn blog ‘Schade’ van afgelopen mei. Een heel verhelderend filmpje over wat stress en trauma met je autonome zenuwstelsel doen is: ‘Healing from trauma’. Daarin heet het autonome zenuwstelsel ANS (van Autonomic Nervous System).
En onverdoofd valt ANS maar moeilijk in slaap te sussen. ANS is behoedzaam want ANS is beschadigd. Mijn onbevangenheid kwijt dus, thanks to ANS. En dat is K*, heel K*.
Natuurlijk wil ik positief eindigen; ik weet alleen niet zo goed hoe. Dat de liefde bedrijven nog steeds heel mooi en fijn is? Dat is zo ja. Dat seks met geduld en begrip van de ander nog steeds heel lekker is? Dat is zo ja. Liefde en tijd zijn sowieso helend, maar gedachteloze lust is onverdoofd lastig uitvoerbaar.
Eindigen met een funfact dan maar: De beste orgasmes heb je net na een bevalling. Echt peoples, je hebt zenuwen waarvan je niet wist dat ze daar liepen. De intensiteit.. en het golft maar door.
En of je nu ingeknipt of uitgescheurd bent; met je clitoris is niets mis. Die bevindt zich ongeschonden boven het oorlogsgebied. 😉
Na anderhalf tot twee weken keert je lijf weer terug naar de uitgangssituatie. Ook lekker. 🙂