Waar zal ik beginnen? Met dat ik inmiddels écht begonnen ben! 🙂 Ik heb begin deze week de introductie- en kennismakingsdagen gehad van de opleiding tot verslavingsarts. We waren met vijftien collega’s uit den lande (plus begeleiding) drie dagen tot elkaar veroordeeld in een Dominicanenklooster in het oosten van het land.
Ik houd er niet van, met een willekeurige groep mensen opgescheept zitten. Gedurende een -niet door mij bepaalde- tijd (aanwezigheid verplicht), op een -niet door mij gekozen- plek. Bovendien hadden we het programma gemaild gekregen; ik zag een kennismakingsronde waarbij je aan de hand van een filmpje, liedje of voorwerp jezelf moest introduceren, een dag intervisie en de ‘Roos van Leary’ voorbij komen. Kennen jullie de ‘Roos van Leary’? Dat is een interactiemodel dat is voortgekomen uit psychologisch onderzoek naar de werking van gedrag tussen mensen. Het is een grafische weergave van de aanname dat gedrag gedrag oproept. Uhuh.. Er zijn twee dimensies ‘boven-onder’ en ‘samen-tegen’. Nou, ik ben alvast tegen..
Alhoewel een klooster, waarbij je in een soort ‘cel’ slaapt, je je bed zelf op moet maken en douche en toilet op de gang zijn, van een geheel andere orde is dan een luxe hotel met welkomstchocolaatjes op het bed en je eigen bubbelbad op de kamer, had het wel wat. De gehele entourage ademde mystiek, eenvoud, rust en bezinning. In een bosrijke omgeving aan de rivier. ‘Wees welkom! Hier mag je zijn wie je werkelijk bent’, staat op hun website. Kan het mooier?
Het waren intensieve, maar waardevolle dagen. Het mooist waren de verhalen van de collegae. Ieder zijn eigen reis om daar te komen waar we nu allemaal staan; aan de start van de opleiding om een goede, gedreven verslavingsarts te worden. Sommige reizen waren langer (want 61 jaar) dan andere (want 27 jaar).
Misschien vind ik dat ook wel het mooiste aan mijn nieuwe vakgebied; de verhalen. Bij de anaesthesie was ik bijna vergeten dat ik daar zo van hield, de verhalen die van patiënten weer mensen maken..
De oplettende lezer vraagt zich natuurlijk af hoe het met mijn ‘TED talk’ staat? Want inderdaad, morgen is het zover; dan mag ik ná Ali B. en vóór Lange Frans aantreden..
Het gaat best goed met mijn TED talk, al zeg ik het zelf. Ik ben tevreden over de inhoud en als ik op dreef ben loopt het ook nog lekker. Als ik durf tenminste. 🙂
Ik heb het al aangedurfd om te oefenen voor mijn collega’s. Ze waren weliswaar met heel veel minder dan de ruim 300 man die op de ‘Dag van Herstel’ afkomen, maar veel dichterbij en weinig toehoorders zijn zo kritisch als medici. In mijn beleving althans. De gunfactor is in ieder geval veel kleiner dan bij addicts (onder elkaar). Ik heb het overleefd en nog zinvolle feedback gekregen ook. Het gaat goed komen, dat voel ik gewoon. Yes, I can! Dochters en (ex-)lief gaan mee en zijn bij voorbaat trots, dus die heb ik alvast ‘in the pocket’, hihi.
Gisteravond bijzondere meeting waarop we de twintigjarige (!!?) verjaardag vierden van één van mijn matties. Twintig jaar lang nauwelijks een meeting gemist. Een indrukwekkende prestatie. Als we afsluiten met het gebed om Kalmte, Moed en Wijsheid in een ‘cirkel van verbondenheid’ aan het einde van de meetings is de uitsmijter altijd: ‘Blijf terugkomen, want het werkt als je eraan werkt. Dus werk eraan, je bent het waard.’ Deze mattie is maar weer eens het levende bewijs van het feit dat deze slogan geen holle frase is.
Of, zoals een Amerikaan zei in één van de TED talks die ik, als voorbereiding op de mijne, zag: ‘Brush your teeth, make your bed, get your stuff together.’ Iedere dag weer, inmiddels twintig jaar lang.
Maar morgen mijn TED talk dus.. Wish me luck! 🙂