Mijn blog van 27 juni jl. had als ondertitel ‘Selfcare ain’t no joke’ (Blog ‘Overgave’). Op de NA Conventie in Kiev (Blog ‘Conventie’) was lekker veel ‘feel good merchandise’ en daar heb ik een magneet meegenomen met ‘The 12 steps for Self Care’ erop. Die zijn als volgt:
1.) If it feels wrong, don’t do it.
2.) Say ‘exactly’ what you mean.
3.) Don’t be a people pleaser.
4.) Trust your instincts.
5.) Never speak bad about yourself.
6.) Never give up on your dreams.
7.) Don’t be afraid to say ‘No’.
8.) Don’t be afraid to say ‘Yes’.
9.) Be KIND to yourself.
10.) Let go of what you can’t control.
11.) Stay away from drama and negativity.
12.) LOVE.
Als ik deze ‘stappen’ zo lees, dan heb ik daar gemengde gevoelens over, wisselend van ‘ja duh’ en ‘logisch toch?’ tot jeuk, irritatie en allergie. Niet zo zeiken, niet zo glibberig, niet zo overdrijven. Bovendien staan er mijns inziens dingen dubbel in.
Diezelfde allergie heb ik vaak bij de vele positieve oneliners die -meestal vergezeld van beertjes of poesjes- in grote getale voorbij komen op de diverse groepsapps met matties waar ik in zit. Toch stuur ik ze regelmatig door naar moeder, vriendin of sponsee. Prachtige mensen die wel wat extra liefde verdienen en niet bepaald overlopen van zelfliefde. Ik filter de hele kleffe er wel eerst uit. 😉
Goed voor jezelf zorgen, lief zijn voor jezelf; ik vind het nog steeds hokum. Nou ja, misschien niet meer zo erg als vroeger, maar ik vind het nog steeds ongemakkelijk. Zéker als het hardop moet gebeuren..
Ik werd laatst nog door mijn supervisor gecorrigeerd omdat ik zo negatief over mezelf sprak. Ze kent me inmiddels bijna twee jaar en ze werd -voor het eerst- een beetje kribbig. Ze zei: ‘Audrey, je moet echt eens ophouden met jezelf zo af te kraken.’ Ze is psycholoog en psychotherapeut en volgens haar heeft het gevolgen voor je brein. Gevolgen voor je zelfbeeld en je gevoel voor eigenwaarde. Omdat ik me inmiddels helemaal op de neurobiologie gestort heb weet ik dat ze gelijk heeft. Ik had alleen niet door dat ik zo kritisch over mezelf was. In mijn optiek valt het meer onder de noemer ‘gezonde zelfspot’. Zeker in vergelijking met de tijd van ‘pre-herstel’ vind ik dat ik echt superlief ben voor mezelf.
Is dat een term: ‘pre-herstel’? Ik vind hem mooi dus ik vind van wel. 🙂
Ik heb in mijn eerste jaar in herstel moeten leren over de lieve en de strenge stem in jezelf. Ik had die lieve nog nooit gehoord.. (Dank je, Y.)
Niet dat ik nou zo’n gebrek aan zelfvertrouwen heb, of een negatief zelfbeeld. Ik vind meestal gewoon dat er nog wel wat verbeterpunten zijn of waren.
‘Beter is de vijand van goed’, zei een zeer ervaren zuster eens tegen mij toen ik een complexe, maar stabiele, patiënt perfect af wilde leveren op de IC en juist door die puntjes op de ‘i’ in de problemen kwam..
Stiekem, in mijn hoofd, oefen ik met die vermaledijde dankbaarheidslijstjes die het programma zo aanhangt. En met de lieve stem dus. Maar om dat nou hardop te doen, zoals mensen die de zelfbeeld module volgen in de kliniek waar ik nu werk, dát gaat me echt te ver. Bovendien zijn er altijd wel een paar kanttekeningen..
Andere mensen hoeven het er zéker niet over te hebben, over mij; complimenten enzo. Of het nou collega’s, matties, familie of vrienden zijn; dat is akward, very akward. Om het favoriete woord van mijn oudste dochter er maar eens in te gooien.
Maar linksom of rechtsom, langzaam of snel, maak ik vorderingen. Dat weet ik, dat merk ik, dat voel ik. In hoe vrolijk en gelukkig ik vaak ben. Hoe tevreden en dankbaar. Hoe ontspannen en rustig. Loslaten, accepteren, vertrouwen in plaats van controle -> allemaal woorden waar ik drie jaar geleden zeer sceptisch tegenover stond en van alles van vond. Nu weet ik dat ze de sleutel zijn. 🙂
Alhoewel ik me ook weer erg herkende in de share van een mattie afgelopen week (8 jaar clean) die zei: ‘En toch blijft daar altijd het gevoel..wie zit er nou op mij te wachten?’
‘Het werkt als je eraan werkt dus werk eraan, je bent het waard’, roepen we in koor aan het einde van de meetings. En dat blijkt gewoon waar te zijn..