Misschien komt het door de zon of door het vooruitzicht op een lang weekend op pad met lief in een oud Volkswagenbusje. Misschien komt het doordat ik eindelijk in een kliniek in de GGZ werk waar mijn goede intenties en noeste arbeid gezien én gewaardeerd worden, maar ik heb behoefte aan een lofzang op herstel.
Vandaag eens even niet kritisch op BOA’s die wapenstokken willen zodat ze nog meer agressie uit kunnen lokken dan ze al doen of miepen over de Babylonische spraakverwarring tussen mij en de psychologenmeisjes en -jongens.
Even positief; geen Corona-gezeik of -kritiek, zelfs geen Corona-scepsis. Gewoon, lekker het herstel vieren. 🙂
Van de week lag ik, door een rare ‘bedshuffle’ ineens naast mijn oudste dochter op een matras tot half twee ’s nachts te kletsen. Onder andere over herstel. Over mijn verslaving en mijn getob. Over haar getob, de overeenkomsten én de verschillen. Dat was vroeger nooit gelukt, toen sliep ik als mijn oor het kussen raakte. Maar niet alleen dat; het belang van over jezelf en je eigen kwetsbaarheden praten, hoe moeilijk ook, had ik nooit ingezien. Ook de kunst van het luisteren verdween onder invloed.
Ik dacht juist dat ik perfect moest zijn, als voorbeeld voor mijn dochters. Een onfeilbare moeder; iemand die alles aan kan, nooit moe of verdrietig is, nooit somber of mislukt. Of gewoon ‘dúh’ en geen zin -> onacceptabel. Altijd energiek, geen moment van zwakte. Immer goede cijfers en populair. Dat zo’n moeder de lat juist -ongewild, maar toch- heel hoog legt voor haar kinderen, wist ik oprecht niet. Ik dacht het goede te doen; niet zoals mijn moeder die meestal moe was, vaak depressief en altijd overal pijn had. Waar ik voor moest zorgen want ze was verdrietig omdat oma veel te vroeg dood was gegaan of waar ik voor op moest komen als papa boos was op haar (heel vaak en heel boos).
Voor mij hoefde niemand te zorgen. Ik kon het allemaal zelf, en alleen. Ondertussen zorgde ik ook voor anderen. Dat begon met mijn moeder en mijn broertjes, maar vele vrienden en vriendinnen met ‘troubles’ volgden en in mijn werk kon (en kan) ik er ook wat van. Want dat is waar ik goed in ben. Ondertussen..
Hé stop! Ik wil het niet hebben over de diepe ‘darkness’ van verslaving, maar juist over ‘the joy of recovery’.
Dat ijsjes zo lekker zijn bijvoorbeeld of dat ik 24/7 de auto kan pakken. Niet dat ik dat vroeger niet deed als ik weer eens geflipt was van woede en ‘weg’ wilde. Maar nu kan het veilig.
Het genot van een latte macchiato in de ochtendzon in plaats van uit principe wel nog beginnen met een kop thee maar de fles alvast geopend in de koelkast zetten.
Samen met mijn lief gedichten lezen in bed. Je niet alleen herinneren dat je sex hebt gehad, maar er ook nog de hele dag van kunnen nagenieten.
Geraakt worden door een goed boek en dat na kunnen vertellen. Of een film kijken en daarna ook nog weten wat de clou was. -Jézus, wat moet ik veel boeken herlezen en films opnieuw kijken als ik met pensioen ben.-
Echt genieten van spelletjes doen met mijn dametjes in plaats van eigenlijk bezig te zijn met het gevuld houden van mijn glas. Naar de stad met mijn grote meiden en echt naar ze luisteren en meedenken over truitjes en broeken in plaats van na iedere twee winkels op zoek te gaan naar een kroeg. Daarbij mijn dochters negerend die het vinden stinken in de kroeg en liever naar een koffietentje willen voor warme chocomel en muffins.
Maar vooral die ‘peace of mind’. Dat heerlijke gevoel van genieten, van dat ‘het goed is zo’. Perfect eigenlijk. En dat ík goed ben zoals ik ben. Gewoon, omdat ik mijn best doe en dat dat goed genoeg is. Dat het niet altijd nóg beter moet. Misschien had dat gekund, maar: So what? en Who cares?
Ook het schuldgevoel dat me continu vergezelde toen mijn verslaving vorderde, omdat er écht altijd dingen waren waar ik me schuldig over móest voelen, ben ik kwijt. Ik heb trouwens ook niets meer te verbergen.
Als ik nu een kaarsje aan ga steken (wat ik regelmatig doe en echt iedereen aan kan raden) dan komt er een diepe rust en dankbaarheid over me.. Hoe anders was dat voorheen; die eeuwige onrust, die knagende ontevredenheid, dat gejaagde zoeken naar.. Uiteindelijk meed ik de kapel.
Balans, ik ben steeds vaker en steeds langer in balans. Als ik het optyp 😉 schrik ik er zelf van, hihi. Maar wat een heerlijke, intense en bijzondere tijd is mijn herstel, mijn ‘recovery-tijd’. Een aaneen rijgen van geluksmomenten en leermomenten; nee, geen eufemisme, vandaag meen ik het. 🙂
Blij ben ik, blij met mezelf en met de mensen om me heen. Een echt zondagskind dus, al valt mijn volgende verjaardag op zaterdag en de vorige op donderdag.
Als uitsmijter een citaat van de Duitse arts, filosoof, theoloog en musicus Albert Schweitzer (1875-1965): ‘Das Glück ist das einzige, das sich verdoppelt, wenn man es teilt.’